Δύο ημέρες σε κώμα, εννέα στην εντατική, 85% πιθανότητες να χάσει τη μάχη, 30 κιλά λιγότερα και ένα στομάχι που θύμιζε έγκυο. «Κατάπινα τον πόνο, γιατί έβλεπα τους γονείς μου να αργοπεθαίνουν μπροστά μου από τη στενοχώρια τους», περιγράφει με σοκαριστικό τρόπο ο Ντούσαν Σάκοτα, ο οποίος μιλώντας στο Βήμα ανασύρει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τις τρεις χειρουργικές επεμβάσεις, αναλύει απόψεις που έχει αναθεωρήσει και σκιαγραφεί τη σχέση με τον πατέρα και προπονητή του φέτος στην ΑΕΚ Ντράγκαν Σάκοτα. -Τι σκέφτεσαι όταν το ημερολόγιο δείχνει 25 Απριλίου; Πριν από πέντε χρόνια, σε έναν αγώνα της Σκαβολίνι Πέζαρο, ένας τραυματισμός σε ανύποπτη φάση κόντεψε να κόψει το νήμα της ζωής σου.
«Εκείνη την ημέρα είναι σαν να γιορτάζω τα γενέθλιά μου! Αναγεννήθηκα σωματικά και ψυχικά! Σωματικά γιατί, βλέποντας τους χειρουργούς να σου ανοίγουν το στομάχι δύο φορές, όπως συμβαίνει με τα καλώδια μιας μηχανής στο συνεργείο, ουσιαστικά μοιάζεις με μωρό, που γεννιέται. Ο οργανισμός σου σταματάει να λειτουργεί και όταν γίνεται η επανεκκίνηση, όλα συμβαίνουν για πρώτη φορά. Τρως για πρώτη φορά, πίνεις νερό για πρώτη φορά, όλα γίνονται για πρώτη φορά. Και ψυχικά, γιατί πέρασα πολλά επί αρκετούς μήνες».
-Βλέποντας ξανά την επίμαχη φάση, είναι προφανές ότι ο Πέπε Ποέτα δεν ευθύνεται για τη φρικτή περιπέτεια της υγείας σου, σωστά; Ηταν ένα σκριν όπως όλα τα άλλα.
«Φυσικά! Θυμάμαι ότι ήλθε στο νοσοκομείο για να με δει και είχε αδυνατίσει από τη στενοχώρια του. Το παιδί είχε να κοιμηθεί δέκα μέρες. Μόλις τον αντίκρισα, αμέσως του είπα να μην αισθάνεται την παραμικρή ευθύνη, γιατί ήταν κάτι που συνέβη την ώρα του παιχνιδιού και δεν είχε καμία πρόθεση να με χτυπήσει. ‘Πήγαινε σπίτι σου’, του είπα, ‘ξεκουράσου και μην σκέφτεσαι εμένα. Εγώ θα γίνω καλά’. Και τότε ηρέμησε».
-Πώς γίνεται από ένα απλό χτύπημα, να πάθεις τόσο μεγάλη ζημιά;
«Η αγκωνιά προκάλεσε την έκρηξη του δωδεκαδάκτυλου, με αποτέλεσμα να αρχίσει η διαδικασία της σηψαιμίας. Στην αρχή νόμισα ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό. Υπέθεσα ότι ο πόνος οφειλόταν σε κάποιο χτύπημα στο διάφραγμα και συνέχισα να αγωνίζομαι για εννέα λεπτά. Μετά, όμως, ήταν αδύνατο να συνεχίσω. Εμεινα δύο ημέρες σε φαρμακολογικό κώμα. Μετά την πρώτη επέμβαση, έπαθα εσωτερική αιμορραγία και χρειάστηκε να μείνω άλλες εννέα ημέρες στην εντατική. Δυστυχώς, ήταν εκεί οι γονείς μου και τα βίωσαν όλα από κοντά. 49 μέρες μαζί σε ένα δωμάτιο. Οι γονείς μου, ο αδερφός μου, ο ξάδερφός μου και εγώ».
-Οι ιατροί τι σας έλεγαν;
«Όταν παθαίνεις εσωτερική αιμορραγία έπειτα από επείγουσα εγχείριση στο στομάχι, υπάρχει η πιθανότητα να εκραγεί μια από τις αορτές. Δυστυχώς, σε μένα αυτό συνέβη και σύμφωνα με τις ιατρικές έρευνες, υπάρχει ένα 85% να πεθάνεις και ένα 15% να ζήσεις. Εγώ επέζησα για δύο λόγους. Ημουν αθλητής, άρα είχα γερή καρδιά και ταυτόχρονα ήμουν πολύ ψηλός, άρα είχα αρκετό αίμα στο σώμα μου, που μου έσωσε τη ζωή. Γιατί η ρήξη στην αορτή ήταν επτά χιλιοστά και οι ιατροί έκαναν επτά ώρες, ώσπου να τη βρουν».
