ΘΕΛΕΤΕ ο γιος σας ή η κόρη σας να γίνουν ολυμπιονίκες το 2004; Αν λοιπόν επιθυμείτε μια κορυφαία αθλητική διάκριση του παιδιού σας, μην το αποτρέψετε από τη συχνή επίσκεψη στις «καφετερίες», τις οποίες τόσο προφητικά προσεταιρίστηκε προσφάτως ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος. Διότι, σύμφωνα με ορισμένες προτάσεις οι οποίες κατετέθησαν στην Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων (ΕΟΑ), η Ελλάδα πρέπει να ανακηρύξει σε ολυμπιακό άθλημα το μπιλιάρδο. Αν λοιπόν τα παιδιά σας θητεύουν στα «σερί» και στις «καραμπόλες», μπορεί να υπηρετούν με τον δικό τους τρόπο το citius-altius-fortius του ολυμπιακού ιδεώδους.


Εδώ βεβαίως ανακύπτει ένα σοβαρό θέμα. Παρ’ όλο που το μπιλιάρδο έχει αριστοκρατική καταγωγή, παρ’ όλο που μια ολόκληρη Γαλλική Επανάσταση συνδέεται με τον περίφημο «Ορκο του Σφαιριστηρίου» επί του μπιλιάρδου του ατυχήσαντος μετά ταύτα δεινού σφαιριστή Λουδοβίκου Καπέτου, παρ’ όλο που σήμερα στα βόρεια προάστια της Αθήνας είναι πολύ «σικ» να διαθέτει το σπίτι μπιλιάρδο, ωστόσο αποτελεί κοινή συνείδηση ότι το «σφαιρίζειν» στερείται του αναγκαίου «γκλάμουρ» που αποτελεί πλέον κυρίαρχο αιτούμενο κάθε είδους κοινωνικής φιλοδοξίας.


* Υποδείξεις και συμφέροντα


Στην Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων δεν αισθάνθηκαν πάντως αυτό το κοινωνικό κενό ούτε για μία στιγμή. Μόλις τελείωσαν την παρουσίαση της αίτησής τους οι υποστηρικτές του μπιλιάρδου, επέλασαν αλυσιδωτά οι υποστηρικτές του «σκουός» (ευρέως διαδεδομένο, ως γνωστόν, στη χώρα μας) καθώς και της τεχνικής κολύμβησης. Διευκρινίζεται ότι στην τεχνική κολύμβηση οι αθλητές αγωνίζονται υποβρυχίως φορώντας μάσκα με αναπνευστήρα και βατραχοπέδιλα.


Ολα αυτά μπορεί να σας φαίνονται παράδοξα. Είναι όμως μια μικρή αλλά ουσιώδης ένδειξη για τη μορφή της πρόκλησης που αντιπροσωπεύει ­ για κάθε χώρα, άρα και για την Ελλάδα ­ η διοργάνωση ενός αθλητικού γεγονότος της κλίμακας των Ολυμπιακών Αγώνων.


Σύμφωνα λοιπόν με τα ειωθότα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, κάθε διοργανώτρια χώρα δικαιούται να εισηγηθεί την αναγόρευση δύο αθλημάτων ως ολυμπιακών αγωνισμάτων. Συνήθως κάθε χώρα επιδιώκει να αναγορεύσει σε ολυμπιακά αγωνίσματα αθλήματα τα οποία εξυπηρετούν είτε την αγωνιστική υπεροχή της χώρας είτε την αντίστοιχη αθλητική βιομηχανία. Για παράδειγμα, η Κορέα επεδίωξε ­ και επέτυχε ­ να αναγορευθεί το τάε-κβον-ντο σε ολυμπιακό αγώνισμα ενώ οι Αμερικανοί στην Ατλάντα επέτυχαν το ίδιο για το μπέιζμπολ.


Με τον ίδιο τρόπο παλαιότερα είχε ανακηρυχθεί ολυμπιακό αγώνισμα το μπάμιγκτον ενώ ακόμη και στην Ελλάδα εμφανίστηκαν ομάδες πίεσης ώστε να υποστηριχθεί η ολυμπιακή διάσταση του μπόουλινγκ.


