Ο βιετναμέζος πολιτικός Χο Τσι Μινχ (το πραγματικό του όνομα ήταν Νγκουγέν Σινχ Κουνγκ) γεννήθηκε σε χωριό του Κεντρικού Βιετνάμ, τότε Αννάμ, τμήματος της γαλλικής αποικίας της Ινδοκίνας, και ήταν γιος φτωχού δημοσίου υπαλλήλου της επαρχίας. Το πρώτο του επάγγελμα ήταν δημοδιδάσκαλος, αλλά το 1912 ο Χο Τσι Μινχ έγινε καμαρότος σε πλοία και για τρία χρόνια ταξίδευε σε διάφορα λιμάνια. Κατόπιν έζησε τρία χρόνια στο Λονδίνο.
Το 1918, τελευταίο έτος του A´ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χο Τσι Μινχ εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και εντάχθηκε στο σοσιαλιστικό κίνημα. Το 1919, ως αντιπρόσωπος ομάδας Βιετναμέζων που ζούσαν στη γαλλική πρωτεύουσα, υπέβαλε στη Διάσκεψη Ειρήνης των Βερσαλλιών αίτημα ζητώντας να αναγνωρίσει η Γαλλία τα δικαιώματα του λαού της Ινδοκίνας. Δεν έλαβε φυσικά απάντηση αλλά η πράξη του αυτή τον ανύψωσε πολύ στα μάτια των συμπατριωτών του.
Τον Δεκέμβριο του 1920, όταν η αριστερή πτέρυγα του σοσιαλιστικού κόμματος της Γαλλίας αποσχίστηκε και ίδρυσε το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα, ο Χο Τσι Μινχ ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του. Υστερα από έξι χρόνια παραμονής στο Παρίσι, όπου κατά τη διάρκειά τους επιδόθηκε σε διάφορα επαγγέλματα, ο Χο Τσι Μινχ το 1923, παρακινημένος από τον θαυμασμό του για τη ρωσική επανάσταση, βρέθηκε στη Μόσχα όπου παρέμεινε για ένα διάστημα.
Ιδρύεται το KK του Βιετνάμ
Τα χρόνια που ακολούθησαν ο Χο Τσι Μινχ συνέχισε να μετακινείται από τόπο σε τόπο (Καντόνα, ΕΣΣΔ πάλι, Βρυξέλλες, Παρίσι, Σιάμ, τη σημερινή Ταϊλάνδη) ώσπου το 1930, στο Χονγκ Κονγκ, πρωτοστάτησε στην ίδρυση του κομμουνιστικού κόμματος του Βιετνάμ.
Την εποχή εκείνη σημειώθηκαν στο Βιετνάμ αντιαποικιακές εκδηλώσεις που οι Γάλλοι τις κατέπνιξαν με μεγάλη αγριότητα και θεωρώντας τον Χο Τσι Μινχ υποκινητή τους τον καταδίκασαν το 1930 ερήμην εις θάνατον και ζήτησαν από τις αγγλικές αρχές του Χονγκ Κονγκ την έκδοσή του. Το ζήτημα έλαβε μεγάλες διαστάσεις, και τελικά οι Αγγλοι αρνήθηκαν να παραδώσουν στους Γάλλους τον Χο Τσι Μινχ, ο οποίος για μία ακόμη φορά κατέφυγε στη Σοβιετική Ενωση.
Το 1938 ο Χο Τσι Μινχ πήγε πάλι στην Κίνα και έμεινε για ένα διάστημα στο Γενάν, κοντά στον Μάο Τσε Τουνγκ, ο οποίος, μετά τη θρυλική Μεγάλη Πορεία των 13.000 χιλιομέτρων, είχε εγκατασταθεί εκεί μαζί με τις δυνάμεις του και πολεμούσε κατά των στρατευμάτων του Τσιανγκ Κάι Σεκ και αργότερα κατά των Ιαπώνων. Το 1941 ο Χο Τσι Μινχ πέρασε κρυφά τα σύνορα προς το Βιετνάμ.
