Λυπάμαι που ξεκινώ αμέσως από τα δυσάρεστα, αλλά- τι να κάνουμε;- εκτός από την πλάκα υπάρχει και η δημοσιογραφία.

Δραματικές οι εξελίξεις στον Ομιλο Προβληματισμού «Σωτήρης Χατζηγάκης»!

Να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Συνεργάτης μου είδε χθες να συντρώγουν σε κεντρικό εστιατόριο των Αθηνών ο υπουργός Δικαιοσύνης με τον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ Γιώργο Σουφλιά. Το γεγονός μου έδωσε την αφορμή να επικοινωνήσω τηλεφωνικώς με την πηγή μου από τον όμιλο, βάσει των πληροφοριών της οποίας σχηματίζω την εξής εικόνα για τις εξελίξεις: Η πρόεδρος του ομίλου Φλωρέτ Κολοκοσίδου Καρακωστάνογλου (η πασίγνωστη λογοτέχνις), με την επίνευση του Σωτήρη Χατζηγάκη, σκοπεύει να απομακρύνει από την αντιπροεδρία του ομωνύμου ομίλου προβληματισμού τη ζωγράφο Ιουλία Γεροκωστοπούλου Κρεβατά και να περάσει η ίδια στη θέση, ούτως ώστε ο εικονιζόμενος στο σκίτσο Γιώργος Σουφλιάς να αναλάβει πρόεδρος του ομίλου! Πληροφορούμαι δε, ότι το σχέδιο έχει τη σθεναρά στήριξη της ταμίου του ομίλου, της υψιφώνου Νάντιας Βαρέλα. Ωστόσο η αλλαγή στη διοίκηση δεν θα είναι χωρίς εντάσεις ή ακόμη και απώλειες για τον όμιλο.

Σύμφωνα με κύκλους του Σάββα Τσιτουρίδη, ο οποίος είχε συμφωνήσει να αναλάβει θέση στο ΔΣ, ο τέως υπουργός δεν ενθουσιάζεται με την ιδέα να βρεθεί υπό τον Γ. Σουφλιά, οπότε αναμένονται εξελίξεις. Θα σας κρατώ ενήμερους.

Υ.Γ.:

Γνωρίζοντας την κακία του κόσμου και τον φθόνο για τους έξυπνους, τους ωραίους και τους αυτοδημιούργητους, σπεύδω εκ των προτέρων να διαψεύσω ότι πηγή των παραπάνω πληροφοριών ήταν ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, που επίσης κατέχει θέση απλού μέλους στο ΔΣ του ομίλου… «Αιτία πολέμου », όπως διαβάζω, θεωρούν οι κομματικοί φοιτητές (αδιάφορο ποιας οργάνωσης, αφού όλοι λίγο- πολύ παρεμφερή συμφέροντα υπηρετούν) την αναγνώριση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών ή «κολεγίων», την οποία εντούτοις επιβάλλει η εναρμόνιση της ελληνικής με την κοινοτική νομοθεσία.

Διερωτώμαι, ειλικρινά, τι πρόβλημα μπορεί να έχουν οι φοιτητές του δημοσίου πανεπιστημίου με την αναγνώριση των ΚΕΣ και αντιδρούν έτσι. Μήπως εκείνοι (δηλαδή οι γονείς τους…) θα πληρώνουν τα δίδακτρα των σπουδαστών στα ΚΕΣ; Οχι. Μήπως η λειτουργία των ΚΕΣ θα χρηματοδοτείται από κρατικούς πόρους; Ούτε. Τότε όμως τι τους κόφτει; Με άλλα λόγια, τι έχουν να φοβηθούν τα μέτρια ελληνικά πανεπιστήμια από τον ανταγωνισμό με «πανεπιστήμια Μίκυ Μάους», όπως λένε οι Αμερικάνοι τα διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα της πλάκας;

Κατ΄ αρχάς, έχω την υποψία (για να μην πω τη βεβαιότητα) ότι η πλειονότητα των κανονικών φοιτητών δεν νοιάζεται για το θέμα. Εκείνοι που ανησυχούν είναι οι κομματικοί «προστάτες» τους – οι εκλεγμένοι μέσα από μια παρωδία δημοκρατικών διαδικασιών όπου μερικές δεκάδες ανθρώπων αποφασίζουν για μερικές χιλιάδες.

Τα εργασιακά δικαιώματα, που επικαλούνται οι διαμαρτυρόμενοι κομματικοί, είναι ένα γελοίο πρόσχημα. Αφενός μεν διότι η δουλειά στο Δημόσιο- ας μην κοροϊδευόμαστε- νοείται με τη διασταλτική έννοια του όρου, αφετέρου δε επειδή ο ιδιωτικός τομέας προσλαμβάνει εκείνους που θεωρεί κατάλληλους, ανεξάρτητα από το αν τα τυπικά προσόντα του προσλαμβανομένου αναγνωρίζονται ή όχι από το Δημόσιο.

Επί της ουσίας, ο λόγος των αντιδράσεων είναι ότι οι αριστερές Νεολαίες και οι συντεχνίες των μετρίων (το λεγόμενο, ακόμη και από αριστερούς καθηγητές, «βοηθαριό»), που διοικούν από κοινού τα πανεπιστήμια, φοβούνται ότι το άνοιγμα της Ανωτάτης Παιδείας στην αγορά υπονομεύει μακροπρόθεσμα τον πλήρη έλεγχο που ασκούν σήμερα στον σημαντικότερο θεσμό κοινωνικής ανέλιξης που διαθέτει τούτη η κοινωνία: το πανεπιστήμιο. Γι΄ αυτό, άλλωστε, η «πάλη» τους αποβλέπει στο όλο και πιο φθηνό, πιο εύκολο (και, φυσικά, όλο και πιο απαξιωμένο) πτυχίο.

Ο αγώνας τους όμως θα αποδειχθεί εν τέλει μάταιος. Ευτυχώς, η Ελλάδα δεν είναι Κούβα ούτε και πρόκειται να γίνει- εκτός ίσως στα όνειρα του Αλέκου Αλαβάνου. Αν η απομόνωση από τη διεθνή πραγματικότητα ήταν τόσο απλή υπόθεση, ο αλήστου μνήμης Μαρούδας θα είχε καταρρίψει με πυραύλους τους δορυφόρους και σήμερα θα βρισκόμασταν ακόμη στη δεκαετία του 1980.

Αν υπάρξουν φοιτητικές κινητοποιήσεις το φθινόπωρο με αφορμή την αναγνώριση των ΚΕΣ, θύματά τους θα είναι οι λιγότερο προνομιούχοι φοιτητές: εκείνοι που δεν έχουν την πολυτέλεια να χάνουν τον χρόνο τους σε βλακείες.

Κερδισμένοι θα είναι οι πλούσιοι: όσοι έχουν τη δυνατότητα να φύγουν για σπουδές σε κάποια σοβαρή χώρα του εξωτερικού. Για αυτούς προορίζονται στο μέλλον οι καλύτερες θέσεις στην αγορά εργασίας.

Μακάριοι, λοιπόν, οι πλούσιοι, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην! Και με τις ευλογίες μάλιστα μιας ανόητης και επιπόλαιας Αριστεράς…

pandora@dolnet.gr