Σε αυτό το κλίμα ποικιλότροπων υποδείξεων και συμφερόντων η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων κατέληξε, έπειτα από μακρές ακροάσεις των ενδιαφερομένων ομοσπονδιών, στην πρόταση συμπερίληψης του θαλάσσιου σκι ως ολυμπιακού αγωνίσματος. Η ορθότητα όσο και η σκοπιμότητα της επιλογής είναι εμφανείς: λειτουργούν ήδη 5.000 σχετικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα, είμαστε κατ’ εξοχήν θαλάσσια χώρα, μπορεί εμμέσως να ενισχυθεί ο τουρισμός αλλά και μακροπροθέσμως να προκύψουν και οι χρυσοί Κακλαμανάκηδες του θαλάσσιου σκι.


* Το μέλλον του γκολφ και του τουρισμού


Πολλοί επίσης, όπως η κυρία Φάνη Πάλλη-Πετραλιά, θα ήθελαν να προταθεί το γκολφ, στη λογική ακριβώς ότι είναι στενά συνυφασμένο με το μέλλον του τουρισμού στη χώρα. Αλλά το γκολφ δεν βρήκε κανένα φορέα να το υποστηρίξει και απεκλείσθη.


Μετά την παρέλαση όλων των υποψηφιοτήτων και την πρώτη επιλογή του θαλάσσιου σκι, την Τρίτη συνεδριάζει η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων με ένα διπλό ερώτημα: πρώτον, αν θα προτείνει άλλο άθλημα, όπως έχει δικαίωμα, ή θα περιορισθεί μόνο στην πρόταση του θαλάσσιου σκι· δεύτερον, αν αποφασίσει να προτείνει δεύτερο άθλημα, ποιο θα διαλέξει μεταξύ των υποψηφίων, που είναι το μπιλιάρδο, το σκουός, η τεχνική κολύμβηση και το καράτε.


Κατά πάσα πιθανότητα η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων θα υιοθετήσει τη θέση του προέδρου της κ. Λάμπη Νικολάου ότι πρέπει να προχωρήσει και σε δεύτερη υπόδειξη αξιοποιώντας τη δυνατότητα που παρέχει η ΔΟΕ αλλά και τη δέσμευση έναντι των ομοσπονδιών που εκλήθησαν να επιχειρηματολογήσουν σχετικά. Γνώστες του αθλητικού χώρου θεωρούν ότι δεν πρέπει φυσιολογικά να υπάρξει πρόβλημα επιλογής του χρήσιμου για την Ελλάδα αθλήματος.


Από τη στιγμή που κριτήριο είναι πλέον οι διεθνείς συμμαχίες που κάθε άθλημα εξασφαλίζει αλλά και η αγωνιστική προοπτική που διανοίγεται για τη χώρα, είναι σαφές γι’ αυτούς τους αθλητικούς παράγοντες ότι στον χώρο του ελληνικού καράτε δημιουργείται μια διεθνώς ανταγωνιστική αθλητική δύναμη.


* Αλλο ταινίες «βαράτε», άλλο άθλημα καράτε


Στην Ελλάδα υπάρχουν αυτή τη στιγμή 327 ενεργοί σύλλογοι καράτε και λειτουργούν ταυτόχρονα τουλάχιστον 2.000 σχολές. Υπάρχουν 25.000 ενεργοί αθλητές και παρατηρείται αλματώδης ανάπτυξη του αγωνιστικού επιπέδου τους. Ενώ το 1993 από τις συμμετοχές στους διεθνείς αγώνες είχαμε μόνο δύο χρυσά, τρία αργυρά και δύο χάλκινα μετάλλια, το 1997 η χώρα μας συνέλεξε σε διεθνές επίπεδο 139 μετάλλια (52 χρυσά, 46 αργυρά και 41 χάλκινα). Στο καράτε αναπτύσσεται το αντίστοιχο φαινόμενο του μπάσκετ του 1987 και των επιτυχιών της άρσης βαρών των τελευταίων ετών.


Εφέτος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Ρίο ντε Τζανέιρο ο Κώστας Παπαδόπουλος κατέκτησε χρυσό μετάλλιο και αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής στην κατηγορία open ανδρών ενώ η ελληνική ομάδα κατέκτησε την έκτη θέση. Αξίζει να υπομνησθεί ότι το 1996 η Ντόλυ Δουγένη είχε κατακτήσει αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Νότια Αφρική.


