Αλλη μία ιδιωτικοποίηση;

Δύσκολα τα πράγματα.
Αν το προσωπικό δεν συμφωνήσει, θα έχουμε μια επανάληψη της ιδιωτικοποίησης της ΟΑ του 2003 που οδηγήθηκε σε αποτυχία

Ο Γ. Ι. ΡΑΛΛΗΣ στο βιβλίο του «Ωρες ευθύνης» γράφει ότι στις 6.8.1980 δήλωσε: «Το 1957, ως υπουργός Συγκοινωνιών και Δημοσίων Εργων, δημιούργησα την Ολυμπιακή. Τώρα, ύστερα από είκοσι τρία χρόνια, βλέπω πως μέρος του προσωπικού της εταιρείας, που άλλοτε Ελληνες και ξένοι την θεωρούσαν μία από τις καλύτερες αεροπορικές εταιρείες στον κόσμο, την εξευτελίζει αυξάνοντας ταυτόχρονα το παθητικό της. Θα την κλείσω λοιπόν, γιατί η Ολυμπιακή δεν υπάρχει για τους 9.000

υπαλλήλους της, αλλά για τα 10 εκατομμύρια των Ελλήνων».

Είκοσι οκτώ χρόνια μετά, και αφού περάσαμε ων ουκ έστιν αριθμός φάσεις, το «κλείσιμο» της ΟΑ το ονομάζουμε εξυγίανση. Τα ίδια λέγαμε και το 1998, οπότε κάναμε και νόμο (2602/1998) με τίτλο: «Για την ολοκλήρωση της εξυγίανσης και την ανάπτυξη της Ολυμπιακής Αεροπορίας ΑΕ». Τίποτε δεν έγινε, η ΟΑ εξακολούθησε να λειτουργεί χάνοντας τεράστια ποσά κάθε μέρα. Τώρα, όμως, το καινούργιο σχέδιο είναι και απλό και σοφό. Τι προβλέπει (απ΄ ό,τι γράφεται στον Τύπο); Γίνεται νέα εταιρεία, απηλλαγμένη χρεών, στην οποία μεταβιβάζονται το όνομα, το σήμα, κάποια αεροσκάφη και η πλειονότητα των δρομολογίων της Ολυμπιακής. Το προσωπικό τι γίνεται; Το σχέδιο προβλέπει τρεις λύσεις: (i) εθελουσία έξοδο για όσους έχουν 6.000 ένσημα, (ii) μετάταξη σε άλλη υπηρεσία ή (iii) πρόσληψη από τη νέα εταιρεία με καινούργιους όρους εργασίας και μισθολογίου. Ετσι, λοιπόν, η νέα εταιρεία, απηλλαγμένη χρεών και με προσωπικό που θα εργάζεται με καινούργιους όρους και μισθούς, θα πουληθεί ή, πιο ευγενικά, θα δοθεί σε ιδιώτη επενδυτή, χωρίς χρέη και με «μηδενικό αριθμό εργαζομένων και αποφασίζει αυτός [ο ιδιώτης επενδυτής] πόσους και ποίους θα προσλάβει». Κάτι ανάλογο έπραξαν και το 2003 (αρθ.

27 Ν. 3185/2003) και πίστεψαν ότι ρύθμισαν τα χρέη της ΟΑ, αφού ο νόμος όρισε ότι τα άρθρα 479, 939 ΑΚ και 537 επ. του ΕΝ δεν εφαρμόζονται στη νέα εταιρεία, οι δε πιλότοι που είναι 53 ετών φεύγουν από την εταιρεία· κάτι ανάλογο προέβλεψε ο νόμος και για το υπόλοιπο προσωπικό. Το αποτέλεσμα μηδέν. Με άλλα λόγια, και οι πρόσφατες εξαγγελίες τα ίδια μας λέγουν, νομικά όμως είναι εφικτό να πραγματοποιηθούν; Μπορεί η νέα εταιρεία να μην ευθύνεται για τα χρέη της παλαιάς; Μπορεί νόμοι να ρυθμίζουν όπως θέλουν τα θέματα του προσωπικού;

