Oταν ο Ακης Τεμπερίδης και η Βούλα Νέτου ξεκινούσαν το ταξίδι τους πρωθυπουργός ήταν ο Κ. Καραμανλής , η Ελλάδα δεν ήταν υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ και οι κκ. Σωκράτης Κόκκαλης και Γιάννης Βαρδινογιάννης ήταν τα αφεντικά του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού αντίστοιχα. Επειτα από 1.177 ημέρες καθ΄ οδόν, από τις οποίες περισσότερες από 800 περιελάμβαναν σχεδόν αποκλειστικά οδήγηση, ύστερα από εκατοντάδες διανυκτερεύσεις σε hostel, μοτέλ και σε μια σκηνή που έστηναν στην οροφή του τζιπ τους, ο Ακης Τεμπερίδης και η Βούλα Νέτου επέστρεψαν στην Ελλάδα.
Οι δύο έλληνες δημοσιογράφοι, ή overlanders, όπως είναι ο διεθνής όρος για τους ταξιδιώτες που διασχίζουν τεράστιες αποστάσεις με αυτοκίνητα ή μοτοσικλέτες, έζησαν για περισσότερο από τρία χρόνια μια οδική περιπέτεια φτάνοντας σε κάθε γωνιά της γης. Κυριολεκτικά!
« Στόχος μας ήταν να γυρίσουμε όλο τον κόσμο με ένα Landrover Discovery 3 και το πετύχαμε.Επειδή όμως δεν είμαστε πλούσιοι, ούτε εισοδηματίες, έπρεπε να δουλεύουμε ταυτόχρονα. Ετσι στέλναμε κείμενα τα οποία δημοσιεύονταν στο περιοδικό “4 Τροχοί”, όπου ήμουν αρχισυντάκτης έως ότου αποφασίσουμε να πραγματοποιήσουμε αυτό το ταξίδι » λέει ο κ. Τεμπερίδης. « Το περιοδικό ήταν ο βασικός χορηγός του εγχειρήματος,όμως σιγά σιγά ακολούθησαν και άλλα ελληνικά και ξένα ΜΜΕ, ενώ φροντίζαμε να γράφουμε σχεδόν καθημερινά τις εμπειρίες στην ιστοσελίδα μας, theworldoffroad.com » συμπληρώνει. Η αγαπημένη ήπειρος του Αρη και της Βούλας, όπως λένε μετά την περιήγησή τους ανά τον κόσμο, είναι η Αφρική, την οποία μάλιστα επισκέφτηκαν δύο φορές, διαμένοντας συνολικά περίπου έναν χρόνο. « Στην Κεντρική Αφρική υπάρχουν απίστευτα μέρη » λέει ο Ακης.
Σοκ στον Μισισιπή
Η χειρότερη στιγμή του ταξιδιού, αυτή που κόντεψε να ματαιώσει το όλο εγχείρημα, δεν συνέβη ούτε στις ζούγκλες της Νοτιανατολικής Ασίας ούτε στην έρημο ούτε στην αφρικανική σαβάνα, αλλά σε έναν υπερσύγχρονο αυτοκινητόδρομο των ΗΠΑ.
« Κάποιος ασυνείδητος μας τράκαρε,στην περιοχή του Μισισιπή,χωρίς να υπάρχει κανένα εμπόδιο.Το αυτοκίνητό μας αχρηστεύτηκε για τρεις μήνες. Εκείνη τη στιγμή πιστέψαμε ότι ήρθε το τέλος του ταξιδιού,καθώς όχι μόνο δεν είχαμε αυτοκίνητο, αλλά το κόστος ζωής στις ΗΠΑ είναι μεγάλο, ακόμη και για τον τρόπο ζωής που επιλέγαμε εμείς.Ευτυχώς η ασφαλιστική εταιρεία του άλλου οδηγούκάλυψε όχι μόνο το ατύχημααλλά και τα έξοδα διαμονής μας για τρεις μήνες στο Χιούστον » λένε οι δυο έλληνες «Μαγγελάνοι των τεσσάρων τροχών».
