Το θαύμα του Ρανιέρι

Ηταν η πρώτη συνάντηση στα αποδυτήρια της Λέστερ. Αν υπήρχαν θρανία, θα είχαν καθίσει σε αυτά. Αν έφευγε επειδή του χρέωσαν λάθη άλλων, θα ανέβαιναν επάνω και θα αναφωνούσαν όλοι μαζί, «o captain, my captain»! Δεν πρόκειται όμως για τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών», εδώ μιλάμε για την ιστορία του ευρεθέντος προπονητή. Αυτού που απαξιώθηκε έτσι απλά, εύκολα και βολικά στη χώρα μας για να χρεωθεί και να κουβαλήσει στις πλάτες του τα ατοπήματα των εχόντων ελάχιστη γνώση γύρω από το ποδόσφαιρο μελών της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Guess what, που λένε και οι φίλοι μας οι Αγγλοι… Ο Κλάουντιο Ρανιέρι έχει τη Λέστερ πρώτη στην Πρέμιερ Λιγκ!

Πίστη στο όνειρο

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός. Υστερα από 23 αγωνιστικές οι Αλεπούδες παραμένουν στην κορυφή της πρώτης κατηγορίας της Αγγλίας. Μοιάζει με παραμύθι αλλά είναι η πραγματικότητα, δομημένη όλη γύρω από τον ιταλό προπονητή και την πίστη του στο όνειρο. Τα ματς περνούσαν και η Λέστερ νικούσε. Συνήθιζε στην κορυφή, έδειχνε προσαρμογή στην πρωτόγνωρη για εκείνη πραγματικότητα, όμως το όλο θέμα στην πορεία αποδείχθηκε ότι δεν ήταν τόσο απλό. Οσο οι αγωνιστικές περνούσαν τόσο η παραμονή στο υψηλότερο σκαλί άρχισε να ζαλίζει, να προκαλεί άγχος. Ο κ. Κλάουντιο Ρανιέρι έπειτα από περίπου 15 αγώνες άρχισε να διακρίνει την πίεση που δεν ήθελε να βλέπει στους ποδοσφαιριστές του. Τους μάζεψε και τους μίλησε:

«Αυτό το ταξίδι είναι μια βαρκάδα για ψάρεμα. Εχει ησυχία, γαληνεύουμε και περιμένουμε να τσιμπήσει. Αν νιώσουμε ότι πρέπει να γυρίσουμε πίσω για να ταΐσουμε μια ταβέρνα, το νόημα θα έχει χαθεί. Ο στόχος δεν είναι να επιστρέψουμε με τη βάρκα γεμάτη ψάρια. Απολαμβάνουμε τα ήρεμα νερά και επιπλέουμε πάνω σε αυτά για όσο κρατήσει». Ο Ιταλός, σύμφωνα με τις πρότερες μαρτυρίες για την προσέγγιση και τη νοοτροπία του γύρω από το ποδόσφαιρο, ουδέποτε υπήρξε αγχώδης αλλά ποτέ επίσης τόσο φιλοσοφημένος. Είναι και τα 64 χρόνια που κουβαλάει στις πλάτες του. Οπως επίσης και το πρόσφατο στραπάτσο στον πάγκο της Εθνικής Ελλάδας. «Για την αρπαχτή ήρθε» έσπευσαν να πουν πολλοί όταν εκείνος μιλούσε «για το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας μου». Το ξεπέρασε πολύ γρήγορα και εύκολα, σαν η μοίρα να του χρωστούσε κάτι.

Ηγέτης από το πουθενά

Ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 16 τέρματα παίκτης της Λέστερ είναι και εύκολα προσφωνείται: Τζέιμι Βάρντι. Κάποιος του είχε πει κάποτε ότι με τέτοιο όνομα θα μπορούσε να κάνει καριέρα ως ηθοποιός σε ταινίες καταστροφής με έναν σκληρό πρωταγωνιστή όπως ο Μπρους Γουίλις στο «Die Hard» (ευρύτερα γνωστό σίκουελ με τίτλο «Πολύ σκληρός για να πεθάνει»). Ωστόσο γλωσσοδέτη προκαλούν οι ομάδες στις οποίες αγωνιζόταν προτού φορέσει τη φανέλα της Λέστερ: Στόκμπριτζ Παρκ Στιλς, Χάλιφαξ Τάουν και Φλίντγουντ Τάουν. Επέπλεε ως διακεκριμένος σκόρερ μικρότερων κατηγοριών ο οποίος πάντοτε πίστευε για τον εαυτό του ότι ανήκει σε πολύ ανώτερο στρώμα.

Ενα από αυτά τα ποδοσφαιρικά παραμυθάκια που γεννάει συχνά η Αγγλία διότι είναι ένας τόπος που σέβεται τον αθλητή και του παράσχει την ευκαιρία να διακριθεί και να πάρει αυτό που αληθινά αξίζει ακόμη και στα 29 του. Βέβαια το γλυκό ήρθε και έδεσε. Οταν ο Ρανιέρι είδε τον Βάρντι στην προπόνηση, αρχικώς θεώρησε ότι αυτά που εκτυλίσσονταν μπροστά του γίνονταν είτε κατά λάθος είτε από πολλές μαζεμένες συμπτώσεις. Δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι υπήρχε στην ομάδα ένας τόσο ποιοτικός ποδοσφαιριστής. Περίμενε και την επόμενη ημέρα. Ο Βάρντι έκανε τα ίδια. Αφησε τον χρόνο να περάσει για να βεβαιωθεί μέσα από τους αγώνες. Ο Βάρντι έκανε περισσότερα…

Την ημέρα που ο ιταλός προπονητής κέρασε πίτσα τους ποδοσφαιριστές του επειδή κατάφεραν έπειτα από εννέα αγώνες να μη δεχθούν γκολ στο πρωτάθλημα το έβγαλε από μέσα του. Εκατσε δίπλα στον άγγλο επιθετικό και το είπε φωναχτά για να το ακούσουν όλοι: «Μπορείς να κάνεις με την μπάλα πράγματα που θυμίζουν τον Τζόλα και να σκοράρεις με την ευκολία του Βιάλι». Ανάθεμα αν τους γνώριζε ο Βάρντι, ο οποίος για έναν περίεργο λόγο είχε ως ίνδαλμα τον πανύψηλο άγγλο φορ Μαρκ Χέιτλι (τον οποίο ελάχιστα θα πρόλαβε να δει στα καλά χρόνια του), ωστόσο όταν θα έκατσε να ψάξει για τους δύο Ιταλούς, θα αντιλήφθηκε το μέγεθος της κολακείας.