Είναι προφανές ότι η τελευταία ευκαιρία που μας παρουσιάζεται από την παγκόσμια κρίση θα περάσει ανεκμετάλλευτη…
Με τους δείκτες ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της χώρας να υποχωρούν κάθε χρόνο, το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών να αυξάνεται δραματικά, τις επενδύσεις να υποχωρούν και τα ελλείμματα να διογκώνονται, το ερώτημα είναι αν είναι στραβός ο γιαλός (αν για όλα δηλαδή φταίει η παγκόσμια οικονομική ύφεση) ή αν στραβά αρμενίζουμε.
Πιο απλά το ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί ως εξής:
* Τι παράγουμε ως χώρα; Υπάρχουν στρατηγικές για την εκμετάλλευση των όποιων συγκριτικών πλεονεκτημάτων της οικονομίας μας;
Αν εξαιρέσει κανείς τον τουρισμό και τη ναυτιλία, σε όλους τους υπόλοιπους τομείς η οικονομία μας πνέει τα λοίσθια…
Τον τελευταίο χρόνο, λόγω και της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, παρατηρείται μια στροφή σε σταθερές αξίες όπως τα τρόφιμα, τα ορυκτά καύσιμα και τα μεταλλεύματα, τα λεγόμενα στη γλώσσα των χρηματιστών commodities…
Η χώρα δεν παράγει ούτε πετρέλαιο ούτε χρυσό… Αντίθετα, έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα να διαθέτει την πιο πλούσια χλωρίδα και πανίδα παγκοσμίως και τις πλέον ευνοϊκές κλιματικές συνθήκες για την παραγωγή τροφίμων.
Θα ανέμενε κανείς η παγκόσμια στροφή προς τα τρόφιμα να είχε θετικές επιπτώσεις στο εισόδημα των αγροτών. Αντ΄ αυτού οι οικονομικοί δείκτες είναι αμείλικτοι. Το 2007 το 15% του ενεργού πληθυσμού της χώρας, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΣΥ, απασχολούνταν στον πρωτογενή τομέα, αλλά η συμμετοχή του στο ΑΕΠ συρρικνώθηκε μόλις στο 3,9%. Ο λόγος; Είμαστε μια μεταπρατική οικονομία όπου οι λίγοι που παράγουν φυτοζωούν και οι πολλοί που εμπορεύονται ευημερούν. Στη χώρα μας, με βάση τα στοιχεία της Επιτροπής Ανταγωνισμού των Βρυξελλών, τα «καρτέλ» και οι εναρμονισμένες πρακτικές είναι ο κανόνας και ο ανταγωνισμός η εξαίρεση.
Η επικοινωνιακού τύπου αντιμετώπιση των εγγενών προβλημάτων της ελληνικής πρωτογενούς παραγωγής απλώς οδηγεί στην κοινωνική και οικονομική κατάρρευση της υπαίθρου σε μια περίοδο που παρουσιάζεται μια τελευταία ευκαιρία για την ανάκαμψή της. Αλλά το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο οικονομικό, είναι πρωτίστως γεωγραφικό. Με το 45% του πληθυσμού συγκεντρωμένο στο Λεκανοπέδιο και το 70% της οικονομικής δραστηριότητας εστιασμένο στο κλεινόν άστυ απαιτούνται ριζοσπαστικές τομές για να πάψει να είναι στραβός ο γιαλός…
Σε όλες τις προηγμένες χώρες ο πλούτος παράγεται στην περιφέρεια και στα οικονομικά κέντρα απλώς του δίδεται προστιθέμενη αξία. Στο δικό μας μοντέλο επιχειρούμε να παράγουμε πλούτο από ένα «μαγαζί» κορεσμένο, του οποίου, όσο και αν το ανακαινίσουμε, οι δυνατότητες είναι περιορισμένες. Οταν το 70% των νέων θέσεων εργασίας που «άνοιξαν» το 2006, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΙCΑΡ, ήταν εστιασμένες στο Λεκανοπέδιο, είναι προφανές ότι και αυτή η τελευταία ευκαιρία που μας παρουσιάζεται από την παγκόσμια κρίση, για την υγιή ανάπτυξη της οικονομίας, θα περάσει ανεκμετάλλευτη…
Ο κ. Ι. Κολλάτος είναι μηχανολόγος, μεταπτυχιακός φοιτητής στη Βιοτεχνολογία.
