Πανδώρα

Μην απατάσθε από τα δημοσιογραφικά στερεότυπα περί καλοκαιρινής ραστώνης κ.λπ. Η κυβέρνηση είναι εδώ και κάνει τη δουλειά της.

Οπως διαβάζω στην έγκυρη «Απογευματινή», «η αισχροκέρδεια και η κακή ποιότητα των ποτών (sic) που σερβίρονται στα νυχτερινά μαγαζιά μπήκαν στο στόχαστρο του υπουργού Τουριστικής Ανάπτυξης Αρη Σπηλιωτόπουλου»!

Να σας το κάνω λιανά, διότι είναι γραμμένο με τον τρόπο των λογίων: ο Αρης χτενίζει τα μπαρ των τουριστικών περιοχών ανά την επικράτεια και ψάχνει για ποτά-«μπόμπες».

Ακούγεται σαν ανέκδοτο φτιαγμένο για ηλιθίους. Μπορεί όμως να το δει κανείς και ως την εκδίκηση του Αρη…

Η εφημερίδα «Τα Νέα» προσφυώς χαρακτήρισε τη βλακώδη υπόθεση με την αντικατάσταση του (διαφωνούντος, υποτίθεται) βουλευτή της πλειοψηφίας από το τμήμα της Βουλής που συζητούσε την τροπολογία Αλογοσκούφη για τις ΔΕΚΟ ως «θέατρο σκιών».

Στο θέατρο σκιών, όπως το γνωρίζουμε εμείς τουλάχιστον, ο πρωταγωνιστής είναι γνωστός. Αυτός λοιπόν, εν προκειμένω ο Γιάννης Μανώλης , έλεγε χθες το πρωί, σε κάποια συνέντευξή του, ότι δεν μπορούσε να ψηφίσει υπέρ της τροπολογίας που καταργεί τα μισθολογικά προνόμια των υπαλλήλων στις ΔΕΚΟ, επειδή δεν γινόταν να πάει αντίθετα στο συμφέρον «αυτών που υπηρέτησα όλα τα χρόνια».

Ακούγοντας τον αναξιοπαθούντα κύριο Μανώλη σε αυτή την κυνικότατη ομολογία, κατάλαβα πόσο απαξιωμένο είναι στις ημέρες μας το αξίωμα του βουλευτή. Για να είμαι ακριβής, κατάλαβα αυτό που οι επαΐοντες ονομάζουν «κρίση της αντιπροσωπευτικότητας στη σύγχρονη δημοκρατία»: Είχαμε έναν βουλευτή Αργολίδας, που επεκαλείτο ως δικαιολογία για τη στάση του στη Βουλή τη συνδικαλιστική ιδιότητα που είχε στο παρελθόν και χάρη στην οποία είχε γίνει βουλευτής.

Για τον κόσμο της Αργολίδας (περιοχή που δεν κατοικείται αμιγώς από υπαλλήλους των ΔΕΚΟ…) δεν είχε να πει τίποτε. Το ενδεχόμενο το γενικό συμφέρον να υπερτερεί- κατ΄ επέκτασιν και το συμφέρον της Αργολίδας- του συμφέροντος της συντεχνίας του ουδόλως απασχόλησε τον κύριο Μανώλη μας! Με άλλα λόγια, έπαιξε ένα παιγνίδι ως βουλευτής Αργολίδας, ενεργώντας όμως με την ιδιότητα του συνδικαλιστή. Να τον χαίρεται ο λαός της Αργολίδας…

Από τις Βρυξέλλες η Μαίρη Ματσούκα κατακεραυνώνει την τροπολογία Αλογοσκούφη με δήλωσή της, που δημοσιοποιείται υπό τον πομπώδη τίτλο «Το ιουλιανό πραξικόπημα της Νέας Δημοκρατίας».

