Η Ρωσία επανασυνδέεται με το «ιμπέριουμ» της Σοβιετικής Ενωσης ενώ πετρέλαιο και φυσικό αέριο τής χαρίζουν άνεση κινήσεων
Με τον φιλορωσισμό που χαρακτηρίζει πολλούς δικούς μας σχολιαστές- και κυρίως ορισμένους ανταποκριτές στη Μόσχα!- η τραγωδία που βρίσκεται σε εξέλιξη στον Καύκασο έχει προσλάβει εδώ έναν χαρακτήρα παράδοξο έως απαράδεκτο. Τι συμφέρον έχουμε να ευθυγραμμιζόμαστε με την πιο ακραία ρωσική προπαγάνδα η οποία, όπως και στην περίπτωση της Τσετσενίας και χωρίς προηγούμενη ανεξάρτητη διεθνή έρευνα, εμφανίζει τους Γεωργιανούς ως επαγγελματίες του εγκλήματος της γενοκτονίας;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εθνικιστική γεωργιανή ηγεσία έπαιξε με τη φωτιά και όπως όλες τις ανάλογες προηγούμενες φορές απλώς κάηκε. Ηθελε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση στην αμφισβητούμενη Νότια Οσετία, ξεχνώντας ότι η Μόσχα δεν το επέτρεπε. Ισως πρέπει να είχε και ανάλογο σχέδιο για την άλλη αμφισβητούμενη περιοχή, την Αμπχαζία.
Ολη η υπόθεση, και από τις δύο πλευρές αλλά κυρίως από τη ρωσική, «μυρίζει πετρέλαιο», φυσικό αέριο και αγωγούς που δεν αφήνουν αδιάφορη την Ουάσιγκτον. Υπάρχει δυτικό σχέδιο: η ένταξη στο ΝΑΤΟ της Γεωργίας και φυσικά της Ουκρανίας. Η Ρωσία αντιδρά με πάθος. Θεωρεί ότι όλες οι ανεξάρτητες σήμερα χώρες του Πόντου, του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας ανήκουν στη σφαίρα επιρροής της. Είναι έτσι λογικό οι ενδιαφερόμενες χώρες να αναζητούν δυτικές συμμαχίες για να τα βγάλουν πέρα με τη Μόσχα. Ποιος είναι συνεπώς ο ιμπεριαλιστής, ποιος υποτάσσει τις επιλογές τόσων πληθυσμών στα οικονομικά και ενεργειακά του συμφέροντα. Σαφώς, πρώτοι, διότι στρατιωτικά πανίσχυροι στην περιοχή οι Ρώσοι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι Δυτικοί είναι ρομαντικά ιδεολόγοι! Αν οι ΗΠΑ δεν ήταν σε μεταβατική εκλογική περίοδο οι Γεωργιανοί και οι Ρώσοι θα αντιδρούσαν ίσως πιο προσεκτικά. Το σκηνικό όμως δεν θα άλλαζε: η σημερινή Ρωσία επανασυνδέεται με το «ιμπέριουμ» της Σοβιετικής Ενωσης ενώ το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο τής χαρίζουν άνεση κινήσεων. Καλά θα κάναμε όμως όλοι, και εμείς, να σταθμίσουμε προσεκτικά τις συμφωνίες μαζί της στον ενεργειακό τομέα: έχει αποδειχθεί ότι για τη Μόσχα τόσο οι συμφωνίες αυτές όσο και η εφαρμογή τους είναι πράξεις πολιτικές και όχι μόνο οικονομικές: όσοι δεν το πιστεύουν, ας ρωτήσουν τους Ουκρανούς και τους Γεωργιανούς. Οι στρόφιγγες ανοιγοκλείνουν μερικές φορές για λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με το ουδέτερο εμπόριο.
Η ελληνική διπλωματία που σε επίπεδο Πρωθυπουργού αναπαύεται οφείλει να στηρίξει κάθε θετική ευρωπαϊκή πρωτοβουλία για να εμπεδωθεί στον Καύκασο μια λογική και δίκαιη ισορροπία. Θα ήταν παρανοϊκό, τουλάχιστον για την ώρα, η Δύση και φυσικά και εμείς να εμφανιστούμε σύμμαχος των μεν και εχθρός των άλλων. Αυτό φυσικά δεν αποκλείει, το αντίθετο μάλιστα, μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν, μια αντικειμενική έρευνα για το τι έγινε, από ποιους και με ποιο ανθρώπινο κόστος. Ποιος έστησε παγίδα σε ποιον και γιατί.
Διότι ναι μεν οι εθνικιστές Γεωργιανοί μπορεί όπως τόσοι, άλλοι, εθνικιστές (τα έχουμε ζήσει αυτά…) να έπεσαν στη λακκούβα που είχαν ενδεχομένως ανοίξει, αλλά και η άμεση ισχυρή παρουσία στην περιοχή των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων μάλλον απαγορεύει την εκδοχή του αιφνιδιασμού τους!
somerit@otenet.gr
