Νέος ηθοποιός, παλιό το έργο

Οι Δυτικοί νομίζουν ότι ο Ομπάμα έχει απήχηση στους Αραβες λόγω του μεσαίου ονόματός του ή επειδή είναι μαύρος. Λάθος

Βρισκόμουν στις εγκαταστάσεις του δορυφορικού δικτύου Αλ Τζαζίρα- τόσο δημοκρατικού, κατά τη γνώμη του Κόλιν Πάουελ, που ο Μπους ήθελε να το βομβαρδίσει – τις ημέρες που ο Μπαράκ Ομπάμα επιδιδόταν στους θεατρινισμούς του στη Μέση Ανατολή. «Θέατρο» ήταν ο χαρακτηρισμός που έδωσα στον «αέρα», ενώ ο δημοσιογράφος προσπαθούσε απεγνωσμένα να αντλήσει κάποια ψήγματα ελπίδας από όλη αυτή τη γελοία εικόνα. Πού τέτοια τύχη, του είπα. Είτε νικήσει ο Ομπάμα είτε ο Μακ Κέιν, για τους Αραβες δεν υπάρχει καμία διαφορά.

Οι Δυτικοί νομίζουν ότι ο Ομπάμα έχει απήχηση στους Αραβες λόγω του μεσαίου ονόματός του ή επειδή είναι μαύρος. Λάθος. Τους αρέσει- ή τους άρεσε- γιατί μεγάλωσε φτωχός. Σαν αυτούς καταλάβαινε- ή νόμιζαν ότι καταλάβαινε- τι σημαίνει καταπίεση. Αλλά γρήγορα ανακάλυψαν πού βρίσκονταν.

Η εξίσωση του Ομπάμα ήταν η εξής: 45 λεπτά στη Ραμάλα ισούνται με 24 ώρες στο Ισραήλ. Ναι, γνωρίζω την παλαιά ρήση: κάθε υποψήφιος αμερικανός πρόεδρος οφείλει να κάνει το «προσκύνημα» στο Τείχος των Δακρύων, στο Γιαντ Βασέμ, σε κάποια πόλη ή χωριό του Ισραήλ που έχει υποστεί απώλειες (αν και ελάχιστες σε σχέση με αυτές των Παλαιστινίων), για να μιλήσει για την ασφάλεια της χώρας κτλ. Αυτό δεν σημαίνει, υποστηρίζουν συχνά ορισμένοι, ότι θα είναι όλα εύκολα για το Ισραήλ όταν εκλεγεί ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Λάθος. Θα είναι. Γιατί ο αμερικανός πρόεδρος δεν θα έχει προλάβει καλά καλά να εκλεγεί προτού εμπλακεί στην τραγωδία της Μέσης Ανατολής και αναγκαστεί να πάρει θέση- υπέρ του Ισραήλ βεβαίως. Και τότε θα έρθει η ώρα των επόμενων εκλογών και τα χέρια του προέδρου θα είναι ξανά δεμένα και θα μιλάει για την ασφάλεια του Ισραήλ (και όχι των Παλαιστινίων), για να επιστρέψουμε πάλι στο ίδιο τροπάριο.

Είναι σαν τους Λιβανέζους που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η κυβέρνηση των Εργατικών είναι καλύτερη από αυτήν του κόμματος Καντίμα ή του Λικούντ στο Ισραήλ. Οποιος όμως και αν κυβερνά το Ισραήλ, οι βόμβες θα εξακολουθούν να πέφτουν στον Λίβανο. Δεν σημαίνει ότι ο αμερικανοί πρόεδροι δεν πρέπει να κατανοούν το μέγεθος των δεινών που υπέστησαν οι εβραίοι στο Ολοκαύτωμα. Αλλά ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε και το Ισραήλ εξακολουθεί να χτίζει οικισμούς στα παλαιστινιακά εδάφη.

Ο Ομπάμα βεβαίως έκανε τη συνήθη αναφορά στους εβραϊκούς οικισμούς που δεν βοηθούν, όπως είπε, στην ειρήνη- όπως είχε κάνει και ο Γκόρντον Μπράουν λίγες ημέρες νωρίτερα. Οι Ισραηλινοί έδειξαν το τι πιστεύουν για τους δύο πολιτικούς ανακοινώνοντας, 24 ώρες μετά την αποχώρηση του Ομπάμα, την επέκταση των εβραϊκών οικισμών.