-Τώρα, που τα ξαναθυμάσαι, πες μας κάτι. Οι γονείς σου προσπαθούσαν να εμψυχώσουν εσένα ή εσύ τους γονείς σου;
«Όταν άρχισα να επικοινωνώ με το περιβάλλον, ήθελα να τους μιλήσω, αλλά δεν είχα τη δύναμη από τους αφόρητους πόνους. Στη συνέχεια, όμως, προσπαθούσα να κρύψω τον πόνο, γιατί έβλεπα τους γονείς μου να αργοπεθαίνουν μπροστά μου. Ρωτούσαν τους ιατρούς για την κατάστασή μου και εκείνοι δεν ήξεραν αγγλικά για να τους απαντήσουν κι επί δύο μήνες ζούσαν στο σκοτάδι. Δυστυχώς, έπρεπε να το περάσουν όλο αυτό μαζί μου».
-Σε άλλαξε αυτή η περιπέτεια ως άνθρωπο;
«Πάρα πολύ. Όταν συμβαίνει ένα τέτοιο γεγονός, έχεις δύο επιλογές. Η μια είναι να αρχίσεις να αναρωτιέσαι γιατί συνέβη αυτό σε σένα και να κλαις. Και η δεύτερη να κοιτάξεις τη θετική πλευρά. Εγώ πάντα αυτό κάνω. Ηταν ένα μήνυμα από το Θεό, που μου έλεγε να ηρεμήσω λίγο, να αρχίσω να απολαμβάνω τη ζωή μου περισσότερο. Είχα επηρεαστεί υπερβολικά από το μπάσκετ. Χάναμε ένα παιχνίδι και δεν κοιμόμουν! Το είχα παρακάνει. Αυτή η ιστορία με ωρίμασε ως άνθρωπο, ώστε να απολαμβάνω τα βασικά πράγματα, που οι περισσότεροι θεωρούν αυτονόητα. Ολοι λέμε μου λείπει η κοπέλα μου ή ο αδερφός μου. Ξέρεις πόσο σου λείπει ένα ποτήρι νερό, όταν δεν μπορείς να το πιεις; Ζήλευα τον νοσοκόμο, που έπινε νερό και εγώ δεν μπορούσα. Και αυτό συνέβαινε για δύο εβδομάδες. Μετά είχα άλλες περιπέτειες, καθώς προέκυψε νέα επιπλοκή».
-Δηλαδή;
«Σκίστηκαν τα ράμματα στο στομάχι, κόλλησαν τα έντερα μεταξύ τους και είχα χάσει 30 κιλά. Μετά τα δύο χειρουργεία στο Πέζαρο, η ουλή όχι μόνο ήταν τρομακτική, αλλά είχε δημιουργήσει κήλη. Ημουν σαν έγκυος. Στη Σερβία μού έλεγαν να περιμένω, στην Ιταλία να μην βάλω πλέγμα, ώσπου στο τέλος με έσωσε ο Ζόραν Σάβιτς, που βρήκε έναν ιατρό στη Βαρκελώνη, ο οποίος αποφάσισε να κλείσει το μυϊκό τείχος του στομαχιού με πλέγμα. Το τρίτο χειρουργείο έγινε τον Φεβρουάριο του 2011, δέκα μήνες μετά τον τραυματισμό μου, ήταν εξίσου περίπλοκο, αλλά τουλάχιστον είχε θετικό αποτέλεσμα. Τρεις μήνες αργότερα, άρχισα να προπονούμαι ξανά και τον Αύγουστο υπέγραψα στη βελγική Οστάνδη».
-Μελετώντας τη διαδρομή σου, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το ιταλικό πρωτάθλημα σε σημάδεψε αρκετά.
