Κατόπιν εορτής, οι εχθροπραξίες που ξέσπασαν μεταξύ Ρωσίας και Γεωργίας μοιάζουν να έχουν προαναγγελθεί. Εδώ και χρόνια οι Ρώσοι ισχυρίζονται ότι ο πρόεδρος της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι ετοιμάζεται να ανακαταλάβει τις αμφισβητούμενες περιοχές της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας, προειδοποιώντας ότι αν συμβεί αυτό θα καταφύγουν στη βία. Ο Σαακασβίλι από την πλευρά του παρουσιάζει το Κρεμλίνο ως πολεμοχαρή δύναμη.

Η αλήθεια είναι ότι τα σύνορα της Γεωργίας με τη Ρωσία, με τη Νότια Οσετία και την Αμπχαζία ανάμεσά τους, είναι το μέτωπο ενός νέου Ψυχρού Πολέμου.

Η νεότερη Ιστορία της Γεωργίας είναι ιστορία υποταγής στη ρωσική υπερδύναμη. Υπό την απειλή της επεκτεινόμενης περσικής αυτοκρατορίας το 1783, οι Γεωργιανοί αποδέχθηκαν επισήμως την προστασία της Ρωσίας. Το 1801 η Ρωσία προσάρτησε τη Γεωργία. Η κυβέρνηση των μπολσεβίκων, ωστόσο, υπέγραψε συνθήκη με την οποία δήλωνε ότι σεβόταν την ανεξαρτησία της Γεωργίας. Από την εποχή του Αλεξάντρ Πούσκιν οι Ρώσοι έβλεπαν τη Γεωργία ως εξωτικό θέρετρο. Ο Ιωσήφ Στάλιν, ωστόσο, αν και Γεωργιανός ο ίδιος, κρατούσε τη δημοκρατία υποταγμένη με απηνείς διωγμούς.

Ωσπου το 1991, με την κατάρρευση της Σοβιετικής αυτοκρατορίας, η Γεωργία κήρυξε την ανεξαρτησία της. Το 2003 ανετράπη αναίμακτα ο Εντβαρντ Σεβαρντνάτζε , πρώην υπουργός Εξωτερικών του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, και το επόμενο έτος εξελέγη πρόεδρος ο Μιχαήλ Σαακασβίλι. Εκτοτε η Γεωργία έχει γίνει για τη Δύση υπόδειγμα εκδημοκρατισμού, με δείκτη ανάπτυξης 12%. Ο Σαακασβίλι τη μετέτρεψε επίσης σε μία από τις πιο αμερικανόφιλες χώρες παγκοσμίως.

Την ίδια ώρα, άλλη μία πολιτική προσωπικότητα, ο Βλαντίμιρ Πούτιν αποκαθιστούσε τη Ρωσία ως ισχυρή παγκόσμια δύναμη. Ο κ. Πούτιν κέρδισε πάλι τον έλεγχο της μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου από την Κεντρική Ασία στη Δύση. Ενας προτεινόμενος εναλλακτικός αγωγός θα παρέκαμπτε τη Ρωσία περνώντας μέσα από τη Γεωργία, όπως συμβαίνει σήμερα με τον αγωγό Μπακού- Τσεϊχάν. Τα αίτια της κρίσης, ωστόσο, δεν είναι μόνο οικονομικά. Οι δημοκρατικοί θεσμοί που έχει εγκαθιδρύσει η Γεωργία είναι άλλο ένα αγκάθι στις σχέσεις των δύο χωρών. Ο Σαακασβίλι με το που εξελέγη, υποσχέθηκε να αποκαταστήσει την « εδαφική ακεραιότητα » της Γεωργίας: ανέλαβε επιτυχώς τον έλεγχο της Αζαρίας (γεωργιανό έδαφος, με μειονότητα Αζέρων) ενώ το 2004 έστειλε στρατιώτες στη Νότια Οσετία. Το 2006 έστειλε στρατιώτες να καταλάβουν το Κοντόρι στην Αμπχαζία.

Το μόνο που έλειπε ήταν μια σπίθα. Εφέτος στα μέσα Απριλίου, μετά την κήρυξη ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, ο Πούτιν ανακοίνωσε το ενδεχόμενο αναγνώρισης της Αμπχαζίας, της Οσετίας και της Υπερδνειστερίας. Στις 21 Απριλίου, ο Σαακασβίλι ζήτησε από τον ρώσο ηγέτη να αλλάξει απόφαση. Η κατάσταση επιδεινώθηκε τον Ιούλιο, με γεωργιανούς βομβαρδισμούς στην Αμπχαζία και ανταλλαγή πυρών στη Νότια Οσετία. Την περασμένη εβδομάδα η χύτρα έσκασε στη Νότια Οσετία.

Αξιωματούχοι της κυβέρνησης Μπους έχουν συστήσει επανειλημμένως στον Σαακασβίλι να είναι «υπομονετικός», αν και οι ΗΠΑ υποστηρίζουν την ένταξη της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ. Μπορεί η Μόσχα να απειλεί την Τιφλίδα, αλλά η Τιφλίδα απειλεί την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία. Και αν η Ρωσία μοιάζει με επιθετικό κροκόδειλο για τη Γεωργία, η τελευταία μοιάζει για τη Ρωσία με αγριόγατα της Δύσης.