Η creme de la creme της κοσμικής ζωής των Αθηνών παρούσα στη συναυλία του Μάριου Φραγκούλη στο Ηρώδειο. Στην πρώτη σειρά διακρίνεται ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Νικήτας Κακλαμάνης, πλαισιωμένος από τη συντροφιά δύο αγνώστων κυρίων και μιας άγνωστης κυρίας, ενώ πίσω αριστερά ο γνώστης της ελληνικής ιστορίας του δεύτερου ημίσεος του 20ού αιώνος θα διακρίνει τη μορφή της κυρίας Ροζίτας Σώκου…

Μολονότι δεν έχω καμία σχετική ειδικότητα, τις τελευταίες ημέρες αφιερώνω αρκετό χρόνο (κυρίως τα μεσημέρια, σε απόμερα εστιατόρια όπου οι πελάτες αδιαφορούν για φυσιογνωμίες και ονόματα από την πολιτική σκηνή), κάνοντας ψυχοθεραπεία σε στελέχη της κυβέρνησης και βουλευτές της ΝΔ. Τους αφήνω να μιλούν, ενώ εγώ απλώς τους ακούω, ενθαρρύνοντας κατά διαστήματα τις εκμυστηρεύσεις τους με βλέμματα κατανόησης.

Τους παρακολουθώ με αληθινό ενδιαφέρον, διότι μου κάνει εντύπωση (επίσης με κολακεύει, ας το παραδεχθώ…) να βλέπω πολιτικούς, που ως τώρα φρόντιζαν να είναι πολύ μετρημένοι στις κουβέντες τους μαζί μου, να μου ανοίγουν ξαφνικά την καρδιά τους και να εκφράζουν απερίφραστα φόβους και ανησυχίες. Φυσικά, δεν είναι η δική τους εκτίμηση για το πρόσωπό μου που έχει αλλάξει, ούτε η δική μου γνώμη για εκείνους. Είναι ότι από τις 7 του μηνός, ημέρα όπου ο Πρωθυπουργός έδωσε την περίφημη εκείνη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ, έχει ξεκινήσει το τέλος μιας εποχής. Μιας εποχής στην οποία εμείς οι δημοσιογράφοι δώσαμε τη βολική ετικέτα «πολιτική κυριαρχία Καραμανλή»…

Καταλαβαίνω από τις συζητήσεις αυτές ότι το μόνο στο οποίο ελπίζουν οι συνομιλητές μου για την ανάκαμψη της κυβέρνησης είναι ο ανασχηματισμός της. Οι λιγότερο σοβαροί επειδή προσβλέπουν σε μια υποτιθέμενη φιλολαϊκή οικονομική πολιτική του τύπου «Τσοβόλα, δώσ΄ τα όλα». Οι περισσότερο σοβαροί επειδή εκτιμούν ότι με την ανανέωση των προσώπων ίσως η κυβέρνηση κερδίσει λίγο χρόνο «και ύστερα, βλέπουμε…».

Φυσικά, αυτό είναι το μόνο που δεν πρόκειται να ακούσουν σήμερα τα μέλη της ΚΕ από τον κ. Κώστα Καραμανλή. Διότι, αν το έκανε, το μόνο που θα πετύχαινε θα ήταν να πείσει και όσους ενδεχομένως αμφιβάλλουν ακόμη ότι βρίσκεται τουλάχιστον δύο εβδομάδες πίσω από τις εξελίξεις. Ακόμη και αν έχει καταλάβει το φοβερό κόστος της αλαζονείας που έδειξε στις 7 Σεπτεμβρίου, τώρα είναι αργά για να κάνει πίσω. Αν υποκύψει τώρα στον εκβιασμό των (κωμικών, ως επί το πλείστον) προσωπικοτήτων της λαϊκής Δεξιάς, η πράξη του θα ισοδυναμεί με αυτοκτονία και μάλιστα με τον πιο αναξιοπρεπή τρόπο.

Βεβαίως, υπάρχει και η διέξοδος ηρωικής αυτοκτονίας: αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων. Να προσπαθήσει, δηλαδή, να συσπειρώσει κόμμα και Κοινοβουλευτική Ομάδα με την απειλή των εκλογών.