«Εχετε απόλυτο δίκιο. Σχεδόν δύο χρόνια μετά την περιπέτεια της υγείας μου, γύρισα στην στην Ιταλία για να παίξω στη Βαρέζε, η οποία ήξερε μεν τι μπορώ να προσφέρω, αλλά πάλι έπρεπε να αποδείξω ότι μπορούσα να τα καταφέρω, γιατί όλοι θυμούνταν το παιδί που βρισκόταν στο νοσοκομείο και είχε κοντέψει να πεθάνει. Ηταν πάρα πολύ δύσκολο, αλλά εκείνη η πρώτη από τις δύο σεζόν στη Βαρέζε, ήταν ονειρεμένη. Γίναμε μια τεράστια παρέα, βγαίναμε όλοι μαζί για φαγητό και φτάσαμε στα ημιτελικά της Ιταλικής Λίγκας, όπου πραγματικά μας έκλεψαν το πρωτάθλημα, κάτι που φάνηκε από την εξέλιξη που είχε η Σιένα και ο πρόεδρός της Φερντινάντο Μινούτσι. Να φανταστείτε, στο έβδομο ματς πήρα ντισκαλιφιέ, γιατί χρεώθηκα με ένα ανύπαρκτο φάουλ στον Χάκετ, που ήταν το πέμπτο και για πρώτη φορά στη ζωή μου, έγινα έξαλλος! Όχι μόνο εγώ, αλλά ένα ολόκληρο γήπεδο μετετράπη σε ηφαίστειο, κάτι πρωτοφανές στην Ιταλία! Μέχρι και παπούτσι εκσφενδόνισαν στο παρκέ, έγιναν όλοι έξω φρενών!».
-Η ζωή κάνει κύκλους και σε βρίσκει ξανά στην ΑΕΚ, μετά το εφηβικό πρωτάθλημα που είχατε κατακτήσει αήττητοι με τον εντυπωσιακό απολογισμό 36-0. Για πρώτη φορά στην καριέρα σου, μάλιστα, έχεις προπονητή τον πατέρα σου. Δημιουργεί μεγαλύτερο άγχος αυτή η συνύπαρξη;
«Στην αρχή αντιμετώπισα πρόβλημα προσαρμογής και αυτό φάνηκε στο πρώτο ματς του Ντράγκαν με τον Απόλλωνα. Ξεκινάω το παιχνίδι σκοράροντας 16 πόντους σε 7 λεπτά, από τη θέλησή μου να αποδείξω την αξία μου και ταυτόχρονα να βοηθήσω τον Ντράγκαν στο ντεμπούτο του. Το ήθελα τόσο πολύ, ώστε κάποια στιγμή σκεφτόμουν χίλια πράγματα και αυτό γύρισε μπούμερανκ, με αποτέλεσμα στο δεύτερο ημίχρονο να κολλήσω. Τώρα, όμως, όλα έχουν αυτοματοποιηθεί. Στο γήπεδο είναι ο προπονητής μου και στο σπίτι ο πατέρας μου. Εδώ και λίγο καιρό, βέβαια, μένω μόνος μου, σε ένα διαμέρισμα που μου βρήκε η ΑΕΚ κοντά στο ΟΑΚΑ». -Τα προηγούμενα χρόνια και ειδικότερα κατά τη θητεία σου στον Παναθηναϊκό του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, πώς λειτουργούσε η παρουσία ενός κόουτς στο γήπεδο και ενός ακόμη στο σπίτι;
«Σε όλη μου τη ζωή είχα δύο προπονητές! Υπήρξαν βραδιές, που μείναμε στο ΟΑΚΑ για έξι ώρες. Σκεφτείτε πόσο δύσκολο ήταν για ένα 17χρονο παιδί να ακούει επί τόσες ώρες τον Ομπράντοβιτς, να γυρίζει στο σπίτι και να πρέπει να ακούσει και τον πατέρα του, ο οποίος όχι μόνο ήθελε να μάθει τι έγινε στην προπόνηση, αλλά να πει και αυτός τη γνώμη του! Από τις 24 ώρες, μόνο στον ύπνο μου δεν μου μιλούσαν για το μπάσκετ. Και αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μια, αισθάνομαι ότι έχω μάθει πάρα πολλά, από την άλλη, πρέπει να είσαι χαλαρός για να αποδώσεις. Πρέπει να το απολαμβάνεις και ειδικά όταν είσαι μικρό παιδί, να έχεις το περιθώριο να κάνεις και μια βλακεία. Το μεγαλύτερο δώρο από την περιπέτεια της υγείας μου ήταν ότι πλέον, απολαμβάνω το μπάσκετ περισσότερο από ποτέ».
-Σύμφωνοι. Είναι, όμως, φυσιολογικό και ανθρώπινο, επιστρέφοντας στο σπίτι να συζητάς με τον πατέρα σου για το μπάσκετ.