Ο B´ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αρχίσει, η Γαλλία είχε ηττηθεί και την κυβερνούσε το καθεστώς του Βισύ που συνεργαζόταν με τη χιτλερική Γερμανία. Τον Ιούλιο του 1941 η Ιαπωνία κατέλαβε την Ινδοκίνα. Την περίοδο εκείνη ο Χο Τσι Μινχ και οι σύντροφοί του, μεταξύ των οποίων και ο ξακουστός αργότερα στρατηγός Βο Νγκουγέν Γκιαπ, ίδρυσαν τον εθνικοαπελευθερωτικό συνασπισμό Βιετ Ναμ Ντοκ Λαπ Ντονγκ Μινχ Χόι (Ενωση για την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ), αναφερόμενο συνηθέστερα ως Βιετ Μινχ, το οποίο ανέπτυξε αντιστασιακή δράση κατά των ιαπωνικών δυνάμεων κατοχής. Την ίδια εποχή ο Νγκουγέν Σινχ Κουνγκ υιοθέτησε το όνομα Χο Τσι Μινχ ο Φωτισμένος.
H ανακήρυξη της ανεξαρτησίας
Μία ακόμη φυλάκιση περίμενε τον Χο Τσι Μινχ στην Κίνα του Τσιάνγκ Κάι Σεκ, όπου βρέθηκε ύστερα από λίγο. Ο Χο Τσι Μινχ έμεινε στη φυλακή ενάμιση χρόνο, το 1941-2, και όταν αποφυλακίστηκε πέρασε πάλι κρυφά τα σύνορα και μπήκε στο Βόρειο Βιετνάμ όπου ρίχτηκε στον αντιστασιακό αγώνα.
Οι ιαπωνικές δυνάμεις κατοχής και οι γαλλικές αποικιακές αρχές της κυβέρνησης του Βισύ συνεργάστηκαν αρμονικά στην καταπίεση του λαού της Ινδοκίνας σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του B´ Παγκοσμίου Πολέμου. Λίγο πριν από τη λήξη του ωστόσο οι Ιάπωνες, βλέποντας την ήττα να πλησιάζει και φοβούμενοι ενδεχόμενη μεταστροφή των Γάλλων, τους αφαίρεσαν κάθε αρμοδιότητα, με τρόπο μάλιστα εξαιρετικά βίαιο, και πήραν στα χέρια τους τον απόλυτο έλεγχο της Ινδοκίνας. Ετσι, όταν η Ιαπωνία παραδόθηκε τον Αύγουστο του 1945, δεν υπήρχε οργανωμένη δύναμη να αντιταχθεί στον Χο Τσι Μινχ, ο οποίος, εκμεταλλευόμενος αυτό το κενό, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1945, ενώπιον τεράστιου πλήθους στην πρωτεύουσα Ανόι, ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Βιετνάμ.
H Γαλλία ωστόσο, ελεύθερη πλέον και με ηγέτη τον στρατηγό Κάρολο ντε Γκωλ, δεν εννοούσε να εγκαταλείψει την πρώην αποικία της. Αποβίβασε στρατεύματα και σύντομα οι Γάλλοι έθεσαν υπό τον έλεγχό τους το νότιο τμήμα της χώρας με κέντρο τη Σαϊγκόν. Μπροστά στον κίνδυνο της σύρραξης τα δύο μέρη προτίμησαν να διαπραγματευθούν. Συμφωνήθηκε η παραχώρηση εκτεταμένης αυτονομίας στο Βιετνάμ, αλλά μέσα στο πλαίσιο της λεγόμενης Γαλλικής Ενωσης, πράγμα που άφηνε τον ουσιαστικό έλεγχο της χώρας στα χέρια της Γαλλίας.
Ο πρώτος Πόλεμος της Ινδοκίνας
Εν τω μεταξύ ο Χο Τσι Μινχ είχε αναδειχθεί αδιαμφισβήτητος εθνικός ηγέτης εξουδετερώνοντας όλους τους μη κομμουνιστές πολιτικούς αντιπάλους του.