« Αλλη δύσκολη στιγμή ήταν ένα πρόβλημα που παρουσιάστηκε στον κινητήρα όταν βρισκόμασταν στην Ινδονησία και απαιτήθηκαν οκτώ ημέρες για να μεταφέρουμε το αυτοκίνητο σε μια πόλη της Σουμάτρας, όπου μπορούσε να επισκευαστεί ».
Και για τους δύο τα ξιδιώτες δεν ήταν η πρώτη φορά που επιχείρησαν τέτοιου είδους ταξίδι, όχι βέβαια ανάλογης διάρκειας. « Το βασικό σε τέτοια ταξίδια είναι να δείχνεις προσαρμοστικότη- τα, να είσαι προετοιμασμένοςκαι φυσικά να δείχνεις κατανόηση και ενδιαφέρον για τις διαφορετικές κουλτούρες που θα συναντήσεις.Βρεθή- καμε στη Δυτική Αφρική την εποχή του ραμαζανιού.Εκεί ούτως ή άλλως ο κόσμος μπορεί να γίνει επιθετικός για ψύλλου πήδημα. Φανταστείτε να έχουν ξυπνήσει στις 4 το πρωί για να φάνε και κατά τη διάρκεια όλης της ημέρας να μη βάζουν μια σταγόνα νερόή μια μπουκιά φαΐ στο στόμα τους.Πρέπει να περιμένεις όταν πας να τους απασχολήσεις εσύ με τα δικά σου προβλήματαότι είναι πιθανό να αντιδράσουν άσχημα ».
Ιράν το φιλόξενο
Ποια χώρα αποδείχθηκε ότι διαθέτει τους πιο φιλόξενους κατοίκους; Δεν χρειάζεται να σκεφτούν πολύ για να απαντήσουν, όσο κι αν η απάντησή τους εκπλήσσει. « Το Ιράν είναι με διαφορά η πιο φιλόξενη χώρα στον κόσμο. Μπορείς να βρεθείς εκεί χωρίς καθόλου χρήματα, όμως σίγουρα θα εμφανιστεί πάρα πολύς κόσμος που θα δεχτεί να σου δώσει ένα πιάτο φαΐ ή ακόμη και να σε φιλοξενήσει σπίτι του».
Ο Ακης και η Βούλα είναι ίσως η μοναδική περίπτωση overlanders στον κόσμο που επέλεξαν να δουλεύουν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα έξοδα. « Το παράδοξο όταν κάνεις τέτοια ταξίδια είναι ότι όσο πιο φτωχική είναι η χώρα την οποία επισκέπτεσαι τόσο πιο “πολυτελής” μπορεί να γίνει η διαμονή σου. Στη Νοτιανατολική Ασία καταφέραμε με όχι περισσότερο από 10 ευρώ ημερησίως να εξασφαλίσουμε το φαγητό και τον ύπνο μας. Αντιθέτως στις ΗΠΑ το μπάτζετ ήταν τέτοιο που κοιμόμασταν σε μοτέλ κάθε τρεις ή τέσσερις ημέρες. Για φαγητό σε εστιατόρια δεν το συζητάμε καν » λέει γελώντας ο Ακης.
Η οικονομική κρίση βρήκε το ζευγάρι στην άλλη άκρη του κόσμου. « Μαθαίναμε τα νέα από το Ιnternet ή μέσα από την επικοινωνία που είχαμε με διάφορους φίλους μας. Μάλιστα μερικοί ήταν τόσο απογοητευμένοι, που έφτασαν να μας παρακινούν να μην επιστρέψουμε και… παραλίγο να μας πείσουν » θυμάται η Βούλα. « Πάντως οι εικόνες που βλέπεις όταν επισκέπτεσαι την Αφρική και την Ασία δεν συγκρίνονται με την Ελλάδα, όσο άσχημα και να γίνουν τα πράγματα…» συμπληρώνει.