(Κακόμοιρο κορίτσι. Το έστειλαν στην Ευρώπη και δεν κατάλαβε τίποτε…)

Ο τίτλος ήταν από ένα ρεπορτάζ στον «Ελεύθερο Τύπο» για το τρισάγιο στο μνήμα του μακαριστού Χριστόδουλου: «Εχουμε υποχρέωση να συνεχίσουμε το έργο του».

Γιατί να το κρύψω; Μόλις το διάβασα με πήραν τα ζουμιά…

Με πήραν τα ζουμιά διότι θυμήθηκα το δημοσίευμα του «Πρώτου Θέματος» σχετικά με τα προσωπικά αντικείμενα του εκλιπόντος Αρχιεπισκόπου. Πόσο συγκινητικά ξεκινούσε από το ποτήρι με την ξεραμένη πορτοκαλάδα στο κομοδίνο και δίπλα το ασκητικό προσευχητάρι!

Κι έπειτα ακολουθούσε το Χόλιγουντ- ή μάλλον το Μπόλιγουντ: Εκατόν σαράντα βαρύτιμα ζευγάρια μανικετόκουμπα με ζαφείρια και διαμάντια, «δώρα επιχειρηματιών και εφοπλιστών φίλων του» κατά το ρεπορτάζ. (Τι να κάνουμε; Αυτοί ήταν οι φίλοι του αειμνήστου…) Επίσης, άλλα 600 ζευγάρια μανικετόκουμπα- πιο απλά αυτά, χωρίς διαμάντια και ζαφείρια.

Εκατοντάδες ζευγάρια παπούτσια Sebago ή Church΄s, «τα μόνα που φορούσε ο μακαριστός» κατά το δημοσίευμα. (Η επιλογή των Church΄s ήταν, ασφαλώς, μια εκδήλωση του χιούμορ του αοιδίμου…) Περισσότερες από εκατό πέννες και στυλογράφοι, δώδεκα μίτρες, ορισμένες εκ των οποίων χρυσές, κεκοσμημένες με πολυτίμους λίθους. Εκατό εγκόλπια, εκ των οποίων έξι ολόχρυσα. (Εν προκειμένω, ένδειξη ασυνήθιστης εγκράτειας εκ μέρους του εκλιπόντος…) Σαράντα μπαστούνια, σκαλισμένα με ασημένιες λεπτομέρειες· και είκοσι πέντε ποιμαντορικές ράβδοι. Επίσης πενήντα αρχιερατικές στολές, αλλά και ένας πολυέλαιος Βaccarat, μαχαιροπίρουνα Christofle, καναπέδες Versace, πολυθρόνες Αrmani κ.ά.

Αυτό ήταν συνοπτικώς το έργο του μακαριστού και, αν κρίνω καλά από την κίνηση των μαγαζιών, κάνουμε όλοι μας ό,τι μπορούμε για να το συνεχίσουμε…

Νομίζω ότι παρέλειψα να επισημάνω στο προηγούμενο σημείωμα ότι τα περισσότερα από αυτά τα πολύτιμα αντικείμενα ήταν δώρα από φίλους του, αλλά ο μακαριστός δεν είχε προλάβει να τα μοιράσει στους φτωχούς…

Ο Παναγ(ρ)ιότατος Θεσσαλονίκης διαφωνεί με την καύση των νεκρών και κρίνει ότι το σχετικό προεδρικό διάταγμα είναι ένα «πλήγμα που αποδυναμώνει την παράδοση» .

Να με συγχωρείτε, αλλά τι έχει να στερηθεί η παράδοση από την ικμάδα της, αν επιτραπεί στο 3% (που σύμφωνα με τους υπολογισμούς θα επιλέξει την καύση και το οποίο ούτως ή άλλως δεν ανήκει στην παράδοση) να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο από το 97%; Τόσο ευάλωτη είναι αυτή η περιλάλητη ελληνορθόδοξη παράδοση ώστε να απειλείται από την αποστασία του 3%; Μια Εκκλησία που δίνει τόση σημασία στην καταπίεση του 3% σίγουρα δεν είναι χριστιανική! Μπορεί να είναι σταλινική…

pandora@dolnet.gr