Oι Ολυμπιακοί της Κίνας, του Μάικλ Φελπς και του Γιουσέιν Μπολτ. Οι Ολυμπιακοί της νέας αθλητικής υπερδύναμης και των νέων σούπερμαν του νερού και της στεριάς. Αλλά και οι Ολυμπιακοί της Ριόκο Τάνι, του Κρις Χόι, του Μάαρτεν φαν ντερ Φέιντεν , του Μπεν Εϊνσλι, της Ναταλί ντι Τουά, του 68χρονου Χιρόσι Χοκέτσου. Αυτών που επικοινωνιακά δεν θα λάμψουν αλλά δίνουν το αληθινό στίγμα των Αγώνων, της προσπάθειας πέρα από ηλικία, προβλήματα υγείας και δημοτικότητας του αθλήματός τους.

Στον πίνακα των μεταλλίων κατεγράφησαν 87 χώρες, ενώ όσον αφορά τα ρεκόρ, στους Αγώνες του Πεκίνου σημειώθηκαν 45 νέα παγκόσμια ρεκόρ (26 στην κολύμβηση, 10 στην άρση βαρών, 5 στον στίβο, 2 στην ποδηλασία, 1 στην τοξοβολία και 1 στη σκοποβολή) και 132 ολυμπιακά!

Οι Κινέζοι για πρώτη φορά στην ολυμπιακή ιστορία αναρριχήθηκαν στην πρώτη θέση του πίνακα των μεταλλίων (με βάση τα χρυσά) υλοποιώντας αυτό που όλος ο υπόλοιπος κόσμος υπέθετε: ότι θα έχουν πραγματοποιήσει μια τρομακτική αθλητική προετοιμασία, πολλές φορές κάτω από συνθήκες μυστικότητας, με στόχο να καταπλήξουν και να κάνουν επίδειξη δύναμης στους «δικούς» τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κατακτώντας 100 μετάλλια (52-21-28) η Κίνα υποχρέωσε τις παλιές κυρίαρχες των Αγώνων (τις ΗΠΑ και τη διάδοχο της Σοβιετικής Ενωσης, Ρωσία) να υποκλιθούν μπροστά της. Ως μέτρο σύγκρισης, στην Αθήνα το 2004 η Κίνα είχε κατακτήσει 63 μετάλλια (32-17-14).

Η συγκομιδή της Κίνας σε χρυσά είναι η δεύτερη καλύτερη στην ιστορία των Ολυμπιακών, πίσω από τα 55 χρυσά της Σοβιετικής Ενωσης το 1988 στη Σεούλ, σε διοργάνωση όπου δεν υπήρχε μποϊκοτάζ. Η Κίνα, η οποία έπρεπε να περιμένει ως το 1984 για να πάρει τα πρώτα ολυμπιακά μετάλλιά της, έφθασε μέσα σε 24 χρόνια στην κορυφή ως η πρώτη αθλητική υπερδύναμη.

Με αιχμή του δόρατος αθλήματα στα οποία ασκούν πραγματικά εξουσία (καταδύσεις, πινγκ πονγκ, άρση βαρών, ενόργανη γυμναστική), αλλά και με εντυπωσιακή άνοδο σε αθλήματα τα οποία πριν από λίγα χρόνια ήταν… κινέζικα πήραν από την πρώτη ημέρα προβάδισμα στον πίνακα των μεταλλίων και το διατήρησαν ως το τέλος. Στην ενόργανη γυμναστική κατέκτησαν 9 από τα 14 χρυσά, στην άρση βαρών 8 χρυσά μετάλλια, στο πινγκ πονγκ και τα 4 χρυσά μετάλλια, στις καταδύσεις τα 7 από τα 8 χρυσά! Ταυτόχρονα πήραν μετάλλια στην τοξοβολία, στον στίβο (μόνο 2 χάλκινα), στο μπάντμιντον, στο μπιτς βόλεϊ, στην πυγμαχία, στο κανόε καγιάκ, στην ποδηλασία πίστας, στην ξιφασκία, στο χόκεϊ γυναικών, στο τζούντο, στη ρυθμική γυμναστική, στην ιστιοπλοΐα, στην κωπηλασία, στη σκοποβολή, στην κολύμβηση, στη συγχρονισμένη κολύμβηση, στο τάε κβον ντο, στο τένις, στο τραμπολίνο, στο βόλεϊ και στην πάλη, αποδεικνύοντας τη συστηματική ενασχόληση με ολόκληρο το εύρος των ολυμπιακών αθλημάτων.

Οι Αμερικανοί, από την άλλη πλευρά, με σημαία τον Φελπς στηρίχθηκαν στην κολύμβηση (12 χρυσά), στον στίβο (7)- αν και έχασαν πολλά θεωρούμενα «δικά τους» αγωνίσματα (100, 200, 4Χ100 μ. ανδρών και γυναικών, μήκος ανδρών κτλ.)-, στα ομαδικά αθλήματα της μπάλας (χρυσό σε μπάσκετ ανδρών και γυναικών, βόλεϊ ανδρών, μπιτς βόλεϊ ανδρών και γυναικών) για να φθάσουν στα 110 μετάλλια (36- 38- 36).

