Το ζήτημα της τρομοκρατίας της Αλ Κάιντα μάς απασχολεί λιγότερο, όπως και η μόνιμη απειλή που αυτή η οργάνωση με τις πολλές διακλαδώσεις αποτελεί για τις χώρες μας
Πριν από επτά χρόνια, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, οι Δίδυμοι Πύργοι του Παγκόσμιου Εμπορικού Κέντρουκαταρρέουν στη Νέα Υόρκη. Για να τιμήσουν τη θλιβερή αυτή επέτειο, οι δύο υποψήφιοι για την αμερικανική προεδρία, ο Ρεπουμπλικανός Τζον Μακ Κέιν και ο Δημοκρατικός Μπαράκ Ομπάμα, ξαναβρέθηκαν- χωρίς να αντιπαρατεθούν- στον τόπο της τραγωδίας, στο «σημείο μηδέν», στο νησί του Μανχάταν. Μπόρεσαν και οι δύο να διαπιστώσουν επί τόπου την οργή και την απόγνωση των οικογενειών των περίπου 3.000 θυμάτων (από σχεδόν 90 διαφορετικές εθνικότητες), να δουν ότι δεν υπάρχει ακόμη το αφιερωμένο στη μνήμη τους μνημείο και ότι, παρά τα σχέδια και τα διάφορα μηχανήματα που υπάρχουν εκεί, δεν έχει ανεγερθεί τίποτε απολύτως στο σημείο των πύργων. Αυτό δεν αποτελεί καλό σημάδι, ούτε από την πλευρά των αρχών της Νέας Υόρκης ούτε από την πλευρά των αρχών των ΗΠΑ γενικότερα.
Πέραν βεβαίως αυτής της αναγκαίας μνήμης, υπάρχει και ο παρών χρόνος. Οπως επίσης και η σφραγίδα της τρομοκρατίας. Σίγουρα ο πόλεμος στο Ιράκ, ο οποίος ξεκίνησε με την επίσημη – και ψευδή- δικαιολογία της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, θόλωσε τα νερά. Επρεπε- το μετράμε κάθε ημέρα- να μείνουμε επικεντρωμένοι στον πυρήνα της τρομοκρατίας, δηλαδή το Αφγανιστάν και τα στηρίγματά του στο Πακιστάν.
Ο αμερικανικός στρατός πήγε στη Βαγδάτη- και θα παραμείνει εκεί για τουλάχιστον τρία χρόνια-, ενώ στο Αφγανιστάν η Αλ Κάιντα και οι Ταλιμπάν ενισχύονται, είναι εξοπλισμένοι, εκπαιδεύονται και βοηθούνται στις λεγόμενες «φυλετικές ζώνες», οι οποίες βρίσκονται στην άλλη πλευρά των συνόρων, στο Πακιστάν. Στο δε Πακιστάν επικρατεί μια ανησυχητική πολιτική κατάσταση: υπάρχει βεβαίως μια προοδευτική επιστροφή στη δημοκρατία, αλλά οι μυστικές υπηρεσίες και ένα τμήμα του στρατού ανέχονται- όταν δεν βοηθούντους Ταλιμπάν. Χωρίς αμφιβολία, το ζήτημα της τρομοκρατίας της Αλ Κάιντα μάς απασχολεί λιγότερο, όπως και η μόνιμη απειλή που αυτή η οργάνωση με τις πολλές διακλαδώσεις αποτελεί για τις χώρες μας.
Βιώσαμεδύο μεγάλα γεγονότα, που και αυτά αναμένεται να διαμορφώσουν και να επηρεάσουν το μέλλον μας. Με χρονολογική σειρά, πρώτα είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου, οι οποίοι κυρίως επιβεβαίωσαν στα μάτια του κόσμου την τεράστια κινεζική φιλοδοξία, στο μέτρο της δημογραφίας της και της εκπληκτικής δυναμικής της, και έπειτα είναι η νέα ρωσική φιλοδοξία να ανασυγκροτήσει γύρω από τη Μόσχα μια συμπαγή ζώνη από κράτη-δορυφόρους, όπως στις χειρότερες στιγμές της Σοβιετικής Ενωσης, και της οποίας το πρώτο θύμα (όποιοι κι αν είναι οι λόγοι και η ευθύνη του Σαακασβίλι) είναι η πολύ μικρή Γεωργία.
Για την Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελεί ξεκάθαρα μια απτή και άμεση απειλή, διότι μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τον ενεργειακό εφοδιασμό, ακόμη και την ίδια την ειρήνη, αν η Ρωσία- μετά τη Γεωργία- εισέβαλλε στην Κριμαία (περιοχή ουκρανική, όπου ο ρωσόφωνος πληθυσμός αποτελεί την πλειονότητα και όπου η Μόσχα άρχισε ήδη, όπως έκανε στην Αμπχαζία και στη Νότια Οσετία, να διανέμει ρωσικά διαβατήρια). Μία από τις κυρώσεις που προβλέπονταν εναντίον της Ρωσίας ήταν ο αποκλεισμός της από την G8, στην οποία συμμετέχει από την εποχή του Γέλτσιν .
Μόνο που σε αυτόν τον κόσμο, έτσι όπως διαμορφώνεται σήμερα, η G8 καλείται να έχει ολοένα και μικρότερο βάρος στους συσχετισμούς των παγκόσμιων δυνάμεων, απέναντι στο ολοένα και μεγαλύτερο βάρος της Κίνας, της Ινδίας και της Βραζιλία ς.
Η καινοτομία είναι επίσης ότι αυτό το ξαναμοίρασμα της τράπουλας θα γίνει για πρώτη φορά προς όφελος των μη δημοκρατικών δυνάμεων- της Ρωσίας και της Κίνας-, οι οποίες πλουτίζουν από τον καπιταλισμό και επιδιώκουν να ικανοποιήσουν μια αυστηρώς εθνικιστική φιλοδοξία μέσω ολοκληρωτικών- και μάλιστα δικτατορικών- καθεστώτων. Αυτή δεν είναι μια καλή είδηση και αποτελεί το φόντο που πρέπει να οδηγήσει τους κυβερνήτες μας- κυρίως στο πεδίο της ΕΕ- να έρθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλον και να ξαναβάλουν την Ευρώπη στις ράγες της ένταξης.
Διαφορετικά, ποια θα είναι η επιρροή τους σε λίγα χρόνια; Σήμερα, αν και καλούμαστε να ξαναθυμηθούμε την 11η Σεπτεμβρίου και τις συνέπειές της, δεν πρέπει να ξεχνάμε την τρομοκρατική απειλή, στόχος της οποίας είναι όχι μόνο χώρες σαν τις δικές μας, διότι ενσαρκώνουν τη δημοκρατία, αλλά επίσης και όλες εκείνες του αραβικού κόσμου που διατείνονται ότι είναι ελεύθερες ή θα ήθελαν να είναι.
Ο κ. Ζαν-Μαρί Κολομπανί είναι ένας από τους εγκυρότερους ευρωπαίους δημοσιογράφους, πρώην διευθυντής της εφημερίδας «Le Μonde». Το τακτικό, ανά Κυριακή, άρθρο του είναι γραμμένο αποκλειστικά για «Το Βήμα».