Εχει εξάλλου συνειδητοποιήσει κανείς ότι ο Ομπάμα επέλεξε ως συμβούλους του δύο από τους πιο αποτυχημένους ειδήμονες σε θέματα Μέσης Ανατολής; Τον Ντένις Ρος, πρώην εξέχον στέλεχος του ΑΙΡΑC- του πανίσχυρου φιλοϊσραηλινού λόμπι που «προσκύνησε» ο Ομπάμα- και τον άνθρωπο που οδήγησε τις Συμφωνίες του Οσλο σε αποτυχία. Και τη Μάντλιν Ολμπραϊτ που ως μόνιμη αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στον ΟΗΕ είπε ότι το τίμημα των 500.000 νεκρών παιδιών εξαιτίας των κυρώσεων κατά του Ιράκ «άξιζε» και η οποία αργότερα ανακοίνωσε ότι το Ισραήλ ήταν «υπό πολιορκία». Ηταν ίσως η μοναδική φορά που αμερικανός πολιτικός νόμιζε ότι τα παλαιστινιακά τανκς βρίσκονταν στους δρόμους του Τελ Αβίβ.

Και το παλιό έργο δεν τελειώνει εδώ. Κανείς δεν το παρακολουθεί γιατί είναι επαναλαμβανόμενο. Πάρτε για παράδειγμα τον Νούρι αλ Μαλίκι, τον πρωθυπουργό της Πράσινης Ζώνης του Ιράκ που από στόχος των Δημοκρατικών έγινε ο φίλος τους για τις εκλογές.

Ο Μαλίκι είπε στον Ομπάμα ότι το Ιράκ θα είναι έτοιμο να αναλάβει το ίδιο την ασφάλειά του ως το 2010. Κάτι τέτοιο ταιριάζει απόλυτα με τις εξαγγελίες του Ομπάμα. Τον Μάιο του 2006, ωστόσο, ο Μαλίκι ανακοίνωσε ότι «οι δυνάμεις μας είναι ικανές να αναλάβουν την ασφάλεια όλων των επαρχιών του Ιράκ μέσα σε ενάμιση χρόνο». Πέντε μήνες αργότερα ο πρωθυπουργός της Πράσινης Ζώνης δήλωνε ότι «είναι ζήτημα μηνών» προτού οι ιρακινές δυνάμεις ασφαλείας «αναλάβουν εντελώς την ασφάλεια και κρατήσουν κάποιες (sic) πολυεθνικές δυνάμεις σε βοηθητικό ρόλο». Και τον Ιανουάριο του 2007 ο Μαλίκι καυχιόταν ότι «μέσα σε τρεις- έξι μήνες οι ανάγκες μας για αμερικανούς στρατιώτες θα έχουν μειωθεί δραματικά».

Τέσσερις μήνες αργότερα έλεγε ότι οι ιρακινές δυνάμεις θα έχουν ολόκληρο τον έλεγχο «κάθε επαρχίας» μέσα σε οκτώ μήνες. Ο ίδιος ο υπουργός Αμυνας του κ. Μαλίκι ισχυρίζεται ότι οι δυνάμεις του δεν μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη ως το 2012, ενώ ο ιρακινός διοικητής στη Βασόρα θέλει να παραμείνουν οι αμερικανοί στρατιώτες ως το 2020!

Τι θα κάνει ο ίδιος ο Ομπάμα με τους στρατιώτες του όταν τους αποσύρει από το Ιράκ; Θα τους στείλει πίσω στο Αφγανιστάν, σε αυτό το νεκροταφείο ξένων στρατών όπου οι Ταλιμπάν ηττήθηκαν σε τέτοιον βαθμό το 2001 ώστε να είναι σήμερα πιο ισχυροί από ποτέ. Τον παραπέμπω στο παράρτημα ΧΧΙV της επίσημης βρετανικής εκδοχής του Δεύτερου Πολέμου στο Αφγανιστάν (1878-80) όπου οι μαχητές «Ταλίμπ» έκαναν περίπου τα ίδια στους βρετανούς στρατιώτες.

Ενθυμούμαι τη συζήτηση που είχα με έναν «σύμβουλο» των Ταλιμπάν, τον Μουλά Αμπντουλά, κατά τις τελευταίες ημέρες της εξουσίας τους το 2001. «Αν μας διώξουν από την Κανταχάρ, θα πάμε στα βουνά και θα αρχίσουμε ανταρτοπόλεμο όπως κάναμε με τους Ρώσους». Οι Ταλιμπάν θα εξακολουθήσουν να μάχονται, μου είπε. Θα στήνουν όλο και περισσότερες ενέδρες στους Αμερικανούς. Και σήμερα, ο Ομπάμα θέλει να αυξήσει τους αμερικανούς στρατιώτες σε άλλη μία μουσουλμανική χώρα. Αν βεβαίως κερδίσει τις εκλογές.