Αξιοσημείωτη ήταν η παρουσία της Βρετανίας που έδειξε να ενισχύει το αθλητικό σύστημά της εν όψει των Ολυμπιακών του Λονδίνου το 2012. Οι Βρετανοί για πρώτη φορά σε έναν αιώνα πήραν 19 χρυσά μετάλλια- είχαν ακόμη 13 ασημένια και 15 χάλκινα- και έδειξαν ότι έχουν ξεπεράσει την κρίση που βίωσαν στα τέλη του περασμένου αιώνα (στην Ατλάντα το 1996 είχαν κατακτήσει ένα χρυσό μετάλλιο!).

Μεγάλη ήταν η πτώση της Κούβας που έμεινε 28η στον πίνακα των μεταλλίων (2-11-11), χάνοντας «δικά της» χρυσά, όπως στην πυγμαχία όπου δεν πήρε ούτε ένα(!) στις 11 κατηγορίες, αν και οι αθλητές της πέρασαν στην 4άδα σε επτά εξ αυτών. Οι Κουβανοί έχασαν επίσης το χρυσό στο μπέιζμπολ, ενώ καθόλου καλά δεν πήγαν στον στίβο, όπου απέτυχαν να κερδίσουν το χρυσό ονόματα όπως η Οσλέιντις Μενέντες στο ακόντιο και η Γίπσι Μορένο στη σφύρα. Μέτρο σύγκρισης για την κουβανική κατρακύλα το 9-7-11 που είχαν πετύχει στην Αθήνα (με 5 χρυσά στην πυγμαχία) και το 11-11-7 στο Σίδνεϊ.

Ο Αμερικανός Μάικλ Φελπς πέτυχε στο Πεκίνο ό,τι δεν κατάφερε στην Αθήνα: να κατακτήσει 8 χρυσά μετάλλια και να καταρρίψει το ρεκόρ συγκομιδής μεταλλίων σε μία ολυμπιακή διοργάνωση που είχε ο συμπατριώτης του κολυμβητής Μαρκ Σπιτς από το 1972. Ταυτόχρονα με τα 6 χρυσά από το 2004 έγινε ο αθλητής με τα περισσότερα χρυσά στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Κολυμπώντας 17 κούρσες σε 9 ημέρες(!) κατέκτησε 8 χρυσά μετάλλια σε όλους τους τελικούς όπου συμμετείχε (100 και 200 πεταλούδα, 200 ελεύθερο, 200 και 400 μεικτή ατομική, 4Χ100 και 4Χ200 ελεύθερο, 4Χ100 μεικτή ομαδική) σημειώνοντας παράλληλα επτά παγκόσμια ρεκόρ και ένα ολυμπιακό.

Ο πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής κ. Ζακ Ρογκ χαρακτήρισε τον Φελπς «κορυφαίο αθλητή των Ολυμπιακών Αγώνων», μάλλον όμως βιάστηκε γιατί είχε λογαριάσει χωρίς τον… ξενοδόχο Γιουσέιν Μπολτ. Ο τζαμαϊκανός σπρίντερ πέτυχε επίσης ένα ανεπανάληπτο κατόρθωμα. Αφού εξαφάνισε το δικό του (9.72) παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μ. κάνοντας χρόνο 9.69, μετέτρεψε σε παρελθόν το περίφημο παγκόσμιο ρεκόρ (19.32) του Αμερικανού Μάικλ Τζόνσον τρέχοντας τα 200 μ. σε 19.30 και οδήγησε την ομάδα της Τζαμάικας στα 4Χ100 στην κατάρριψη του ρεκόρ με 37.10 (προηγούμενο των ΗΠΑ με 37.40).

Στις μεγάλες μορφές των Αγώνων του Πεκίνου περιλαμβάνονται ασφαλώς και τρεις αθλητές που πέτυχαν χρυσά ολυμπιακά νταμπλ. Πρόκειται για τον ιάπωνα κολυμβητή Κοσούκε Κιταζίμα (χρυσό στα 100 και 200 μ. πρόσθιο)- μάλιστα είχε πετύχει το ίδιο στην Αθήνα το 2004. Επίσης δύο αιθίοπες δρομείς αντοχής, ο Κενενίσα Μπέκελε και η Τιρούνες Ντιμπάμπα, πρώτευσαν στα 5 και 10 χλμ. επαναλαμβάνοντας τον άθλο του συμπατριώτη τους Μίρους Γίφτερ (Μόσχα 1980), του Φινλανδού Χάνες Κολεμάινεν (Στοκχόλμη 1912), του Τσεχοσλοβάκου Εμίλ Ζάτοπεκ (Ελσίνκι 1952), του Σοβιετικού Βλαντίμιρ Κουτς (Μελβούρνη 1956) και του Φινλανδού Λάσε Βίρεν (Μόναχο 1972 και Μόντρεαλ 1976).