ΑΠΟΧΩΡΩΝΤΑΣαπό το Ιράκ την περασμένη εβδομάδα ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους φάνηκε λιγότερο αισιόδοξος από τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο Τζον Μακ Κέιν αναφορικά με την κατάσταση των αμερικανικών δυνάμεων στη χώρα. Ο στρατηγός Πετρέους λέει ότι το Ιράκ παραμένει «εύθραυστο», ότι η πρόσφατη πρόοδος που σημειώθηκε στον τομέα της ασφαλείας δεν είναι «τελεσίδικη» και ότι «αυτό δεν είναι το είδος της μάχης που κατακτάς έναν λόφο,υψώνεις τη σημαία και επιστρέφεις νικητής στην πατρίδα…Δεν είναι ένας πόλεμος με ένα απλό σύνθημα».
Συγκρίνατε αυτό με την πεποίθηση της Σάρας Πέιλιν ότι «η νίκη στο Ιράκ είναι επικείμενη» και με την κριτική που άσκησε στον Μπαράκ Ομπάμα επειδή δεν χρησιμοποιεί τη λέξη «νίκη». Οι Ρεπουμπλικανοί υποψήφιοι υποστηρίζουν ότι η αποστολή επιπλέον στρατιωτών στο Ιράκ χαρακτηρίστηκε από επιτυχία. Ωστόσο δεν λαμβάνουν υπόψη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες τώρα διατηρούν περισσότερες δυνάμεις στο Ιράκ (περίπου 138.000) από ό,τι παλαιότερα. Ακόμη ένα βαρόμετρο της πραγματικής κατάστασης στο Ιράκ είναι η αδυναμία των 4,7 εκατομμυρίων προσφύγων, εσωτερικών και εξωτερικών- το ένα έκτο του πληθυσμού-, να επιστρέψουν στα σπίτια τους.
Ηαντίληψη στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι τα πράγματα στο Ιράκ έχουν αλλάξει οφείλεται εν μέρει στη στάση των ξένων, κυρίως αμερικανικών, μέσων ενημέρωσης. Ο πόλεμος στο Ιράκ συνεχίζεται επί πέντε και πλέον χρόνια και ο κόσμος έχει βαρεθεί. Τα αμερικανικά τηλεοπτικά δίκτυα διατηρούν πανάκριβα παραρτήματα στη Βαγδάτη αλλά ελάχιστες ειδήσεις βγαίνουν στον αέρα. Οταν βγαίνουν, οι τηλεθεατές κλείνουν τις τηλεοράσεις τους. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις εφημερίδες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι αμερικανοί ψηφοφόροι να ενημερώνονται λιγότερο για τη βία στο Ιράκ και συνεπώς να υποθέτουν ότι η αμερικανική στρατιωτική περιπέτεια εκεί πλησιάζει στο τέλος της.

Ενας σημαντικός λόγος για αυτή την αισιοδοξία είναι η μείωση του αριθμού των αμερικανών στρατιωτών που χάνουν τη ζωή τους (σπανίως γίνεται μνεία στους 30.000 αμερικανούς στρατιώτες που έχουν τραυματιστεί). Αυτό οφείλεται στο ότι ο πόλεμος κατά των Αμερικανών από τη σουνιτική κοινότητα (το 20% των Ιρακινών που ήλεγχε τη χώρα επί Σαντάμ Χουσεΐν ) έχει σταματήσει. Και ο λόγος που σταμάτησε είναι ότι οι σουνίτες ηττήθηκαν- ηττήθηκαν όχι τόσο από τον αμερικανικό στρατό αλλά από τη σιιτική κυβέρνηση και τη σιιτική πολιτοφυλακή. Οι ηγέτες των σουνιτών ανταρτών, που ήταν είτε εθνικιστές είτε μπααθιστές, συνειδητοποίησαν ότι είχαν πάρα πολλούς εχθρούς. Η Αλ Κάιντα όχι μόνο προσπαθούσε να πάρει τον έλεγχο από τους παραδοσιακούς φυλετικούς ηγέτες αλλά δολοφονούσε και όσους σουνίτες αναλάμβαναν κάποια χαμηλόβαθμη θέση στην κυβέρνηση.

Η «Αφύπνιση» ή Αλ Σάουα, το κίνημα των σουνιτών μαχητών που έκανε την εμφάνισή του στην επαρχία Ανμπάρ στα τέλη του 2006, συμμάχησε με τις Ηνωμένες Πολιτείες και όχι με την ιρακινή κυβέρνηση. Για αυτόν τον λόγο και παρά την πίεση του στρατηγού Πετρέους, η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να μην παραχωρήσει σημαντικές θέσεις στις δυνάμεις ασφαλείας στα 99.000 μέλη της «Αφύπνισης» όταν αναλάβει τον έλεγχο των σουνιτών πολιτοφυλάκων από 1ης Οκτωβρίου. Η σιιτική κυβέρνηση ίσως είναι προετοιμασμένη να «βολέψει» τους σουνίτες αλλά όχι εις βάρος της σιιτικής κυριαρχίας.

O στρατηγός Πετρέους σημείωσε επιτυχία στο Ιράκ όχι τόσο εξαιτίας των στρατιωτικών ικανοτήτων του αλλά επειδή υπήρξε ένας από τους ελάχιστους Αμερικανούς που πραγματικά κατανόησαν την ιρακινή πολιτική. Τον Ιανουάριο του 2004, όταν ήταν διοικητής της 101ης Αερομεταφερόμενης Μεραρχίας στη Μοσούλη, τον ρώτησα ποια θα ήταν η πιο πολύτιμη συμβουλή που θα έδινε στον διάδοχό του. Εκείνος απάντησε: «Να μην “ευθυγραμμιστεί” με μια εθνοτική ή θρησκευτική ομάδα, ένα πολιτικό κόμμα, μια φυλή ή έναν κοινωνικό φορέα».