Ακόμη και για τα τρομακτικά δεδομένα της δυναστείας των Ρομανόφ ο θάνατος των τελευταίων μελών της τσαρικής οικογενείας ήταν αποτρόπαιος. Στον «πυρετό» της μπολσεβικικής επανάστασης ο τσάρος Νικόλαος και η οικογένειά του πρώτα δέχθηκαν πυροβολισμούς στο σώμα, μετά χτυπήματα με ξιφολόγχες και στο τέλος πυροβολισμούς στο κεφάλι. Το πρόβλημα που απασχόλησε τη ρωσική Δικαιοσύνη για πολλά χρόνια ήταν το εξής: Ηταν ένας απλός φόνος που πραγματοποιήθηκε από μερικούς ανεξέλεγκτους επαναστάτες ή μια πολιτική δολοφονία; Τα ρωσικά δικαστήρια απέφευγαν να παραδεχθούν ότι υπεύθυνο για την εκτέλεση της τσαρικής οικογενείας ήταν το κράτος των μπολσεβίκων. Την περασμένη εβδομάδα ωστόσο το Ανώτατο Δικαστήριο της Ρωσίας εξέδωσε απόφαση- προς έκπληξη των απογόνων της οικογενείας Ρομανόφ- ότι η δολοφονία υπήρξε αποτέλεσμα πολιτικής δίωξης και ότι τα μέλη της τσαρικής οικογενείας πρέπει να θεωρηθούν θύματα του μπολσεβικισμού και να αποκατασταθούν.
Αυτή η κίνηση δεν σημαίνει ότι οι απόγονοι των Ρομανόφ θα διεκδικήσουν τα παλάτια της οικογενείας ή ότι θα επανακτήσουν πρόσβαση στη συνταγματική τάξη της Ρωσίας. Η απόφαση, όμως, αν μη τι άλλο, τους ικανοποίησε. «Η παρατεταμένη διαδικασία αποκατάστασης είχε επιτυχή κατάληξη» δήλωσε ο δικηγόρος της οικογενείας Ρομανόφ Γκέρμαν Λουκιάνοφ. «Η Δικαιοσύνη θριάμβευσε» . Η απόφαση μπορεί να μην αλλάξει τον τρόπο ζωής της οικογενείας, αλλά είναι η πρώτη φορά που μια μετασοβιετική κυβέρνηση αποδέχεται μέσω μιας δικαστικής απόφασης την εγκληματική φύση του μπολσεβικικού καθεστώτος.
Για τους Δυτικούς αυτό μπορεί να είναι κάτι δεδομένο. Ωστόσο η σύγχρονη Ρωσία είναι ακόμη δέσμια της λατρείας του Λένιν. Τα πορτρέτα του διακοσμούν τις σχολικές αίθουσες και τους σταθμούς του μετρό και το ταριχευμένο σώμα του εκτίθεται στη Μόσχα- ακόμη και αν οι επισκέπτες είναι πλέον πολύ λιγότεροι από τους χιλιάδες σοσιαλιστές προσκυνητές που συνέρρεαν στην Κόκκινη Πλατεία τη σοβιετική εποχή. Αν οι Ρομανόφ πράγματι δεν ήταν υπεύθυνοι για κανένα έγκλημα, όπως απεφάνθη το δικαστήριο, και αν έπεσαν θύματα πολιτικής δολοφονίας, θεωρητικά ο Λένιν θα μπορούσε να θεωρηθεί συνεργός. Αυτό θα αποτελούσε την αρχή μιας διαμάχης στη Ρωσία- τα σχολικά εγχειρίδια θα έπρεπε να εξετάσουν λεπτομερέστερα την τελευταία ημέρα της δυναστείας των Ρομανόφ. Η δολοφονία της τσαρικής οικογενείας συντελέστηκε στις 17 Ιουλίου 1918, στο κελάρι μιας οικογενείας εμπόρων στην πόλη Αικατερίνμπουργκ. Τους είπαν να σταθούν σαν να επρόκειτο να τους τραβήξουν οικογενειακή φωτογραφία. Οι επαναστάτες τότε τους πυροβόλησαν, αλλά η τσαρίνα και τα κορίτσια φορούσαν τόσα κοσμήματα που οι σφαίρες δεν τις διαπέρασαν. Λέγεται ότι οι εκτελεστές τρομοκρατήθηκαν καθώς τότε πιστευόταν ότι η βασιλική οικογένεια τοποθετείτο στον θρόνο από τον ίδιο τον Θεό που την προστάτευε. Οι δολοφόνοι δεν κατάφεραν να αποτελειώσουν τα θύματά τους ούτε με τις ξιφολόγχες και έτσι τα πυροβόλησαν στο κεφάλι εξ επαφής.
Η αποκατάσταση της αυτοκρατορικής οικογενείας δίχασε τη ρωσική κοινωνία. Η απόφαση έτυχε θερμής υποδοχής από την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία κάλεσε τους πιστούς να προσευχηθούν για τις ψυχές των μελών της οικογενείας: του Νικολάου, της τσαρίνας Αλεξάνδρας και των πέντε παιδιών τους. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης οι γονείς και τρία από τα παιδιά βρέθηκαν σε έναν λάκκο όπου τους είχαν θάψει κρυφά οι μπολσεβίκοι. Στη συνέχεια ενταφιάστηκαν στην αυτοκρατορική κρύπτη στον καθεδρικό ναό των Αγίων Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη. «Η απόφαση ενισχύει το κράτος δικαίου, αποκατέστησε την ιστορική συνέχεια και χίλια χρόνια κρατικής παράδοσης» είπε ο Γκεόργκι Ριάμπικ, εκπρόσωπος της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
© Τhe Τimes, 2008
