Από τα πρώτα χρόνια της εκλογής του ο Κώστας Καραμανλής θέλησε να ηγεμονεύσει κατ΄ αρχάς στο κόμμα του και ακολούθως στην πολιτική σκηνή. Οι πρώτες αμφισβητήσεις στο πρόσωπό του το 1998 αντιμετωπίστηκαν με διαγραφές διακεκριμένων στελεχών, μηδέ εξαιρουμένου του Γιώργου Σουφλιά, στη βοήθεια και υποστήριξη του οποίου σήμερα προσβλέπει. Σταδιακά λοιπόν, από τότε, άρχισε να χτίζεται μια ιδιότυπη σχέση του κ. Καραμανλή με το κόμμα του. Με την ήττα των εκλογών του 2000 ένιωσε ένα δεύτερο κύμα εσωκομματικής πίεσης, αλλά με ειδικά μέτρα, όπως εκείνο της απομάκρυνσης του Αρη Σπηλιωτόπουλου από τον κύκλο της επικοινωνίας, την αντιμετώπισε επιτυχώς. Μάλιστα επέτυχε να κεφαλαιοποιήσει και κέρδη. Ειδικά όταν το στρατήγημα προσέγγισης και ολοκληρωτικής υποδούλωσης των ΜΜΕ άρχισε να αποδίδει, αποδόθηκαν στον κ. Καραμανλή σχεδόν υπερφυσικές ιδιότητες. Με τη νίκη δε του 2004 οι φίλοι και υποτακτικοί του θέλησαν να προσδώσουν στον ίδιο χαρακτηριστικά μεγάλου τιμονιέρη.

Εκτοτε και μέχρι πρότινος ο κ. Καραμανλής φάνταζε ανίκητος, εθεωρείτο μετρ της τακτικής και της επικοινωνίας, τον εμφάνιζαν ως έχοντα σχεδόν το θείο χάρισμα. Οταν μάλιστα στις περυσινές εκλογές κατάφερε να επιβιώσει εν μέσω πυρκαϊών και σκανδάλων, ο μύθος του ανίκητου ηγέτη έλαβε χαρακτηριστικά προσωπολατρίας.

Στρατός ατάκτων εκ παραδόσεως η Νέα Δημοκρατία, καθυστερημένη ως προς την οργάνωση, τις δομές και τις λειτουργίες της, ουδέποτε απέβαλε τα χαρακτηριστικά του κόμματος των κομματαρχών. Προσέβλεπε έτσι πάντοτε σε κάποιον ηγεμόνα-αρχηγό, που υποτίθεται ότι θα είχε τη δύναμη και την έμπνευση να συγκινήσει και να κινήσει τα πλήθη. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο το προηγούμενο διάστημα το στελεχικό δυναμικό του κόμματος προσέβλεπε σ΄ αυτόν και μόνο σ΄ αυτόν.

Αποτελούσε ο κ. Καραμανλής το μόνο σημείο αναφοράς, όχι μόνο για τους ανήμπορους υπουργούς, αλλά και για τους αναλυτές, που είχαν απορροφήσει ή καλύτερα είχαν αποδεχθεί το νεοδημοκρατικό προσωπολατρικό πρότυπο. Αυτά ως την αυτοαποκαλυπτική εμφάνιση της Θεσσαλονίκης. Εκεί ο μύθος κατερρίφθη και πλέον ο μεγάλος τιμονιέρης, ο ανίκητος ηγέτης, μοιάζει με τον Ζίβκοφ πριν από τη μεγάλη πτώση του.

akarakousis@dolnet.gr