Η δυναμική, το επίπεδο και η ποιότητα δουλειάς στον χώρο του καράτε προδιαγράφουν ­ με ισχυρή πιθανότητα επαλήθευσης ­ ότι το 2004 θα υπάρξει μια παρουσία αντίστοιχη με αυτήν του Πύρρου Δήμα και των αθλητών της άρσης βαρών. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι καμία σχέση δεν έχει το καράτε ως άθλημα ούτε με τις ταινίες «βαράτε» που παίζει η τηλεόραση ούτε με «τσαμπουκάδες» στην «πόρτα» των μαγαζιών της νύχτας.


Το ελληνικό καράτε ευτύχησε να έχει λαμπρή αφετηρία με αυστηρούς ιάπωνες δασκάλους, όπως ο Οτάκε, ενώ ιστορικά στελέχη του, όπως ο Γ. Βερώνης, ο Γιώργος Σανιώτης, οι αδελφοί Δ. και Η. Καζακέας, εμπότισαν με πνεύμα ιπποσύνης μια βαθιά φιλοσοφική σχέση, όχι τόσο με τον πόλεμο όσο με την ειρήνη που δημιουργούν η αυτοπειθαρχία και η φιλοσοφία του «ζεν» που βρίσκονται στον πυρήνα του αθλητικού καράτε. Οπως επίσης η υπόδειξη από την Ελλάδα του καράτε δεν είναι μια καλή κίνηση αθλητικών σχέσεων προς την Ιαπωνία και μόνο, όπως πολλοί νομίζουν, καθώς η Παγκόσμια Ομοσπονδία του Καράτε αριθμεί 50.000.000 μέλη στις πέντε ηπείρους του πλανήτη…


* Συζήτηση και για το… μπόντι μπίλντινγκ


Θα ήταν λοιπόν σχεδόν αυτονόητη η ψήφος της Τρίτης αν δεν επρόκειτο ακριβώς περί της Ελλάδος. Λέγεται λοιπόν ότι υπάρχουν ισχυρές ενστάσεις εναντίον του καράτε διότι ο πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ερασιτεχνικού Καράτε κ. Γιώργος Γερόλυμπος ανήκει στη Νέα Δημοκρατία, είναι ταυτοχρόνως μέλος του 2004, άρα θα ενισχυθεί επικινδύνως και ο ίδιος προσωπικά όσο και η Δεξιά!


Ο γραμματέας του Τομέα Αθλητισμού του ΠαΣοΚ κ. Χρήστος Σμυρλής, ο οποίος εφέρετο ως ο εμπνευστής αυτής της κομματικού χαρακτήρος εναντίωσης, διαψεύδει κατηγορηματικά όχι μόνο παρόμοια υπόγεια δραστηριότητα αλλά και σκέψη εκ μέρους του. Αλλωστε τα κριτήρια που έθεσε ο κ. Σμυρλής για την επιλογή των αθλημάτων είναι εύστοχα και εύλογα και υπηρετούνται απολύτως από το καράτε. Θα ήταν λοιπόν τουλάχιστον παράδοξο ένα υπεύθυνο κόμμα και ένας υπεύθυνος πολιτικός να υπέσκαπταν στην πράξη τις ορθές αρχές που έχουν θέσει ως βάση των ενεργειών τους.


Είναι γνωστό ότι η πρόταση της ελληνικής Οργανωτικής Επιτροπής δεν είναι δεσμευτική για τον κ. Σάμαρανκ και τη ΔΟΕ. Μπορεί η ΔΟΕ να μην περιλάβει στα ολυμπιακά αγωνίσματα ούτε το θαλάσσιο σκι ούτε το καράτε, αν αυτά προταθούν τελικώς.


Ωστόσο πρέπει να επιμείνουμε και στο ένα και στο άλλο. Οχι μόνο γιατί είναι εισηγητικό δικαίωμά μας αλλά γιατί είναι ευνοϊκό πεδίο οφέλους και αθλητικών διακρίσεων για τη χώρα σε αγωνίσματα που δεν γελοιοποιούν αλλά προάγουν το αθλητικό ιδεώδες.


Ας αφήσουμε για άλλες χώρες το μπιλιάρδο, το μπόουλινγκ και ­ όπως ήδη συζητήθηκε στη Λωζάννη ­ το μπόντι μπίλντινγκ. Δηλαδή, το τέλειο τσίρκο…