ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΩΗΣ
Σκηνοθέτης
Η κοινωνία μας μέσα σε 11΄
O «Βενιαμίν» των σκηνοθετών που άφησαν εφέτος σπουδαία δείγματα για το μέλλον λέγεται Γιώργος Ζώης, γεννήθηκε πριν από 28 χρόνια στην Πετρούπολη, τελείωσε τη Σχολή Εφηρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών του Μετσοβίου Πολυτεχνείου, έκανε τη διπλωματική του στην Αστροφυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και παράλληλα σπούδασε Πυρηνική Φυσική στον «Δημόκριτο». Ο κινηματογράφος όμως ήταν τελικά αυτός που κέρδισε τον Ζώη και η πρώτη μικρού μήκους ταινία του, το «Casus Βelli», ήταν αυτή που κέρδισε εμένα.
Ενας από τους λόγους που το «Casus Βelli» κινεί την περιέργεια είναι το ότι ο Ζώης κατάφερε να χωρέσει 146 πρόσωπα με ρόλους μέσα σε μόλις 11 λεπτά. Ενας άλλος λόγος βέβαια είναι το τι λέει η ταινία. Αυτό που στην ουσία παρακολουθούμε είναι ουρές ανθρώπων. Ανθρωποι διαφορετικών φύλων, τάξεων, ηλικιών, εθνικοτήτων περιμένουν σε εφτά διαφορετικές ουρές δημιουργώντας μια τεράστια ανθρώπινη γραμμή. Ουρά στο μουσείο, ουρά στο ταμείο του σουπερμάρκετ, ουρά στο νάιτ κλαμπ. Δηλαδή όλη η Ελλάδα σε 11 λεπτά.
Φτάνοντας όμως στο τέλος της ανθρώπινης ουράς, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά και το επίκαιρο σχόλιο το ίδιο: η τελευταία ουρά της ταινίας είναι εκείνη των αστέγων που περιμένουν να φάνε δωρεάν. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά βλέπουμε και ένα καροτσάκι γεμάτο καταναλωτικά αγαθά να περιφέρεται, μόνο, στους δρόμους της Αθήνας.
Αυτό το πλάνο (και δεν είναι το μόνο) δηλώνει ότι ο Ζώης κάποια στιγμή θα κάνει μια σπουδαία ταινία. Κάτι ήξεραν στο φεστιβάλ Βενετίας που επέλεξαν το «Casus Βelli» για το διαγωνιστι- κό των ταινιών μικρού μήκους.
ΣΥΛΛΑΣ ΤΖΟΥΜΕΡΚΑΣ
Σκηνοθέτης
Με το πάθος του Μάρτιν Σκορσέζε
T oν βλέπεις και σου φτιάχνει τη διάθεση. Ζεστό χαμόγελο, επικοινωνιακός, συνεννοήσιμος Αλλά μέσα του ο Σύλλας Τζουμέρκας κρύβει οργή. Και αυτό φάνηκε στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, τη «Χώρα προέλευσης», στην οποία τρεις γενιές μιας οικογένειας (του Εμφυλίου, της Μεταπολίτευσης και η νεότερη) οδηγούνται σε σκληρές συγκρούσεις εξαιτίας μιας ενδοοικογενειακής υιοθεσίας. Ο Τζουμέρκας δεν είναι χθεσινός. Γεννήθηκε το 1978 στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε Θέατρο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Σκηνοθεσία Κινηματογράφου στη Σχολή Σταυράκου και Υποκριτική στο Stella Αdler Studio της Νέας Υόρκης. Μεγάλο μέρος των επιρροών του βρίσκεται στο σινεμά του Μιχάλη Κακογιάννη, ενώ η θετική πορεία του είχε φανεί από την εποχή που η μικρού μήκους ταινία του «Τα μάτια που τρώνε» είχε επιλεγεί από το Φεστιβάλ των Καννών.
Για έναν σκηνοθέτη γύρω στα 30 η «Χώρα προέλευσης» ήταν ένα τεράστιο ρίσκο σε όλους τους τομείς. Χωρίς ρίσκο όμως δεν θα ΄χε ενδιαφέρον, όπως είπε και ο ίδιος. «Για να μιλήσεις για την ενηλικίωση χρειάζεσαι πολιτική και οικογένεια.Το ένα να καθρεφτίζει το άλλο.Η πολιτική να μπαίνει στην οικογένεια και αντίστροφα.Ετσι ώστε το ένα να εξηγεί το άλλο».