Ελληνες όπου γης…
Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις, Ελληνα θα βρεις. Συνηθίζουμε να λέμε όλοι αυτή τη φράση, καθώς σε ταξίδια στο εξωτερικό δύσκολα θα… ξεφύγουμε από κάποιον συμπατριώτη μας.Ο Ακης και η Βούλα είχαν τέτοιες χαρμόσυνες συναντήσεις.Και θα τους μείνουν αξέχαστες η φιλοξενία και η εγκαρδιότητα με την οποία τους υποδέχθηκαν οι κατά τόπους Ελληνες που συνάντησαν. «Δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ, είναι γνωριμίες και φιλίες που θα αντέξουν στον χρόνο.Μόνο μια συμβουλή για όσους επιχειρήσουν παρόμοια ταξίδια. Μη συμβουλεύεστε τους Ελληνες του εξωτερικού για οποιαδήποτε πληροφορία σε σχέση με τη χώρα στην οποία κατοικούν. Σχεδόν όλοι μένουν αποκλειστικά στην πόλη τους χωρίς να έχουν επισκεφτεί την υπόλοιπη χώρα. Οποτε έχουν χρόνο και χρήμα επιλέγουν να τα ξοδέψουν για να έρθουν στην Ελλάδα».
Αν και εξαντλημένοι,οι δύο οverlanders δημοσιογράφοι εμφανίζονται πανέτοιμοι για νέες περιπέτειες. «Μόνο 20 ημέρες θέλουμε να ξεκουραστούμε και ευχόμαστε να φύγουμε ξανά.Αυτή τη φορά προορισμός θα είναι οι πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες και η Κίνα την οποία δεν επισκεφτήκαμε εξαιτίας της γραφειοκρατίας και της πανάκριβης άδειας κυκλοφορίας αυτοκινήτου που χρειάζεται. Αρκεί να βρεθεί σπόνσορας».
ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ
«Σε δευτερόλεπτα έγινε το απίστευτο»
«Είχαμε κατασκηνώσει σε ένα ειδυλλιακό μέρος την προηγούμενη νύχτα και από το πρωί συνεχίζαμε το οδοιπορικό μας στον πιο όμορφο δρόμο της Αμερικής,τον Νatchez Trace Ρarkway του Μισισιπή.Εναν καταπληκτικό δρόμο,χωρίς κίνηση και φορτηγά,σε ένα καταπράσινο τοπίο. Δεν συναντάς χωριά, ούτε διασταυρώσεις,παρά μόνο όμορφα πάρκινγκ ή χώρους για πικ νικ συνήθως μπροστά σε μια μικρή λίμνη ή ένα ποτάμι.Περνώντας από έναν τέτοιο χώρο που υπήρχε στα αριστερά μας,σταματήσαμε λίγο να απολαύσουμε το τοπίο.Ανάψαμε τα αλάρμ,κάναμε στην άκρη και στεκόμασταν εκεί συζητώντας να επιστρέψουμε ή να προχωρήσουμε πιο κάτω.Στα επόμενα δευτερόλεπτα έγινε το απίστευτο.Ακούσαμε το στρίγκλισμα ελαστικών πίσω μας και ξαφνικά έναν ανατριχιαστικό κρότο.Το Discovery εκσφενδονίστηκε και είδαμε ένα φορτηγάκι να περνά χτυπημένο μπροστά μας.Σε έναν έρημο,γαλήνιο δρόμο με άπλετη ορατότητα,ένας ηλίθιος ήρθε και έπεσε πάνω μας τόσο βίαια που νιώσαμε ότι διαλύθηκε το αυτοκίνητο.Αντιλαμβάνεστε τι ακολούθησε.Κατεβήκαμε κάτω και τρέξαμε στο άλλο αυτοκίνητο που φαινόταν κατεστραμμένο στην αριστερή του πλευρά.Ο οδηγός μέσα ούρλιαζε,οι αερόσακοι είχαν ανοίξει,ενώ καπνός υπήρχε παντού και εμείς προσπαθούσαμε να βγάλουμε τον οδηγό από μέσα,μήπως πάρει φωτιά. Ηταν ένας ξανθός νεαρός,φαινόταν τρομαγμένος. “Μαμά,μαμά” φώναζε.Τον βάλαμε έξω,ευτυχώς δεν είχε χτυπήσει,παρά μόνο στο πόδι του που έμοιαζε σπασμένο στον αστράγαλο.“Νόμιζα ότι προχωρούσατε” μας είπε,όσο συνέχιζε να φωνάζει τη μαμά του. Τον βάλαμε να καθήσει,την ώρα που τα πρώτα διερχόμενα αυτοκίνητα σταματούσαν στο σημείο του ατυχήματος» γράφουν στην ιστοσελίδα τους www.theworldoffroad.com/.
