– Πώς είναι ο χειμώνας στην ύπαιθρο; «Είναι η εποχή που η φύση πέφτει σε νάρκη, ξεκουράζεται από τον οργασμό και την καρποφορία της ανοιξιάτικης και θερινής περιόδου και παίρνει δυνάμεις για την επόμενη. Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο, που είναι πλάσμα της φύσης. Εχει ανάγκη τη χειμερία ξεκούραση ο άνθρωπος, ο οποίος για πολλούς μήνες έχει εργαστεί καλλιεργώντας, συλλέγοντας τροφή και κάνοντας εργασίες για τη διατήρησή της. Ο χειμώνας στο χωριό περιγράφεται από μεγάλες νύχτες, ξυλόσομπα και τζάκι, τραχανάδες, λαχανόρυζα και αποξηραμένα λαχανικά».

– Βρισκόσουν στη Χίο την περίοδο των μεγάλων πυρκαγιών;  «Η Χίος υπέστη ολοκαύτωμα το οποίο οφείλεται στη χρόνια πολιτική επιλογή μας να είμαστε προσανατολισμένοι μονάχα σε μια «ανάπτυξη» μεγάλων έργων, καταστρεπτικών για το φυσικό περιβάλλον, τον μοναδικό και διαρκή πλούτο μας, δηλαδή. Προσωπικά, ένιωσα σαν άγριο ζώο που βλέπει τον βιότοπό του να καταστρέφεται. Κάηκαν δάση που δεν είχαν καεί τα τελευταία 50 χρόνια. Τα ΜΜΕ, και οι πολιτευτές βεβαίως, εστίασαν στην καταστροφή της μαστιχοκαλλιέργειας, διότι, ως ανθρωποκεντρική, η κοινωνία μας ενδιαφέρεται μονάχα για ό,τι φέρνει άμεσα οικονομικό όφελος στους ανθρώπους».

– Πώς προέκυψε ο ήρωάς σου, ο Παναγής; «Ο Παναγής προέκυψε από τη συναναστροφή μου με τους ανθρώπους του χωριού, οι οποίοι μου θύμισαν, εμένα, του αστού που επέστρεψε, ποιος είναι ο πραγματικά πλούσιος άνθρωπος. Οι σύγχρονοι φιλοσοφημένοι αστοί λένε πως είναι καλύτερο να μάθεις σε κάποιον να ψαρεύει, παρά να του δώσεις χρήματα για να αγοράσει ένα ψάρι. Τα λένε, αλλά μένουν μόνο στα λόγια. Αναμένουν κάποιον να τους δώσει μισθό. Και όταν δεν βρουν τον εργοδότη ή όταν το σύστημα τους αποβάλει, χαρακτηρίζονται άνεργοι, αποτυχημένοι. Στη φύση, μόνο ο τεμπέλης είναι άνεργος. Από όλα αυτά και άλλα πολλά ξεπήδησε ο Παναγής, όπως ξεπηδούν και όλοι οι ήρωές μου».

– Τα περισσότερα δημοσιεύματα σε περιγράφουν ως «ερημίτη», αλλά και «ακτιβιστή». Αποδέχεσαι τους χαρακτηρισμούς; «Ερημίτης δεν είμαι. Μένω μακριά από τις πόλεις, διότι δεν αντέχω την έλλειψη κοινοτισμού που υπάρχει στις σύγχρονες κοινωνίες. Εχω, όμως, καθημερινή επικοινωνία με πολλούς ανθρώπους μέσω Διαδικτύου. Ακτιβιστής, με την έννοια του ενεργού πολίτη, είμαι εδώ και περίπου 20 χρόνια, αφού εκφράζω τις απόψεις μου και αντιμάχομαι, όσο μπορώ, την κακώς νοούμενη ανάπτυξη και την καταστροφή του τόπου».

– Mακριά από τις μεγάλες πόλεις, δοκιμάζεις ένα ιδιαίτερο δικό σου «οικονομικό μοντέλο». Είναι λειτουργικό; «Δεν είναι δικό μου το οικονομικό μοντέλο, γενιές και γενιές ανθρώπων έζησαν έτσι στην Ελλάδα. Είναι δοκιμασμένο σε όλες τις συνθήκες, ακόμη και στις πιο αντίξοες. Επίσης, προσφέρει περισσότερες στιγμές ευτυχίας. Το να είσαι καθημερινά ελεύθερος ωραρίων και υποχρεώσεων δουλειάς, το να παράγεις την τροφή σου, το να χαίρεσαι τη φύση, το να βγαίνεις από το σπίτι και να επιστρέφεις πλουσιότερος αντί να ξοδεύεις όπως κάνεις στην πόλη, το να έχεις κελάρι και όχι σουπερμάρκετ, σε κάνουν αυτάρκη και ελεύθερο άνθρωπο και είναι τόσο λειτουργικά όσο οι εναλλαγές των εποχών».



To τελευταίο μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη «Το ζουμί του πετεινού» κυκλοφορεί από την Εστία.