«Φυσικά και μιλάμε για μπάσκετ. Αναλύουμε τα πάντα, εκτός από ένα πράγμα, που έχω εξηγήσει και στους συμπαίκτες μου. Η ηθική μου υπαγορεύει να μην μοιράζομαι μαζί του, όσα συμβαίνουν στα αποδυτήρια. Τους το έχω ξεκαθαρίσει. Σε καμία ομάδα του πλανήτη, δεν συμπαθούν και οι 15 παίκτες τον προπονητή και αυτό είναι απολύτως λογικό. Θα λέτε, λοιπόν, ό,τι σκέφτεστε και ό,τι θέλετε. Και να το λέτε μπροστά μου. Δεν πρόκειται να του το μεταφέρω. Αν δεν ήμουν γιος του, δεν θα υπήρχε περίπτωση να μάθει κάτι. Αρα, θα ήταν ανέντιμο αν του μετέφερα κάτι που συνέβη στα αποδυτήρια της ΑΕΚ. Για αγωνιστικά θέματα, φυσικά και μιλάμε. Πώς, δηλαδή, μπορούμε να αξιοποιήσουμε καλύτερα τον Χέρστον ή να βοηθήσουμε τον Ινγκλις να βγαίνει καλύτερα από τα σκριν για να μπορεί να εκτελέσει. Όλα τα αναλύουμε, σαν να κάναμε οποιαδήποτε δουλειά».
-Πόσο βαρύ φορτίο είναι για ένα παιδί το όνομα του πατέρα του; Για αρκετά παιδιά έχεις αποδειχτεί ανυπέρβλητο. Το έχεις φιλοσοφήσει;
«Πάρα πολύ βαρύ. Το όνομα σου βάζει επιπλέον άγχος στο ήδη υπάρχον, που έχεις. Και εξαρτάται πολύ από τον πατέρα το πώς θα διαχειριστεί ένα παιδί. Ο Ντράγκαν υπήρξε έξυπνος σε αυτό και ούτε εμένα, ούτε τον Μίλος πίεσε για να ασχοληθούμε σώνει και καλά με το μπάσκετ, επειδή ήταν εκείνος προπονητής. Όταν ήμασταν πιτσιρικάδες, παίζαμε και ποδόσφαιρο, όπως όλα τα παιδιά. Επειδή το έχω ζήσει όλο αυτό, όταν είσαι μικρό παιδί, έχεις δύο επιλογές. Η αγαπάς ένα άθλημα ως χόμπι, ή το βλέπεις ως δουλειά. Αν το δεις ως δουλειά, έχεις τελειώσει! Γιατί θα φτάσεις στα 21 και όταν βλέπεις μπάλα, θα τρέχεις μακριά».
-Εχεις βιώσει την αδικία στην καριέρα σου; Υπήρχαν διάφοροι που, όταν είχες υπογράψει στον Παναθηναϊκό, έλεγαν ότι ο Ομπράντοβιτς σε πήρε λόγω του πατέρα σου.
«Χίλιες φορές! Αν καθόμουν να σκεφτώ σοβαρά όσα έχω ακούσει κατά καιρούς, θα είχε εκραγεί το κεφάλι μου! Εχω, όμως, έτοιμη την απάντηση σε όλους αυτούς. Μπες στο γήπεδο και απόδειξέ μου ότι είσαι καλύτερος από μένα. Αν είσαι καλύτερος, εγώ θα φύγω μόνος μου, γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Και τώρα στην ΑΕΚ μπορεί να το λένε. Ολοι αυτοί, όμως, ξεχνούν ότι προτού έλθει στην ομάδα ο πατέρας μου, η παρουσία μου ήταν ηγετική και θεωρώ ότι είχαμε διατηρήσει την ΑΕΚ σε αξιοπρεπή επίπεδα. Όταν συμφώνησα με την ΑΕΚ, δεν είχαμε ούτε έδρα, ούτε χρήματα, ήταν όλα νεφελώδη. Κάποιοι, όμως, και σε αυτούς βάζω μέσα και τον εαυτό μου, δημιουργήσαμε τη σπίθα, ώστε ο κύριος Αγγελόπουλος και ο κύριος Αλεξίου να αποκτήσουν αυτό τον ενθουσιασμό για την ισχυροποίηση της ομάδας. Θέλω να πιστεύω ότι όλοι εμείς που ξεκινήσαμε αυτή τη σεζόν βάλαμε το λιθαράκι μας, ώστε σήμερα να βλέπουμε με τη φανέλα της ΑΕΚ τον Μενσά-Μπονσού, τον Ινγκλις, τον Χέρστον, τον Ντελινινκάιτις και φυσικά τον Ντράγκαν στη θέση του προπονητή».
