Διακοπές στην Ελλάδα νοούνται με θόρυβο άνω του επιτρεπτού και υγιεινού κατά τους Ευρωπαίους ορίου

O θόρυβος είναι μέγεθος ύπουλο και μετρήσιμο. Μετριέται σε ντεσιμπέλ και βλάπτει σοβαρά την υγεία. Κοινοτικές οδηγίες ρυθμίζουν την ένταση των επιτρεπόμενων ήχων από μηχανές, μεταφορές κτλ. Πόλεις καταρτίζουν προγράμματα, δημιουργούν Παρατηρητήρια ήχου κ.ά. Αυτά ισχύουν για τους ευρωπαίους πολίτες, γιατί εμείς οι Ελληνες είμαστε γεννημένοι με ιδιαίτερα προσόντα σε σχέση με την αντοχή μας σε ήχους, κρότους και γενικότερα ηχητικούς ρύπους. Δεν θα μιλήσω για το τι ΔΕΝ κάνουν οι αρμόδιοι για τη διατήρηση των ήχων κάτω των επιτρεπομένων ορίων στην πόλη. Ούτε για τα μηχανάκια και τα άλλα οχήματα, δημόσια και μη, με φθαρμένες ή πριονισμένες εξατμίσεις. Ούτε για τα δήθεν καφέ που συνήθως μετατρέπονται σε ζωηρές ντίσκο. Ούτε για τους πλανόδιους οργανοπαίκτες, παλαιοπώλες, ανθοπώλες, που χαλάνε τον κόσμο με ντουντούκες ηλεκτρονικές. Εδώ, στην πόλη, η αδιαφορία και η αδυναμία των αρμοδίων είναι καταξιωμένες και αναμφισβήτητες. Οπως επίσης ότι ποτέ δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου κάποια δημοτική ή εθνική δράση για ενημέρωση, αφύπνιση και προστασία των πολιτών από τη μάστιγα της ηχορρύπανσης.

Θα μιλήσω για τους θορύβους που ανεξέλεγκτα εισβάλλουν σε μικρούς τόπους. Εκεί αρχές δεν υπάρχουν και συνεπώς η ηχορρύπανση είναι αρμοδιότητα της τοπικής κοινωνίας.

Ας πάμε λοιπόν σε ένα φανταστικό χωριό, που εξελίσσεται σε τουριστικό τόπο το δίμηνο της γνωστής περιόδου. Τι γίνεται εκεί;

Στις τέσσερις το πρωί εισβάλλουν τα συμπαθή βυτιοφόρα. Οι βόθροι, δίκτυο δεν υπάρχει βεβαίως, είναι μικροί και κάθε τρεις και λίγο πρέπει να αδειάζουν μέσα στη ρομαντική σκοτεινιά της σιωπηλής νύχτας χαλώντας τον κόσμο σε ντεσιμπέλ και αντίστοιχης έντασης οσμές. Στη συνέχεια μαζί με τα κοκόρια εμφανίζονται τα υπερήφανα του δήμου αυτοκίνητα αποκομιδής σκουπιδιών, με ακόμη μεγαλύτερη ισχύ σε ντεσιμπέλ. Λίγο μετά ένας γλυκός ήχος διαπερνάει τις άγρυπνες νύχτες μας. Είναι οι μηχανές από τις ψαρόβαρκες που κατά τις έξι ξεκινάνε για να μαζέψουν τα δίχτυα και τα παραγάδια. Ο μόνος ανθρώπινος ήχος. Μετά τις δέκα πλανόδιοι πωλητές πουλάνε τις πραμάτειες τους και με ηλεκτρονικά μεγάφωνα διαλαλούν τι ωραίες πλαστικές καρέκλες έχουν, καρπούζια, πεπόνια και άλλα ζαρζαβατικά. Από ΄κεί και πέρα οι κραυγές γονέων συναγωνίζονται σε ηχορρύπανση τις χαρούμενες κυρίες που ανταλλάσσουν απόψεις από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, ώστε να τους ακούν και όσοι δεν ενδιαφέρονται για το πώς φτιάχνεται το παστίτσιο. Στις υπέροχες παραλίες, που όμοιές τους δεν υπάρχουν στον κόσμο όλο, μπαμπάδες εκπαιδεύουν τα παιδιά τους μες στον ήλιο να τσιρίζουν, κάτι που θα τους χρειαστεί αργότερα στον επαγγελματικό βίο, όπου τα επιχειρήματα δεν αντέχουν πια σε μια τόσο επιθετική κοινωνία, αλλά το δίκιο σου το βρίσκεις με υψηλής έντασης ντεσιμπέλ. Και το βράδυ στην ταβέρνα ας μην περιγράψω το τι γίνεται, και μάλιστα χωρίς μουσική, από φωνές ενθουσιασμένων πολιτών και γκαρσονιών. Και κατά τη μία, λίγο πριν ξαναρχίσουν τα βυτιοφόρα, το ταπεινό καφέ από σημείο ανάπαυσης ψυχικής μετασχηματίζεται σε υπαίθριο θέατρο μουσικής για όλο το χωριό.

Τα παράπονα των ξένων φτάνουν στα αφτιά μου. Και αναρωτιέμαι πώς τόσοι επαγγελματίες δεν καταστρώνουν ένα πρόγραμμα ηχητικής περίθαλψης των επισκεπτών. Πιστεύω ότι είναι απλές οι λύσεις σε όλα αυτά, αρκεί να συνειδητοποιήσουν οι κερδίζοντες από τον τουρισμό το κακό που θα συμβεί αν συνεχιστεί η κατάσταση διαβίωσης στα 80 ντεσιμπέλ και άνω. Εκτός κι αν έχω παραξενέψει πια τόσο που δεν κατανοώ ότι διακοπές στην Ελλάδα νοούνται με θόρυβο άνω του επιτρεπτού και υγιεινού κατά τους Ευρωπαίους ορίου. Αυτό πάντως που δεν θα σας πω είναι πού πάνε τα λύματα των βόθρων. Θεωρώ ότι είναι μυστικό που δεν κάνει να διαρρεύσει για το καλό του τουρισμού μας. Θα θεωρηθεί από ξένους πράκτορες αιτία επιβολής κοινοτικών προστίμων και όπου φύγει φύγει ο τουρίστας. Ακόμη και ο Ελλην.

atrif@otenet.gr