Πριν από μερικά χρόνια ένας άριστος απόφοιτος του Λυκείου, γόνος μικροαστικής αθηναϊκής οικογένειας, πέτυχε στις πανελλαδικές εξετάσεις και εισήλθε μετά πολλών επαίνων στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Ευτυχής μετά την επιτυχία, έχτιζε σχέδια για το μέλλον. Επιμελής ο νεαρός, στρώθηκε στη δουλειά και σε έξι χρόνια, όσα οι σπουδές γιατρού απαιτούν, πήρε σχεδόν με άριστα το πτυχίο του. Πήγε στα γρήγορα στον στρατό, για να μη χάνει χρόνο, και ακολούθως αναζήτησε θέση σε νοσοκομείο για την ειδικότητά του. Θέση ειδικευομένου όμως δεν έβρισκε, εξαιτίας του πληθωρισμού των γιατρών, αλλά και πάλι δεν πτοήθηκε.

Αναζήτησε λύσεις στο εξωτερικό, όπως πολλοί συνάδελφοί του, και τελικώς βρήκε άκρη να συνεχίσει τις σπουδές του στη Σουηδία. Παρά τις αντιξοότητες, επίμονος όπως ήταν, τα κατάφερε και εκεί. Ελαβε την ειδικότητα, απέκτησε τις απαιτούμενες γνώσεις και θεώρησε ότι πλέον θα μπορούσε να διεκδικήσει τη συνέχιση της καριέρας του στη μητέρα πατρίδα. Αφού πέρασε τις περιπέτειες αναγνώρισης της ειδικότητας στο κεντρικό περιφερειακό κέντρο του υπουργείου Υγείας, αναζήτησε τοποθέτηση σε πανεπιστημιακή κλινική μεγάλου και ιστορικού κρατικού νοσοκομείου.

Μετά βασάνων και κόπων βρήκε μια θέση σε περιβάλλον όπου θεωρούσε ότι θα μπορούσε να συνεχίσει τη σπουδή. Πίστευε επίσης ότι θα είχε την ευκαιρία να κάνει πανεπιστημιακή καριέρα. Κάπως έτσι βρέθηκε μαζί με μια ομάδα νεαρών γιατρών σε πανεπιστημιακή κλινική ξακουστού καθηγητή.

Ανυποψίαστος όπως ήταν, άρχισε να προσφέρει ατέλειωτες υπηρεσίες, να μη φείδεται προσπαθειών και ωρών. Γρήγορα όμως ένιωσε ότι κάτι δεν πάει καλά. Διαπίστωσε ότι στην πανεπιστημιακή κλινική υπήρχαν άλλα δύο πρόσωπα φέροντα το αυτό όνομα με εκείνο του κ. καθηγητή. Επίσης αισθάνθηκε την απομόνωση, την περιθωριοποίηση, και βεβαίως έλαβε εκ της συμπεριφοράς πολλαπλά μηνύματα.

Κατάλαβε ότι οι θέσεις προόδου ήταν «κλεισμένες», κοινώς καπαρωμένες από τα τέκνα και τα ανίψια του κ. καθηγητή. Πονηρεμένος πια, ρώτησε και έμαθε ότι σε όλες σχεδόν τις πανεπιστημιακές κλινικές επικρατεί το αυτό καθεστώς. Σόι πάει το βασίλειο στις πανεπιστημιακές κλινικές των νοσοκομείων, κληρονομικώ δικαίω αποδίδονται οι έδρες και μαζί τα δικαιώματα κατευθυνόμενης συνταγογραφίας, οι πόροι, η πελατεία και τα πλούτη. Κάπως έτσι ο φίλος μας πήρε των ομματιών του και επέστρεψε στη Σουηδία, όπου τα φεουδαρχικά έχουν προ πολλού εκλείψει.

akarakousis@dolnet.gr