«Βάλσαμο για την ψυχή του κόμματος» χαρακτηρίζει το συνέδριο η εφημερίδα Tageszeitung του Βερολίνου, επισημαίνοντας ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει ενισχυμένος από το συνέδριο, αλλά παραμένει σε κατάσταση απελπισίας ενώπιον του διλήμματος ανάμεσα στην ιδεολογική καθαρότητα και σε μία έξωθεν επιβαλλόμενη λιτότητα». Μετά από την υπενθύμιση ότι οι δημοσκοπήσεις υποδεικνύουν κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ από το 36% στο 20%, η Tageszeitung επισημαίνει: «Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν όμως και κάτι άλλο: ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν επωφελούνται (ακόμη) από την υποτιθέμενη κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας θα μπορούσε ίσως να αλλάξει τα δεδομένα, αποτολμώντας περισσότερη δημοκρατία και περισσότερες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις στην Αθήνα. Αλλά και πιο έντονη παρουσία στην Ευρώπη. Γνωρίζει ασφαλώς ο πρωθυπουργός ότι δεν μπορεί να απαρνηθεί τους δογματικούς, τους ιδεολόγους και τους ουτοπιστές στο κόμμα του. Όμως αυτή η εξάρτηση είναι αμοιβαία».
Αναλυτική ανταπόκριση φιλοξενεί και η Frankfurter Allgemeine, με τον αρθρογράφο να αποδίδει όψιμα εύσημα ρεαλισμού: «Ο Τσίπρας έχει αντλήσει διδάγματα. Δεν αντιμετωπίζει πλέον την Ευρώπη από την οπτική γωνία ενός επαρχιώτη δημάρχου, ο οποίος νομίζει ότι ο κόσμος ολόκληρος λειτουργεί όπως το χωριό του. Ή τουλάχιστον δεν επιδιώκει πλέον με τους δανειστές μία αντιπαράθεση με το παλαιό του ύφος, παρά δηλώνει ότι αναμένει μία πιο ομαλή εξέλιξη της αξιολόγησης σε σχέση με το παρελθόν. Στο κόμμα του έδωσε λίγες υποσχέσεις. Ξεκαθάρισε ωστόσο ότι δεν θα γίνουν πρόωρες εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξαντλήσει τη λαϊκή εντολή μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2019. Μοναδική σημαντική διεκδίκηση που προέβαλε ήταν η απαίτηση για άφεση χρέους. Και στο αίτημά του αυτό ο πρωθυπουργός της Ελλάδας υποστηρίζεται, σε έναν απρόσμενο συνασπισμό, από το ΔΝΤ».
Ζιν: Η Ιταλία δεν θα αντέξει για πολύ
Ο γνωστός γερμανός οικονομολόγος Χανς Βέρν Ζιν έχει ζητήσει πολλές φορές την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Σε σημερινή συνέντευξή του στην εφημερίδα Die Welt επανέρχεται στο ελληνικό ζήτημα, λέγοντας ότι θα ήταν καλύτερα για τη Γερμανία να χάριζε χρήματα στην Ελλάδα. Η αιτιολόγησή του: «Τα χρήματα που έχουν δοθεί στην Ελλάδα από τότε που ξέσπασε η κρίση, έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να τα ξαναδούμε. Στην ανάγκη που βρίσκεται η Ελλάδα, θα ήταν καλύτερα να της είχαμε χαρίσει μικρότερα ποσά σε εθελοντική βάση, αντί να θεμελιώνουμε έννομες αξιώσεις για χορήγηση δανείων».
Ο Χανς Βέρνερ Ζιν διατυπώνει την πρόβλεψη ότι σε δέκα χρόνια η ευρωζώνη δεν θα έχει πλέον τη σημερινή μορφή, καθώς θα έχουν αποχωρήσει «μεμονωμένες χώρες». Σε αυτές προφανώς περιλαμβάνεται και η Ιταλία, κατά την εκτίμηση του γερμανού οικονομολόγου: «Κάθε χρόνο μειώνονται οι πιθανότητες παραμονής της Ιταλίας στο ευρώ. Η χώρα δεν αντέχει το ευρώ. Η ιταλική οικονομία δεν είναι ανταγωνιστική και τα τελευταία χρόνια δεν έχει καταβάλει καμία μετρήσιμη προσπάθεια, ώστε να ξαναγίνει. Ήδη πριν από την κρίση τα επίπεδα των τιμών ήταν υπερβολικά υψηλά και έκτοτε δεν έχουν μειωθεί. Από το 1995 το κόστος παραγωγής στην Ιταλία έχει αυξηθεί κατά 42% έναντι του αντίστοιχου στη Γερμανία. Πρέπει να γίνει πιο φθηνή η οικονομία, αλλά τίποτα δεν γίνεται. Στην Ιταλία μιλούν πολύ, αλλά κάνουν ελάχιστα πράγματα».
Ομόνοια: το σημείο μηδέν
Εκτός οικονομικής ατζέντας, η Süddeutsche Zeitung του Μονάχου καταγράφει την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της Ομόνοιας, με την ξεχωριστή πένα της Κριστιάνε Σλέτσερ, που είχε διατελέσει για πολλά χρόνια ανταποκρίτρια της εφημερίδας στην Αθήνα. Σε μία ιστορική αναδρομή η δημοσιογράφος επισημαίνει ότι στον πολεδομικό σχεδιασμό της Αθήνας «αυτή η πλατεία είχε εξ΄αρχής μία ιδιαίτερη νοηματοδότηση. Από εδώ αρχίζει η μέτρηση χιλιομετρικών αποστάσεων προς τις άλλες ελληνικές πόλεις. Η Ομόνοια είναι το ελληνικό σημείο μηδέν. Σκοπός της ήταν να αποδείξει ότι και η Αθήνα έχει τα φόντα να αναδειχθεί σε ευρωπαϊκή μητρόπολη. Έξι εμβληματικές οδικές αρτηρίες οδηγούν προς όλες τις κατευθύνσεις. Πρότυπο, ακόμη και για την ονομασία της πλατείας, αποτελεί η Place de la Concorde των Παρισίων(…)». Αυτά ως προς τον σχεδιασμό.
Η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη: «Υπάρχουν τόσες πολλές ιστορίες για την Ομόνοια. Για τους ανθρώπους που έκαναν το μακρύ ταξίδι με λεωφορείο από την επαρχία αναζητώντας την τύχη τους και εδώ πατούσαν για πρώτη φορά το πόδι τους στην Αθήνα. Για τα ζευγαράκια που έδιναν ραντεβού σε ένα φαρμακείο υπεράνω υποψίας στην πλατεία. Για τους διανοούμενους που είχαν τραπέζι στο ΝΕΟΝ, ένα κομψό καφενείο. Από το βράδυ του Σαββάτου στοιβάζονταν στα πολυάριθμα περίπτερα της πλατείας οι κυριακάτικες εφημερίδες. Και σήμερα; Η διάθεση των εφημερίδων δεν συμφέρει πια, η κρίση χτύπησε σκληρά και τα μέσα ενημέρωσης, το ΝΕΟΝ δεν αποτελεί παρά μία ανάμνηση. Η Ομόνοια είναι ένας τόπος με ένδοξο παρελθόν, αμφίβολο παρόν και αβέβαιο μέλλον. Δηλαδή ένας καθρέφτης της χώρας».
Γιάννης Παπαδημητρίου