H συμφωνία ωστόσο δεν άργησε να δείξει τις αδυναμίες της με τις προστριβές που παρουσιάστηκαν ανάμεσα στα δύο μέρη. Οταν γαλλικό πολεμικό σκάφος βομβάρδισε την πόλη Χαϊφόνγκ σκοτώνοντας 6.000 Βιετναμέζους, άρχισε ο λεγόμενος πρώτος Πόλεμος της Ινδοκίνας, στις 19 Δεκεμβρίου του 1946.
Παρά την επίμονη προσπάθειά τους και τη μαζική αμερικανική βοήθεια, οι Γάλλοι ηττήθηκαν σε αυτόν τον πόλεμο, με χειρότερο γι’ αυτούς επεισόδιο την πανωλεθρία τους στο Ντιεν Μπιεν Φου στις 7 Μαΐου του 1954.
Οι λεγόμενες Συμφωνίες της Γενεύης που ακολούθησαν (Μάιος-Ιούλιος 1954) χώρισαν τη χώρα σε δύο τμήματα, με όριο τον 17ο παράλληλο, το Βόρειο και το Νότιο Βιετνάμ, που θα ενώνονταν πάλι μετά τις εκλογές οι οποίες προγραμματίστηκαν για το 1956. Αναγνώρισαν επίσης σιωπηρά τον Χο Τσι Μινχ ως πρόεδρο του Βορείου Βιετνάμ.
Ενώ στο Βόρειο Βιετνάμ καταβάλλονταν τιτάνιες προσπάθειες για πρόοδο, στο Νότιο Βιετνάμ τα διεφθαρμένα απολυταρχικά καθεστώτα διαδέχονταν το ένα το άλλο και τελικά οδήγησαν στην εμφάνιση ανταρτικού κινήματος, των Βιετκόνγκ. Με αυτά τα δεδομένα οι Αμερικανοί, οι οποίοι είχαν αναλάβει υπό την προστασία τους το Νότιο Βιετνάμ, φοβούμενοι ότι ο Χο Τσι Μινχ θα κέρδιζε σίγουρα τις εκλογές, εμπόδιζαν τη διεξαγωγή τους. Οι Βιετκόνγκ ζήτησαν βοήθεια από το Ανόι και την έλαβαν: το Βόρειο Βιετνάμ τους τροφοδοτούσε με εφόδια που διέρχονταν από το κρυμμένο μέσα στη ζούγκλα «Μονοπάτι Χο Τσι Μινχ». Με την ενεργό ανάμειξη των αμερικανικών στρατευμάτων την άνοιξη του 1965 άρχισε ο δεύτερος Πόλεμος της Ινδοκίνας.
Είδωλο για τον λαό του
Την ίδια εποχή ο Χο Τσι Μινχ έστειλε μονάδες του τακτικού στρατού του Βορείου Βιετνάμ να ενισχύσουν τους Βιετκόνγκ, και επόπτευε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις ως το τέλος της ζωής του. Στο εσωτερικό της χώρας εφάρμοσε δραστικές αγροτικές μεταρρυθμίσεις ενώ το Πεντάχρονο Πλάνο του (1961-5) αύξησε την παραγωγή της βαριάς βιομηχανίας παρά τους ανελέητους αμερικανικούς βομβαρδισμούς.
Ο Χο Τσι Μινχ έγινε είδωλο για τον λαό του που τον έβλεπε σαν το ινδοκινεζικό αντίστοιχο του Μάο Τσε Τουνγκ (του οποίου τις ιδέες ωστόσο ο ίδιος δεν συμπαθούσε πάντοτε).
Το Βόρειο Βιετνάμ νίκησε και στον δεύτερο Πόλεμο της Ινδοκίνας. Οταν τα στρατεύματά του κατέλαβαν τη Σαϊγκόν τον Απρίλιο του 1975, η πόλη μετονομάστηκε Χο Τσι Μινχ.
KEIMENA: ΙΩΑΝΝΑ ΖΟΥΛΑ