Κρινόμεθα εκ του αποτελέσματος και το αποτέλεσμα της «Χώρας προέλευσης» είχε το εκτόπισμα μιας ταινίας που άξιζε να διακριθεί διεθνώς. Η Βενετία την άρπαξε για το τμήμα των Οριζόντων και ο Τζουμέρκας μπορεί να μην κέρδισε κάποιο βραβείο, κέρδισε όμως σε εντυπώσεις. Το ότι είναι φτιαγμένη με πάθος δεν κρύβεται. Με «σκορσεζικό» πάθος, ας μου επιτραπεί η έκφραση. Γι΄ αυτό και τον πιστεύω. Αν η «Χώρα προέλευσης» είναι η πρώτη ταινία του, τότε η δεύτερη θα μας αφήσει σέκους.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Σκηνοθέτης
Ακτινογράφος του σήμερα
O αδικημένος της εφετινής χρονιάς λέγεται Γιώργος Γεωργόπουλος. Είναι 35 ετών και σκηνοθέτησε την πρώτη ταινία του μόλις πέρυσι. Και τον λέω «αδικημένο» γιατί, παρ΄ ότι δεν πήρε χρήματα από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, κατάφερε να κάνει μια εξαιρετική ταινία, το «Τungsten» (γερμανική λέξη, ένα είδος μετάλλου)
και στη συνέχεια κοπίασε να βρει διανομή, αφού μέχρι πρότινος του έκλειναν διαρκώς την πόρτα στα μούτρα. Θα συμφωνήσω ότι το «Τungsten» δεν είναι η ταινία που θα κάνει πολλά εισιτήρια, όμως ένα κοινό θα το βρει. Και της αξίζει να το βρει γιατί είναι μια μικρή αποκάλυψη.
Τρεις ιστορίες ακτινογραφούν την Ελλάδα τού σήμερα- από το επαγγελματικό άγχος που αντανακλάται στην προσωπική ζωή, ως την ανεργία, τον ρατσισμό και την άνευ λόγου βία. Ολα αυτά σε ένα πολύ υποβλητικό ασπρόμαυρο που από μόνο του σε κερδίζει. Και με ερμηνείες-« διαμάντια» από τον Ομηρο Πουλάκη και τον Προμηθέα. Ο Γεωργόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975 και σπούδασε Σκηνοθεσία στη Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Λυκούργου Σταυράκου. Ο πατέρας του ήταν διευθυντής φωτογραφίας στον κινηματογράφο και απετέλεσε βασική επιρροή για τη δική του στροφή στη σκηνοθεσία. Ακολούθως σπούδασε Κοινωνιολογία στη Ρώμη (Universita- Roma Ι: «La Sapienza») και με το που γύρισε στην Ελλάδα δούλεψε αρχικά ως μοντέρ και στη συνέχεια ως σκηνοθέτης, κυρίως σε διαφημιστικά και ντοκυμαντέρ.
ΝΤΙΝ ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Συγγραφέας
Ξεχωρίζει ήδη στις ΗΠΑ
O Ντιν Μπακόπουλος,ένας 30χρονος Ελληνοαμερικανός δεύτερης γενιάς (συγγενής του ποιητή Μιχάλη Κατσαρού),συγγραφέας,έβγαλε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Σε παρακαλώ μη γυρίσεις από το φεγγάρι» και μπήκε αμέσως από το «Τime» στη λίστα με τους περισσότερο ελπιδοφόρους συγγραφείς στις ΗΠΑ.Στα ελληνικά το βιβλίο κυκλοφόρησε από την Εμπειρία Εκδοτική,αλλά επειδή δεν ταίριαζε με το προφίλ των ελαφρών μπεστ σέλερ του εκδοτικού οίκου δεν προσέχτηκε όσο έπρεπε. Υπήρξε όμως μια μικρή ομάδα που τον ανακάλυψε και τον έκανε «καλτ».Το μυθιστόρημά του αυτό έγινε η βάση πάνω στην οποία στηρίχτηκε η τηλεοπτική σειρά με τίτλο «Μaple rock».O Ντιν Μπακόπουλος ετοιμάζει το δεύτερο μυθιστόρημά του με τίτλο «Μy Αmerican Unhappiness»και στο μεταξύ διδάσκει δημιουργική γραφή στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα.
Το «Σε παρακαλώ μη γυρίσεις από το φεγγάρι» είναι ένα μυθιστόρημα που συνδυάζει τον μαγικό ρεαλισμό του Μαρκές με τον απλό ρεαλισμό του Στάινμπεκ και το σκοτεινό κλίμα των ιρλανδών συγγραφέων.Η ιστορία του είναι απλή: το καλοκαίρι που ο Μάικλ γίνεται δεκαεπτά ο πατέρας του εξαφανίζεται.Ο ένας μετά τον άλλο, οι άνδρες χάνονται από την εργατική γειτονιά έξω από το Ντιτρόιτ εκεί όπου,πριν από αυτούς,οι δικοί τους πατεράδες είχαν ζήσει και είχαν μεγαλώσει τις οικογένειές τους.Οι γυναίκες τους πίνουν,καβγαδίζουν και ξενοκοιμούνται,σιγά-σιγά όμως αποφασίζουν να φτιάξουν ξανά τη ζωή τους.Ενα εντυπωσιακό συγγραφικό ντεμπούτο για όλους όσοι έχουν μείνει να περιμένουν το αμερικανικό όνειρο.
