Ανεβάζετε μια δική σας εκδοχή της κλασικής ιστορίας «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ». Μιλήστε μου για την παράσταση. «Τα «Ταξίδια των Γκιουλ_Ιβέρ» ζωντανεύουν την περιπέτεια της μικρής Γκιουλ που φεύγει από την πατρίδα της αναζητώντας τον πιο ηλιόλουστο τόπο στον κόσμο. Θα ταξιδέψει σε μη ιδανικές συνθήκες και αφού βρει τη δύναμη να ομορφύνει τη σκληρή πλευρά των ανθρώπων, καταλαβαίνει ότι το πιο φωτεινό μέρος είναι καλά κρυμμένο στο σημείο που κοιτάμε πάντα τελευταίο: μέσα μας».
Στον πυρήνα του έργου διακρίνεται η ανάγκη σας να μιλήσετε για το Προσφυγικό. Σας ενέπνευσε κάποια ιστορία; «Ενα οκτάχρονο κορίτσι από τη Συρία που έγινε viral μέσω του Al Jazeera Plus για το ειλικρινές χαμόγελο με το οποίο αντιμετώπισε τη φρικαλεότητα της εξορίας και την άφιξή της στη Λέσβο, καθώς και ένα αγόρι που γνωρίσαμε στο ντοκιμαντέρ «Εδώ εξορία: Ημερολόγια από παιδιά πρόσφυγες», του Μάνι Γ. Μπεντσελάχ, το οποίο, όταν το σπίτι του βομβαρδίστηκε, απέκτησε ένα σοβαρό πρόβλημα στην ομιλία του λόγω του ισχυρού σοκ που υπέστη».
Η συμπεριφορά των παιδιών απέναντι στα προσφυγόπουλα είναι θέμα παιδείας ή χαρακτήρα; «Θέμα παιδείας, η οποία όμως δεν προέρχεται αποκλειστικά από το σχολείο. Η κοινωνία διδάσκει καθημερινά. Και τα μηνύματά της είναι συνήθως άστοχα. Η ευκολία σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας έχει γίνει αυτοσκοπός.Και δυστυχώς είναι πιο εύκολο να είμαστε κακοί παρά καλοί».
Το παιδικό θέατρο πρέπει να έχει διδακτικό χαρακτήρα; «Το παιδικό θέατρο διαφέρει μόνο ως προς την προσέγγιση, όχι ως προς την πρόθεση. Και ο χαρακτήρας που οφείλει να πρεσβεύει οποιαδήποτε παράσταση έχει να κάνει με την αλήθεια. Το αν η αλήθεια αυτή θα διδάξει τελικά τον θεατή εξαρτάται τελικά από την ευστοχία του αποτελέσματος.Στην άλλη παραγωγή που παρουσιάσαμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, το «Mon Petit Prince» με τη Λένα Παπαληγούρα, κερδίσαμε ένα στοίχημα αποδεικνύοντας ότι οι άξιες ιστορίες απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες.Το θέατρο γέμισε από παιδιά μέχρι πιστούς, ηλικιωμένους θεατρόφιλους. To target group είναι μια έννοια που χωρά μόνο σε διαφημιστικές πίτες, όχι στην τέχνη».
Θα θέλατε να δει την παράσταση κάποιος γονιός από το Ωραιόκαστρο; «Θα το ήθελα πάρα πολύ».
Ξεκινήσατε από την υποκριτική. Γιατί σας γοήτευσε ο ρόλος του σκηνοθέτη τελικά; «Χωρίς να απαρνιέμαι την ιδιότητα του ηθοποιού, θα έλεγα ότι διανύω μια περίοδο μηδενικής ματαιοδοξίας. Υλικό που είναι απαραίτητο για να αντέξει η ανθρώπινη ύπαρξη την έκθεση, την απογύμνωση και την κριτική. Η σκηνοθεσία μού επιτρέπει να εκφράζομαι συνεργατικά και μελετημένα».
Για ποια κατάκτησή σας έχετε παλέψει πιο πολύ; «Για τη δυνατότητα των επιλογών μου. Για να έχω την ευχέρεια να διαλέγω τις συνεργασίες μου και τα έργα με τα οποία καταπιανόμαστε με τους ηθοποιούς μου».
Η τέχνη χρειάζεται χρήματα για να ανθήσει; «Περισσότερο από χρήματα, χρειάζεται πολιτιστική πολιτική, οργάνωση και διαχείριση. Εδώ όλα κινούνται ενστικτωδώς, χωρίς σύνεση και οικονομία δυνάμεων και πόρων».
Ο Πρωθυπουργός είναι 42 ετών, η νέα υπουργός Εργασίας είναι μόλις 31. Οι πολιτικοί της γενιάς σας αντιπροσωπεύουν το νέο; «Η ματιά δεν έχει ηλικία. Αλλωστε οι πιο σύγχρονοι και συμβατοί με την εποχή τους άνθρωποι είναι συνήθως οι γηραιότεροι που φέρουν τη σοφία της εμπειρίας».
Θεωρείτε τη γενιά σας αδικημένη; «Αδικημένος μπορεί να νιώσει όποιος θεωρεί ότι η ζωή τού χρωστάει. Η προσωπική μου στάση αναβλύζει ευγνωμοσύνη και σεβασμό απέναντι στο αγαθό της ζωής. Σε πιο πρακτικό επίπεδο, όποιος θέλει μπορεί».
Εχετε σκεφτεί ποτέ να φύγετε από τη χώρα; «Εχω φύγει και έχω επιστρέψει. Πολύ συνειδητά. Και αν χρειαστεί να ξαναφύγω, σίγουρα ύστερα από χρόνια θα επανέλθω».
«Τα ταξίδια των Γκιουλ_Ιβέρ»: Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (Ηρώων Πολυτεχνείου 32), κάθεΣάββατο και Κυριακή (καθημερινά παραστάσεις για σχολεία).
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
