Σε αντίθεση με τον «Λάκκο» και τη «Γυναίκα στους αμμόλοφους», το «Πρόσωπο ενός άλλου» («Τanin no kao», 1966), επίσης βασισμένο σε μυθιστόρημα του Κόμπο Αμπε- στενότατου συνεργάτη του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα- είναι γυρισμένο αποκλειστικώς στην πόλη όπου παρακολουθούμε την πορεία ενός απελπισμένου ανθρώπου ( Τετσούα Νακαντάι ) με παραμορφωμένο πρόσωπο ενώ προσπαθεί να εντάξει τη ζωή του σε νέους ρυθμούς.

Το πρώτο μέρος είναι η μάταιη απόπειρα του ήρωα να περάσει ως φυσιολογικός. Είναι καλυμμένος διαρκώς με επιδέσμους, από τους οποίους ξεχωρίζεις μόνον μάτια και χείλη. Ολες οι επαφές του διακρίνονται από αμηχανία. Με τη σύζυγό του, στη δουλειά του, στον δρόμο. Απελπισμένος πείθεται από έναν πλαστικό χειρουργό ( Μικιγίρο Χίρα ) να κάνει μεταμόσχευση προσώπου αποκτώντας τη μορφή ενός άλλου ανθρώπου (κατασκευάζεται μια ανθρώπινη μάσκα μέσω της αναπαραγωγής πόρων και αδένων). Το πείραμα πετυχαίνει, αλλά και πάλι ο ήρωας είναι ανικανοποίητος, αγγίζοντας τα όρια της παράνοιας…

« Το πρόσωπο είναι μια πόρτα στην ψυχή » ακούμε κάποια στιγμή στην ταινία. « Αν δεν υπάρχει πρόσωπο δεν υπάρχει και ψυχή ». Ο Τεσιγκαχάρα συνδύασε το θρίλερ με την υπαρξιακή αλληγορία στοχεύοντας να φιλοσοφήσει πάνω στην έννοια της απόλυτης ανωνυμίας. Και το κάνει υπέροχα, χωρίς να κρύψει τις σαφείς επιρροές του από τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο της δεκαετίας του 1960. Η αισθητική της ταινίας έχει αρκετά δάνεια – από την «Εκλειψη» του Μικελάντζελο Αντονιόνι και από την «Περσόνα» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν ως το κλασικό φιλμ τρόμου «Μάτια δίχως πρόσωπο» του Ζορζ Φρανζού. Οπως όλες οι ταινίες του παραγνωρισμένου Τεσιγκαχάρα, που είναι μια εμπειρία που κάθε κινηματογραφόφιλος θα πρέπει να έχει υπόψη του!