Μας λέει ο Αστικός Κώδικας (άρθρο 479) ότι, όταν μεταβιβάζεται επιχείρηση, ο αγοραστής [εδώ η Πάνθεον] ευθύνεται μέχρι της αξίας των πωληθέντων ή εισφερθέντων και η ευθύνη αυτή δεν μπορεί να αποκλειστεί με σύμβαση. Ακόμη ο Αστικός Κώδικας μας λέει ότι, αν κύριε οφειλέτη (βλέπε ΟΑ) πουλήσεις περιουσιακά στοιχεία και δεν έχεις να πληρώσεις τους πιστωτές σου, οι τελευταίοι έχουν δικαίωμα να ακυρώσουν τις πωλήσεις ή εισφορές, γιατί αυτό το λένε οι νομικοί στη γλώσσα τους «καταδολίευση δανειστών». Τα ίδια λέει και ο Εμπορικός Νόμος (άρθρα 537 επ.). Αν, λοιπόν, η ΟΑ πτωχεύσει ή δεν έχει να πληρώσει τους πιστωτές της, οι τελευταίοι έχουν το δικαίωμα να στραφούν κατά της Πάνθεον επιδιώκοντας ένα από τα δύο, είτε την πληρωμή τους μέχρι της αξίας των εισφερθέντων είτε την ακύρωση της εισφοράς. Μα, θα μου πείτε, και ο νόμος του 2003 (άρθρο 27 4) λέει ότι δεν εφαρμόζονται επί της Πάνθεον τα ανωτέρω άρθρα 479, 939 ΑΚ και 537 επ. ΕΝ. Μεγάλη πράγματι η δύναμη του νομοθέτη, μπορεί να αλλάζει τα πάντα, αρκεί να μην παραβιάζει το Σύνταγμα αλλά και τις διεθνείς συμβάσεις. Το Σύνταγμά μας (άρθρο 17) προστατεύει τα περιουσιακής φύσεως δικαιώματα. Συνεπώς δεν μπορεί με νόμο να καταργηθούν αυτά τα δικαιώματα, όπως προβλέπει ο ανωτέρω νόμος του 2003. Ετσι πάγια δέχεται ο Αρειος Πάγος. Συνεπώς η Πάνθεον ή όποια Πάνθεον δεν μπορεί να μην πληρώσει τα όσα η ΟΑ χρωστάει στο Αεροδρόμιο και/ ή σε άλλους πιστωτές. Ποιος θα αγοράσει μια τέτοια εταιρεία; Θα πείτε, μα θα εγγυηθεί το Δημόσιο. Ας δούμε τι θα πρωτοεγγυηθεί το Δημόσιο.

Ας πάμε τώρα στο προσωπικό της ΟΑ που, κατά τον σχεδιασμό, έχει τρεις επιλογές: εθελουσία έξοδο, μετάταξη ή πρόσληψη από την Πάνθεον με νέους όρους και νέο μισθό. Αν σε όλα το προσωπικό πει όχι, τι κάνουμε; Εχει άραγε τέτοιο δικαίωμα η Πάνθεον να επιμείνει; Υπάρχει μια Οδηγία 98/50/ΕΚ του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης που την κάναμε και ΠΔ 178/2002 με τον τίτλο: «Μέτρα σχετικά με την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε περίπτωση μεταβίβασης επιχειρήσεων, εγκαταστάσεων ή τμημάτων εγκαταστάσεων ή επιχειρήσεων σε συμμόρφωση προς την Οδηγία 98/50/ΕΚ του Συμβουλίου». Η Οδηγία αυτή και το ΠΔ προβλέπουν ότι σε περίπτωση μεταφοράς καθ΄ οιονδήποτε τρόπο δραστηριότητας από μία εταιρεία σε άλλη επιχείρηση, οι εργαζόμενοι που συνδέονται με τη δραστηριότητα αυτή μεταφέρονται στη νέα επιχείρηση με το ίδιο καθεστώς απασχόλησης που είχαν στην προηγούμενη εταιρεία. Αλλαγή των εργασιακών σχέσεων μπορεί να γίνει κατόπιν διαπραγματεύσεων που προβλέπονται στο ΠΔ 178/2002. Η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων αποτελεί βασική προϋπόθεση για την επιτυχή στελέχωση της νέας εταιρείας (Πάνθεον) με εργαζομένους με νέους όρους και μισθούς.

Οι του ΠαΣοΚ τα ήξεραν αυτά και σε δύο σημεία του νόμου τους του 2003 γράφουν: «Κίνητρα στους δικαιούχους λόγω υποχρεωτικής συνταξιοδότησης, στις περιπτώσεις που συμφωνούνται σε εφαρμογή του άρθρου 8 του ΠΔ 178/2002».

Και για τα εργασιακά θέματα ο νόμος γράφει: «Για τη ρύθμιση των θεμάτων αυτών και της προηγούμενης παραγράφου για κάθε κατηγορία εργαζομένων θα περιληφθούν στις υπουργικές αποφάσεις οι σχετικές ρυθμίσεις των πρωτοκόλλων συμφωνίας που έχουν προηγουμένως υπογραφεί σύμφωνα με το άρθρο 8 του ΠΔ 178/2002».

Δύσκολα τα πράγματα. Αν το προσωπικό δεν συμφωνήσει, θα έχουμε μια επανάληψη της ιδιωτικοποίησης της ΟΑ του 2003 που οδηγήθηκε σε αποτυχία. Αυτά όμως, αφού απορρέουν από τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, δεν αλλάζουν με ελληνικό νόμο. Βέβαια τα παραπάνω έχουν ξαναγραφεί στο «Βήμα» το 2003, φαίνεται όμως ότι οι αρμόδιοι με τον φόρτο εργασίας που έχουν δεν διαβάζουν, απλώς αυτοσχεδιάζουν.