Καταχωνιασμένο στα υπουργικά συρτάρια από το 2006 το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό
Από το 2006 βρίσκεται καταχωνιασμένο σε κάποιο υπουργικό συρτάρι το σχέδιο νόμου για τον αιγιαλό, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω δεν έχει καμία σχέση ούτε με το κτηματολόγιο ούτε με το δασολόγιο που έπρεπε να έχει η χώρα από δεκαετίας τουλάχιστον.
Κυβερνητικά στελέχη αναρωτιούνται γιατί το σχέδιο νόμου «Αιγιαλός και παραλία», που καταρτίστηκε με τη συνεργασία των υπουργείων Οικονομίας και Οικονομικών, Εσωτερικών, Περιβάλλοντος, Εθνικής Αμυνας, Δικαιοσύνης, Τουριστικής Ανάπτυξης, Ναυτιλίας, Αιγαίου, Αγροτικής Ανάπτυξης και Πολιτισμού, δεν προωθήθηκε στη Βουλή «ώστε να προστατευθούν ο αιγιαλός και οι ελληνικές ακτές 16.000 χιλιομέτρων από αυθαιρεσίες». Το σχέδιο νόμου για τον αιγιαλό ήταν προϊόν δημόσιου διαλόγου και συμμετοχής 22 φορέων και ενώσεων στην κατάρτισή του, συμπληρώνει το κυβερνητικό στέλεχος.
Το σχέδιο νόμου για τον αιγιαλό προέβλεπε τη χαρτογράφηση, με τη χρήση δορυφορικών συστημάτων, των ακτών και ξεκαθάριζε ότι «ο αιγιαλός, η παραλία, η όχθη και η παρόχθια ζώνη είναι πράγματα κοινόχρηστα και ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο, το οποίο τα προστατεύει και τα διαχειρίζεται σύμφωνα με τις αρχές της αειφορίας και του χωροταξικού σχεδιασμού». Επίσης όριζε ότι «ο κύριος προορισμός των κοινόχρηστων πραγμάτων είναι η ελεύθερη και η ακώλυτη αμφίδρομη επικοινωνία της ξηράς με τη θάλασσα ή τον ποταμό ή τη λίμνη, ανάλογα με την περίπτωση». Κατά τον τρόπο αυτόν αποκλειόταν το «κλείσιμο» των ακτών, αφού επιβαλλόταν η ελεύθερη και ακώλυτη αμφίδρομη επικοινωνία της ξηράς με τη θάλασσα.
Σύμφωνα με το σχέδιο (έπειτα από παρεμβάσεις των υπουργείων Εθνικής Αμυνας και Ναυτιλίας), θα επιτρεπόταν η παραχώρηση της αποκλειστικής χρήσης του αιγιαλού και της παραλίας για λόγους δημοσίου συμφέροντος και εθνικής άμυνας. Παράλληλα «άφηνε και ένα παράθυρο» για χρήση των ακτών για κοινωφελείς, περιβαλλοντικούς και πολιτιστικούς σκοπούς, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις διότι, όπως συνηθίζεται, η χρήση μπορεί να «βαπτιζόταν» κοινωφελής και να χρησιμοποιείτο η ακτή για ίδιον συμφέρον κάποιου ιδιώτη. Επίσης το σχέδιο νόμου προέβλεπε ότι θα μπορούσε να επιτραπεί η παραχώρηση αποκλειστικής εκμετάλλευσης του αιγιαλού και της παραλίας, του υπεδάφους ή του πυθμένα για την εκτέλεση έργων όταν με αυτά πρόκειται να εξυπηρετηθούν σκοποί γενικότερου συμφέροντος, όπως π.χ. συγκοινωνιακοί, εμπορικοί κτλ.,
για την άσκηση δραστηριοτήτων οι οποίες εξυπηρετούν τους λουομένους ή την αναψυχή του κοινού, βιομηχανικές μονάδες, εγκαταστάσεις πετρελαιοειδών, επιχειρήσεις μεταλλευτικών, λατομικών και βιομηχανικών ορυκτών, ιχθυοκαλλιεργειών κτλ.
Ταυτόχρονα προέβλεπε ότι μπορεί να επιτρέπεται η παραχώρηση της χρήσης νησίδων, υφάλων, σκοπέλων και αβαθών θαλασσίων εκτάσεων, καθώς και του συνεχόμενου αιγιαλού και παραλίας, για την εξυπηρέτηση σκοπών γεωργικών, κτηνοτροφικών (όπως εκτροφή ζώων, εγκατάσταση μελισσοκομείων, κοχλιοτροφείων), αλιευτικών, ναυταθλητικών, τουριστικών, αναπτύξεως της εθνικής οικονομίας, της εθνικής άμυνας και ασφάλειας και της περιβαλλοντικής έρευνας. Πολλοί διαφωνούσαν με το σχέδιο νόμου. Θα μπορούσαν να γίνουν αλλαγές. Η ανυπαρξία όμως ρυθμίσεων παρείχε την ευκαιρία (για πολλούς τη χρυσή ευκαιρία) να προβούν σε σωρεία νέων αυθαιρεσιών, όπως η απουσία δασολογίου οδήγησε σε εγκληματικές αυθαιρεσίες μέσα στα δάση.
