Μαθαίνουμε πως η κυβέρνηση της Μακεντονίγιας αντιμετωπίζει θετικά τις τελευταίες προτάσεις Νίμιτς, ενώ η κυβέρνηση της Ελλάδας διαφωνεί με «βασικά σημεία»- ήτοι η κυβέρνηση Καραμανλή οδηγεί την Ελλάδα στην ίδια θέση που οδήγησε την Κύπρο η κυβέρνηση Παπαδόπουλου: να απορρίπτει τις προτάσεις του ΟΗΕ. Πρόκειται για διπλωματικό θρίαμβο της ανένδοτης εθνικής γραμμής που στην Κύπρο εκφράστηκε με το «βροντερό Οχι» και στην Ελλάδα με το «σθεναρό Βέτο» και θα κληθούμε να υποστούμε τις συνέπειες, όπως και η Κύπρος. Τουλάχιστον εκεί υπήρξαν κόμματα που αντιστάθηκαν στον ανενδοτισμό, ενώ εδώ κανένα δεν αμφισβήτησε το «βέτο», άρα όλα θα είναι υπεύθυνα για τις συνέπειες και ας μην κατηγορούν την κυβέρνηση για λανθασμένους χειρισμούςλανθασμένη είναι η εξωτερική πολιτική που ακολουθήθηκε με διακομματική συναίνεση. Επί Κώστα Σημίτη, με τον Γιώργο Παπανδρέου υπουργό Εξωτερικών, υπήρξε η σοφή απόφαση να ασχοληθεί η Ελλάδα με το μείζον (τις σχέσεις με την Τουρκία και το Κυπριακό) και να αδιαφορήσει για το έλασσον, το Ονομα. Και έτσι μπήκαν σε τροχιά επίλυσης τα κρίσιμα προβλήματα εξωτερικής πολιτικής. Το δίδυμο Καραμανλής- Μπακογιάννη έπραξε το ακριβώς αντίθετο: πάγωσε ελληνοτουρκικά- Κυπριακό και βάλθηκε να «επιλύσει» το Μακεδονικό, πιστεύοντας ότι θα επιτύγχανε «εθνικό θρίαμβο» και θα αποκόμιζε πολιτικά οφέλη. Αλλά διπλωματία που στηρίζεται στον εθνικισμό του 19ου αιώνα δεν μπορεί παρά να αποτύχει στον παγκοσμιοποιημένο 21ο, όπως έμαθε καθυστερημένα το δίδυμο Παπαδόπουλου- Λιλήκα. Τα χειρότερα είναι μπροστά μας, κυρίως αν η κυβέρνηση προσπαθήσει να κερδίσει δημοσκοπικούς πόντους ποντάροντας στο «εθνικό θέμα» της ονομασίας.