Θα ξυπνήσει πολύ νωρίς. Εξω δεν θα έχει ακόμη βγει ο ήλιος. Εχει συνηθίσει πια να σηκώνεται 5.00 ή 6.00 το πρωί, το κάνει εδώ και πολλά χρόνια, απ’ όταν έπρεπε να πάει για δουλειά, προτού πάρει σύνταξη. Θα ανέβει στο καροτσάκι του, θα ανοίξει την πόρτα του σπιτιού (που είναι χτισμένο σε αυτό το αγρόκτημα των δυόμισι στρεμμάτων στη Μαλακάσα) και θα βγει έξω. Θα κάνει τις καθημερινές δουλειές που είναι απαραίτητες όταν έχεις άλογα και κατσίκες, θα τα ταΐσει και θα τους αλλάξει νερό. Θα κοιτάξει πού χρειάζεται συντήρηση και πού καθάρισμα και, σπρώχνοντας τις ρόδες του καροτσιού του με τα χέρια, θα επιστρέψει στο σπίτι. Τα χέρια του είναι δυνατά και σκληραγωγημένα, όπως όλων των ανθρώπων που έχουν περάσει τη ζωή τους κατασκευάζοντας πράγματα. Αυτό είναι το ταλέντο του Μάρκελλου Πούπαλου – να φτιάχνει πράγματα μόνος του, με τα χέρια του. Και τώρα που είναι στα 65 του (47 χρόνια μετά το ατύχημα που τον άφησε ανάπηρο) είναι ακόμη άνθρωπος της δουλειάς. Θα μπει στο εργαστήριό του, θα βγει από εκεί το μεσημέρι και έπειτα θα συνεχίσει ως το βράδυ. Είναι συνηθισμένος να περνάει εκεί 10 ώρες και παραπάνω. Εκεί κατασκευάζει τις ευρεσιτεχνίες του, μετράμε 14 διπλώματα από τον Οργανισμό Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας: από αυτά, τα περισσότερα περιγράφουν κατασκευές που μπορούν να κάνουν μια μοτοσικλέτα να πετάξει.

Ο Μάρκελλος δουλεύει από μικρός. «Οταν τελείωσα το δημοτικό, πήγα στον “Ηφαιστο”, μια τεχνική σχολή, για να γίνω μηχανουργός. Αυτό μου άρεσε πάντα. Το 1964, στα 18 μου, είχα το ατύχημα με την μοτοσικλέτα μου που με άφησε ανάπηρο. Εμεινα 11 μήνες στο νοσοκομείο. Σιγά σιγά ξεκίνησα να δουλεύω στο σπίτι μου και μετά άνοιξα το δικό μου μηχανουργείο στο Μαρούσι». Τα χέρια του πάντα έπιαναν και, όταν πήρε την αναπηρική του σύνταξη στα 55, δεν μπορούσε να κάθεται χωρίς να κάνει τίποτα. Εφτιαξε πόρτες, παράθυρα, τζάκια και ό,τι χρειαζόταν το σπίτι του στο Μαρούσι, μια σειρά από τεράστιους ξυλόγλυπτους αμφορείς, ενώ ταυτόχρονα δούλευε σε ευρεσιτεχνίες για την κίνηση ατόμων με ειδικές ανάγκες. «Ξέρετε, το κράτος δεν προβλέπει αυτόματα καροτσάκια για τους παραπληγικούς, μόνο για τους τετραπληγικούς, και αυτά είναι πολύ ακριβά. Για αυτό ανέπτυξα μια συσκευή με δύο ρόδες που μπορεί εύκολα να προσαρμοστεί σε ένα χειροκίνητο καροτσάκι, το οποίο ουσιαστικά θα σε τραβάει, για παράδειγμα, σε μια ανηφόρα και θα το χειρίζεσαι με ένα λεβιέ». Παρόμοιες είναι οι κατασκευές που επιτρέπουν τη μεταφορά μοτοσικλέτας και ATV χωρίς τη χρήση του τρέιλερ. Παρά το ατύχημα, ο κ. Πούπαλος εξακολουθεί να ασχολείται με αυτές και έχει σχεδιάσει μια συσκευή που επιτρέπει σε παραπληγικούς να οδηγούν. Η επόμενη ιδέα ήταν να τις κάνει να πετάξουν.

«Ενας φίλος μου κάνει αιωροπτερισμό και σκέφτηκα ότι ένα αιωρόπτερο θα μπορούσε να προσαρμοστεί σε μια μοτοσικλέτα, αν το τροποποιούσα». Αυτό θα μπορούσε να είναι του εμπορίου, αλλά για να επιτρέψει ταχύτητα μέχρι 35χλμ. /ώρα, που είναι η ανώτερη δυνατή, θα ήταν καλύτερο να χρησιμοποιηθεί κάτι μικρότερο, ώστε να μπορέσει να αντέξει την αεροδυναμική πίεση που θα του ασκείται. Στερεώνεται στο τιμόνι, επάνω στο οποίο δένουν οι αντένες που καθορίζουν την κατεύθυνση, ώστε να στρίβει εν πτήσει αριστερά και δεξιά και να προσαρμόζει ο οδηγός το ύψος. Στα ψαλίδια της μηχανής προσαρμόζεται ο έλικας, ο οποίος κινείται μέσω ενός μηχανισμού μετάδοσης κίνησης. Αυτός μπορεί να λειτουργεί με έναν οδοντωτό τροχό ή ένα ελαστικό ράουλο, που αγκαλιάζει το πέλμα του λάστιχου. Οταν δεν υπάρχει ταχύτητα, το αιωρόπτερο απλώς πλανάρει.

Βλέπουμε μαζί όλα τα σχέδια που είναι αραδιασμένα στο τραπέζι, για το ιπτάμενο ποδήλατο, το ιπτάμενο ATV, τη μοτοσικλέτα – ελικόπτερο και το πώς μπορούν να προσαρμοστούν δύο αερόσακοι για να γίνεται και προσθαλάσσωση. Το αιωρόπτερο έχει κάνει μια δοκιμαστική πτήση με ένα σκάφος. Τα υπόλοιπα χρειάζονται χρηματοδότηση για να αναπτυχθούν. Ο Μάρκελλος Πούπαλος μια μέρα θα ανέβει στη μοτοσικλέτα του και θα πετάξει. Μια άλλη μέρα θα μπορέσει να ανέβει μόνος του επάνω στο άλογό του, θα το καβαλήσει και θα κάνει μια βόλτα στο κτήμα. Ο μηχανισμός είναι ήδη στο μυαλό του. Αυτή θα είναι η επόμενη πατέντα.