Εκλογές όμως υπό τις παρούσες ή παρόμοιες συνθήκες θα ήταν το τέλος της ηγεσίας του. Το μόνο που θα απασχολεί μια ΝΔ των 120 βουλευτών θα είναι η εξεύρεση του νέου ηγέτη που θα την οδηγήσει σε καλύτερες ημέρες. Ο δε κ. Κ. Καραμανλής θα είναι απλώς ένα κάδρο σε κάποιον τοίχο της Ρηγίλλης. Αναξιοπρεπής ή ηρωική, λοιπόν, η αυτοκτονία είναι πάντα η ίδια…

Επομένως, τι απομένει στον Πρωθυπουργό να κάνει σήμερα, ώστε και ο ίδιος να ξεφύγει από το αδιέξοδο, αλλά και να καταπλήξει το ακροατήριό του; Τη μόνη απάντηση που ξεχωρίζει με την πρωτοτυπία της την άκουσα από πρόσωπο το οποίο κάποτε έπαιξε ρόλο από το παρασκήνιο στην πορεία και στην εξέλιξη του σημερινού Πρωθυπουργού και, συνεπώς, τον γνωρίζει πάρα πολύ καλά: «Να παραιτηθεί υπέρ του Θόδωρου! Να γευθούμε τουλάχιστον αυτό που οι Αμερικανοί λένε “the real thing”»…

Τις ημέρες όπου και ο τελευταίος ηλίθιος σε τούτη τη χώρα (πλην του αναμφισβήτητα ευφυούς Πρωθυπουργού- τι ειρωνεία…)

καταλάβαινε την αγανάκτηση της κοινής γνώμης για την κάλυψη που παρείχε η κυβέρνηση στον κ. Γ. Βουλγαράκη, συνέβη στην πολιτική ζωή κάτι το οποίο κατεγράφη ως διεθνής πρωτοτυπία- από αυτές που χτίζουν τον μύθο της «ελληνικής ιδιαιτερότητας». Ενας υπουργός κάλεσε καμιά εικοσαριά δημοσιογράφους σε μια γωνιά της Βουλής και μίλησε για τα χάλια της κυβέρνησης έξω από τα δόντια. Τους ζήτησε μάλιστα να μεταδώσουν τις απόψεις που είχε διατυπώσει, χωρίς όμως να αποκαλύψουν το όνομά του.

Το ίδιο βράδυ στις οθόνες των τηλεοράσεων οι δημοσιογράφοι (οι περισσότεροι με επίγνωση της βαθιάς γελοιότητας του συμβάντος) σχολίαζαν τις δηλώσεις τού «ανώνυμου υπουργού», διανθίζοντας τα σχόλια με συγκρατημένα χαμόγελα, προκειμένου να προστατεύσουν τη δική τους αξιοπρέπεια. Την επομένη ο «ανώνυμος υπουργός» είχε γίνει το ανέκδοτο της ημέρας, ώσπου και αυτό παρασύρθηκε στην ατελεύτητη ροή παραδοξοτήτων, υπερβολών και ανοησιών, που αποτελούν το κύριο μέρος της πολιτικής ζωής, και ξεχάστηκε.

Τις προάλλες (αποφεύγω σκοπίμως να προσδιορίσω τη στιγμή, ώστε να τον προστατεύσω εγώ, αφού ο ίδιος δεν είναι σε θέση να προστατεύσει τον εαυτό του…) ο ίδιος υπουργός ρωτήθηκε, επωνύμως τούτη τη φορά, από τους δημοσιογράφους για τα ίδια ακριβώς φαινόμενα που είχε μόλις προ ημερών καταγγείλει ως «ανώνυμος υπουργός» . Τελείως αφ΄ υψηλού, με απαξιωτικό ύφος, αρνήθηκε να τα σχολιάσει ως «ασήμαντα».

Αντιλαμβάνεσθε, είμαι βέβαιος, το μέτρο της σοβαρότητας αυτών των ανθρώπων… Ε ν τω μεταξύ στο ΠαΣοΚ, απόντος του προέδρου, που ως γνωστόν βρίσκεται στη Νέα Υόρκη για τις εργασίες της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, το επιτελικό κέντρο της αντιπολιτευτικής δράσης του ΠαΣοΚ μεταφέρεται από σήμερα στη Ρόδο, καθώς μεταβαίνει εκεί η κυρία Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου προκειμένου να εκπροσωπήσει το κόμμα στις εργασίες του συνεδρίου «Γυναίκες και πολιτισμός στην κοινή πολιτιστική διαδρομή της Ανατολικής Μεσογείου»…

Κύριε διευθυντά
Οπως διάβασα στο χθεσινό ρεπορτάζ του «Βήματος» σχετικά με την ομιλία του κ. Κώστα Καραμανλή στην ΚΕτου κόμματος,οι σύμβουλοί του περιέλαβαν στο κείμενο της ομιλίας που θα εκφωνήσει σήμερα και την εξής φοβερή πρόταση: «Ουδείς δικαιούται να τοποθετεί το δικό του συμφέρον πάνω από το συμφέρον της παράταξης».Πολύ σωστά!Ούτε όμως και το συμφέρον του πνευματικού του υπεράνω του συμφέροντος της παράταξης,υποθέτω!..

Με τους θερμούς χαιρετισμούς μου

ΠΑΝΔΩΡΑ