12 ερωτήσεις στον Μιχάλη Σαράντη

Εχεις δηλώσει ότι η αγαπημένη σου τραγωδία είναι ο «Αίας». Γιατί; «Από τα χρόνια της σχoλής ως και τώρα που έχουμε βουτήξει μέσα στο έργο για τα καλά, αυτό που με γοητεύει στον Αίαντα είναι οι αξίες του, η ηρωική έξοδός του από τη ζωή, γιατί δεν χωράει πια σε αυτήν, και παράλληλα ολόκληρος ο ομηρικός κόσμος που ξεπηδάει στο έργο από την αρχή ως το τέλος του».

Ποια ήταν η πιο έντονη ανάμνηση/εμπειρία σου μέχρι στιγμής από την Επίδαυρο; «Οταν κάνουμε τους φωτισμούς των παραστάσεων μένουμε στο θέατρο όλο το βράδυ, μέχρι να ξημερώσει. Το ξημέρωμα στην Επίδαυρο είναι αξέχαστο».

Σε ενδιαφέρει πάντα να είσαι πρωταγωνιστής; «Αποζητώ να παίζω σε παραστάσεις όπου πρωταγωνιστής είναι το ομαδικό πνεύμα. Φυσικά και θέλω να παίξω τον Ιάγο, αλλά το θέμα είναι με ποιον σκηνοθέτη και δίπλα σε ποιους ηθοποιούς. Οι άνθρωποι που έχεις κοντά σου προσδιορίζουν ποιoς και τι είσαι τελικά, και όχι αν κάνεις τον Ιάγο ή τον Κάσιο».

Πώς συνειδητοποίησες ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός; «Το ένστικτό μου σε συνδυασμό με μια ενέργεια που δεν ήξερα τι να την κάνω με οδήγησαν στο θέατρο. Γνώρισα τον Νίκο Κυριακόπουλο, έναν εξαίρετο ζωγράφο και φίλο. Ηταν ο πρώτος άνθρωπος που είδα από κοντά να κάνει κάτι με αυτή την ίδια ενέργεια που ένιωθα ότι είχα και εγώ. Λίγο καιρό μετά, ένας άλλος φίλος πήγε σε μια δραματική σχολή και ακολούθησα…».

Τι διαφοροποιεί ένα καλό κοινό από ένα κακό κοινό; «Ελα ντε! Σε κάθε παράσταση, πάντως, οφείλεις να παίζεις για έναν –ιδανικό –θεατή, για αυτόν που είναι παρών 100%, που δεν τον αποσπά τίποτε. Ασε που συνήθως εμείς είμαστε καλοί ή κακοί, όχι το κοινό».

Η Ελλάδα έζησε τις τελευταίες ημέρες τις πιο δύσκολες στιγμές της σύγχρονης Iστορίας της. Πώς το βίωσες; «Με μεγάλη αγωνία, όπως όλοι μας».

Πώς αισθάνεσαι λοιπόν μετά την επίτευξη της συμφωνίας; «»Ως πότε η ασίγαστη αιώνια πλάνη των μόχθων του πολέμου στην απλωσιά της Τροίας; Ως πότε η ασήκωτη ντροπή για τους Ελληνες; Ως πότε για πάντα;». Αίας, τρίτο στάσιμο».

Τιμήθηκες με το Bραβείο Χορν. Νιώθεις μόνο χαρά ή σου δημιουργεί και άγχος για τα επόμενα βήματα; «Η χαρά και η τιμή είναι μεγάλες και δεδομένες. Στη δουλειά μας πάμε ούτως ή άλλως αγκαζέ με το άγχος, οπότε προσπαθώ, αντί να αγχωθώ περισσότερο, να κάνω τη δουλειά μου με συνέπεια, όπως και πριν από το βραβείο, και να μην μπω στη διαδικασία συνεχώς να επιβεβαιώνω κάτι».

Αλήθεια, πού έχεις φυλάξει τον χρυσό σταυρό του Χορν; «Σε θυρίδα. Ελπίζω να ανοίξουν σύντομα οι τράπεζες για να πάω να τον πάρω και να τον κρύψω σε καμιά γλάστρα».

Το θέατρο τελικά σε κάνει καλύτερο άνθρωπο; «Οχι απαραίτητα. Οι ηθοποιοί παλεύουμε σε μεγάλο βαθμό με το εγώ μας. Ιδανικά, με τα χρόνια, ο εγωισμός παύει να είναι στο προσκήνιο. Αλλά σε αυτή τη μάχη –η οποία νομίζω δεν τελειώνει και ποτέ –μπορείς να γίνεις και κακός απέναντι στους άλλους, αλλά και απέναντι στον εαυτό σου. Καλός άνθρωπος για εμένα είναι αυτός που νοιάζεται για τον απέναντί του».

Η γενιά σου είναι αδικημένη; «Η αδικία σε κάνει παθητικό. Δεν με παίρνει να νιώθω αδικημένος, θέλω να αρπάζω τη ζωή από τα μαλλιά».

Ηθοποιός σημαίνει φως, όπως τραγουδούσε ο Χορν; «Δεν ξέρω… Από αυτό το τραγούδι εμένα ο αγαπημένος μου στίχος είναι αυτός που λέει «Ολο γυρνάς, πες μου πού πας…»».