Η «Ελευθεροτυπία» ως εφημερίδα ήταν στην πραγματικότητα πνευματικό παιδί του μακαρίτη Αλέκου Φιλιππόπουλου, δημοσιογράφου που συνέδεσε το όνομά του με ουσιαστικές καινοτομίες στον ελληνικό Τύπο, κυρίως από την πλευρά της εμφανίσεως των εφημερίδων και της επιχειρηματικής ανάπτυξής τους. Υπήρξε στην ιστορία του ελληνικού Τύπου ο καλύτερος ίσως συντάκτης ύλης, όπως αποκαλούνται οι δημοσιογράφοι που εργάζονται ως επιτελικοί στις εφημερίδες, συχνά καταλαμβάνουν διευθυντικές θέσεις, αλλά κατά κανόνα δεν γίνονται ευρύτερα γνωστοί, αφού σπανίως γράφουν ενυπόγραφα κείμενα και σχεδόν ποτέ δεν ασχολούνται με το ρεπορτάζ.
Ο Αλέκος Φιλιππόπουλος είχε εργασθεί στη δεκαετία του ’50 στο «Εμπρός» (όπου και γνωρίστηκε με τον κ. Ι. Καψή, εν συνεχεία κουμπάρο του, η σύγκρουση με τον οποίο θα λάβει δημοσίως μεγάλες διαστάσεις όταν ο ένας θα είναι διευθυντής της «Ελευθεροτυπίας» και ο άλλος διευθυντής των «Νέων»). Από το «Εμπρός» ο Φιλιππόπουλος θα πάει ως αρχισυντάκτης στη «Μεσημβρινή», που ίδρυσε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 η Ελένη Βλάχου, τότε ιδιοκτήτρια της «Καθημερινής».
Με το πραξικόπημα του Απριλίου 1967 η Ελένη Βλάχου αναστέλλει την έκδοση των εφημερίδων της και ο Αλέκος Φιλιππόπουλος θα βρεθεί στα τέλη του έτους στην «Απογευματινή» των αδελφών Μπότση. Ετσι ξαφνικά μια ημέρα του Δεκεμβρίου του ’67 το αναγνωστικό κοινό θα υποστεί ένα σοκ – θα αντικρίσει στα περίπτερα μια εφημερίδα που, ενώ έφερε τον τίτλο της «Απογευματινής», θα ήταν εντελώς διαφορετική, τόσο που αν έκρυβες τον τίτλο της θα νόμιζες ότι ήταν η… «Μεσημβρινή». Ο Αλέκος Φιλιππόπουλος ευθύνεται για την αλλαγή αυτή: είχε αντιγράψει το κασέ της εφημερίδας «Μεσημβρινή» και είχε σημάνει προσκλητήριο σε όσους συντάκτες της «Μεσημβρινής» είχαν μείνει χωρίς εργασία ύστερα από την αναστολή εκδόσεως της εφημερίδας της Ελένης Βλάχου.
Στην (νέα) «Απογευματινή» ο Φιλιππόπουλος θα συγκεντρώσει πολλούς γνωστούς δημοσιογράφους, κυρίως από τη «Μεσημβρινή» και το «Εθνος» του Νικολόπουλου. Ανάμεσα στους τελευταίους ο συντάκτης ύλης Σεραφείμ Φυντανίδης, που θα γίνει αμέσως Νο. 2 στην «Απογευματινή», καθώς και ο Κώστας Χαρδαβέλλας και ο Σπύρος Καρατζαφέρης. Τα χρόνια θα κυλήσουν και ένα σχεδόν έτος μετά την πτώση της δικτατορίας θα ξεσπάσει, το 1975, μια μεγάλη απεργία των δημοσιογράφων που διεκδικούν ουσιαστικές αυξήσεις των μισθών τους.
Η απεργία των δημοσιογράφων θα είναι πολυήμερη και καθώς η κρίση κλιμακώνεται η απεργιακή επιτροπή της Ενώσεως Συντακτών θα προχωρήσει στην έκδοση μιας «εφημερίδας των συντακτών» (που ανήκει δηλαδή στην Ενωση Συντακτών και θα σταματήσει να εκδίδεται μόλις τελειώσει η απεργία). Η «Αδέσμευτη Γνώμη», όπως θα ονομασθεί, θα συντάσσεται από δημοσιογράφους όλων των εν απεργία εφημερίδων, αλλά την ευθύνη αρχισυνταξίας της εκδόσεως αναλαμβάνει ο εμπειρότατος στα εκδοτικά Αλέκος Φιλιππόπουλος. Η εφημερίδα αυτή θα έχει βίον μονοήμερον, καθώς την επομένη της εκδόσεώς της λήγει η απεργία των δημοσιογράφων, που επιστρέφουν στις εφημερίδες τους.
Η «Αδέσμευτη Γνώμη» κλείνει τον συντομότατο κύκλο της ζωής της, αλλά έχει βρεθεί το… σύνθημα για τη δημιουργία μιας νέας εφημερίδας. Το σύνθημα, η «ηθική δικαιολογία» και η… συμμαχία.
Το σύνθημα είναι «Η εφημερίδα των συντακτών». Η ηθική δικαιολογία είναι η (δήθεν…) διανομή κερδών στους εργαζομένους. Και η συμμαχία είναι ο άξονας Φιλιππόπουλου – Τεγόπουλου.
Ο τελευταίος, εκδότης βιβλίων ευρείας καταναλώσεως (μεγάλη επιτυχία του «Ο κόσμος των ζώων»…), έχει διατελέσει χαρτέμπορος και ανήκει σε μια συντροφιά που τη συγκροτούν κυρίως δημοσιογράφοι της εποχής, στους οποίους ο Τεγόπουλος έχει εισέλθει κατά σύσταση του Κώστα Σκούρα, ενός δημοκρατικού δημοσιογράφου που θα ενταχθεί εν συνεχεία στην «Ελευθεροτυπία», από την οποία ύστερα από πολλά χρόνια θα αποχωρήσει.
Η απεργία των δημοσιογράφων θα βρει τον Τεγόπουλο μέλος τής εν λόγω συντροφιάς και με την αμεσότητα που τον χαρακτήριζε θα προτείνει με τη μεσολάβηση του Κώστα Σκούρα να βοηθήσει, εξασφαλίζοντας το απαιτούμενο δημοσιογραφικό χαρτί, στην έκδοση μιας «εφημερίδας των συντακτών». Ετσι γνωρίζεται και με τον Αλέκο Φιλιππόπουλο. Το πείραμα, όπως σημειώθηκε, είχε διάρκεια μιας μόνον ημέρας, αλλά η γνωριμία είχε γίνει, το σύνθημα υπήρχε, η δικαιολογία ήταν εύκολη.