-Είναι αλήθεια ότι σε μια προπόνηση στο Πέζαρο είχες πετύχει εννέα στα 15 τρίποντα από ο κέντρο του γηπέδου;
«Εχω βάλει 10 στα 14, αλλά ο φυσικοθεραπευτής, που βιντεοσκοπούσε, άρχισε από το δεύτερο εύστοχο και έχασε το πρώτο. Αυτό έγινε μετά τον τραυματισμό μου, σε ένα γηπεδάκι που μου παρείχε η Σκαβολίνι για να κάνω προπόνηση και βάρη, ώστε να μπορέσω να ξαναφέρω το σώμα μου στην κατάσταση που βρισκόταν».
-Τελικά γεννιέται ή γίνεται κάποιος σουτέρ; Τι απαντάς εσύ, που το σουτ αποτελεί σήμα κατατεθέν σου;
«Η βάση είναι η φύση και το ταλέντο. Όταν μιλάμε για έναν καλό σουτέρ, ξεκινάμε από το δεδομένο ότι έχει γεννηθεί με καλό σουτ. Για μένα ο καλός σουτέρ είναι ο συνεπής σουτέρ. Και η συνέπεια οφείλεται στη συνεχή προπόνηση, στην επανάληψη. Είναι σαν να σου έχει προσφέρει κάποιος ένα δώρο και εσύ να μην το ξετυλίγεις για να δεις τι έχει μέσα. Είναι συνδυασμός και των δύο και για να το πω όσο πιο απλά γίνεται, αν δεν έχεις γεννηθεί με ταλέντο στο σουτ, δεν πρόκειται να γίνεις ποτέ Καρλ Ινγκλις. Ο συμπαίκτης μου στην ΑΕΚ έχει και τα δύο. Και το φυσικό χάρισμα και την απίστευτη δουλειά. Εχω παίξει πέντε χρόνια στον Παναθηναϊκό, έχω αγωνιστεί στον Πανιώνιο, έχω συνυπάρξει με σπουδαίους συμπαίκτες στην Ιταλία, αλλά τόσο γνήσιο σουτέρ δεν έχω ξαναδεί στην καριέρα μου. Είναι τόσο ήρεμος, όταν σουτάρει και ελευθερώνει την μπάλα με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά. Αυτό σημαίνει συνέπεια».
-Θυμόμαστε ότι η οικογένειά σου διατηρούσε πάντα στενή φιλία με τον Πέτζα Στογιάκοβιτς, ο οποίος είχε αποκαλύψει κάποτε ότι δεν έφευγε από το γήπεδο αν δεν ευστοχούσε σε 500-700 τρίποντα. Το δικό σου ρεκόρ ποιο είναι;
«Με τον Πέτζα ήμασταν πάντα αχώριστοι. Οταν ακόμη ήταν έφηβος, το σπίτι του στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης απείχε τρία λεπτά από το δικό μας. Εχω κάνει και εγώ αμέτρητα σουτ. Ωρες ατέλειωτες. Ο στόχος μου συνήθως ήταν να βάλω 500 τρίποντα στη σειρά και αν δεν τα βάλω, ξεκινούσα από την αρχή. Καταλαβαίνετε ότι για να μαζευτούν 500 εύστοχα, σούταρα ασταμάτητα! Ακόμη και τώρα, 3-4 φορές την εβδομάδα θα μείνω στο γήπεδο με στόχο να ευστοχήσω σε 200 τρίποντα».
-Ο πατέρας σου έχει αποκαλύψει ότι είχε ονειρευτεί τον τίτλο με την ΑΕΚ το 2002. Εσύ ονειρεύεσαι κάτι τέτοιο; Οχι απαραίτητα για φέτος, αλλά για τα επόμενα χρόνια.
«Οχι μόνο το ονειρεύομαι, αλλά το βλέπω μπροστά μου κάθε μέρα. Θεωρώ ότι, αν θες να πετύχεις κάτι, πρέπει να το επεξεργαστείς, να σου γίνει έμμονη ιδέα και μετά να το κάνεις πραγματικότητα. Τώρα, αν θα γίνει φέτος, που είναι δύσκολο, ή του χρόνου ή σε τρία χρόνια, είναι ένα όνειρο που το βλέπω καθημερινά. Φαντάζομαι τον εαυτό μου να πανηγυρίζει, να κόβει το διχτάκι, όπως όταν ήμουν παιδάκι, μετά τον πέμπτο τελικό με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Ηταν το πρώτο οικογενειακό πρωτάθλημά μας και θέλω πολύ να το ξαναζήσω ως αθλητής».
«Ονειρεύομαι τίτλο με την ΑΕΚ»
Τα προηγούμενα χρόνια και ειδικότερα κατά τη θητεία σου στον Παναθηναϊκό του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, πώς λειτουργούσε η παρουσία ενός κόουτς στο γήπεδο και ενός ακόμη στο σπίτι;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
