Ο Μίκης «αγανάκτησε» με το ευρώ και επενδύει στο… ρούβλι

Ο κ. ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ κάλεσε την περασμένη Τρίτη από τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου τους Ελληνες να φυσήξουν για να γίνει η σπίθα φλόγα. Στα 86 του χρόνια ο διάσημος μουσικοσυνθέτης συνδέει για άλλη μία φορά το όνομά του με την πολιτική ζωή της χώρας, ίσως στη δυσκολότερή της περίοδο. Στο στόχαστρο του κ. Θεοδωράκη και στο δημιούργημά του «Σπίθα» μπήκαν αυτή τη φορά το μνημόνιο- το οποίο όπως υποστηρίζει παραχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας-, η κυβέρνηση- η οποία ζητεί συναίνεση με τυφλή υπακοή στις εντολές της τρόικαςαλλά και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας- τον οποίο είχε κατηγορήσει για «παθητική στάση» απέναντι στα όσα διαδραματίζονται σήμερα. Ο κ. Θεοδωράκης παρακίνησε εκείνο το απόγευμα στα Προπύλαια εν μέσω χειροκροτημάτων και ζητωκραυγών τους χιλιάδες Αθηναίους που είχαν ανταποκριθεί στο κάλεσμα της πρυτανείας Αθηνών σε «ξεσηκωμό», γιατί, όπως είπε, «αν δεν ξεσηκωθούμε όλος ο λαός από τώρα,έγκαιρα,και περιμένουμε την ώρα του δήμιου για να το κάνουμε,τότε θα είναι πολύ αργά». Ο διάσημος μουσικοσυνθέτης πήρε για άλλη μια φορά το όπλο του, άφησε τις νότες, τις συναυλίες και ξαναφόρεσε το πολιτικό, επαναστατικό του καπέλο, θέλοντας προφανώς αυτή τη φορά να μετατρέψει τη σπίθα που έχει ανάψει εναντίον τού μνημονίου σε… πυρκαγιά!

O λόγος του κ. Θεοδωράκη στα Προπύλαια είχε πολλές αναφορές στα παλιά «κλέη», δηλαδή στους αρχαίους προγόνους μας (που σε όλους μας αρέσει να τους θυμόμαστε αλλά όχι και να εφαρμόζουμε τις σκέψεις τους), στη δελφική ιδέα, στο ολυμπιακό πνεύμα, πολλές έννοιες μεγαλόστομες, όπως πατριωτική αναγέννηση, μεγάλο όραμα, ή ακόμα να γίνει η Ελλάδα κέντρο παγκόσμιας ειρήνης και πολιτισμού και άλλα. Ηταν μια ομιλία που μπορούσε να συνεγείρει και τους δεξιούς εθνικόφρονες, τους αριστεριστές, το λεγόμενο «πατριωτικό ΠαΣοΚ« (αφού πολλές φορές είχε ζητήσει «Εξω από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και το ΔΝΤ») αλλά και κάθε δυσαρεστημένο που προσπαθεί αυτή τη δύσκολη εποχή να βρει μια πολιτική πρόταση. Αλλωστε η ομιλία του έγινε μόλις μερικά μέτρα από τη συγκέντρωση των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα, τους οποίους στο τέλος χαιρέτισε χειροκροτούμενος.

Ηταν μια αντισυστημική (αν και ο ίδιος υπηρέτησε αρκετά κόμματα) ομιλία εναντίον των μεγάλων κομμάτων, του μεγάλου κεφαλαίου, τους κράτους και των ΜΜΕ, του ΔΝΤ, της τρόικας, της Ευρώπης των τραπεζών και βεβαίως των ΗΠΑ. Η πολιτική του πρόταση, αυτή που ξεσήκωσε το πλήθος που φώναζε συνεχώς «αέρα- αέρα να φύγει η χολέρα», ήταν όσοι υπηρέτησαν και διαχειρίστηκαν δημόσια αξιώματα καταστρέφοντας και λεηλατώντας την Ελλάδα «να μπούνε όλοι φυλακή». Είναι η μόνη θέση που τους αξίζει, όπως είπε. Δεν παρέλειψε βεβαίως να καταθέσει και τη δική του οικονομική πρόταση για έξοδο από το μνημόνιο, η οποία δεν ήταν άλλη από το να ζητήσουμε δανεικά από την Κίνα και τη Ρωσία. Αλλά, όπως είπε, με λογικό επιτόκιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την πύρινη ομιλία του κ. Θεοδωράκη, ένα μέρος των συγκεντρωμένων κατευθύνθηκε στο Σύνταγμα, όπου διαδήλωναν οι «Αγανακτισμένοι». Ηταν εκείνο το βράδυ που δεκάδες διαδηλωτές απέκλεισαν την είσοδο της Βουλής, εγκλωβίζοντας τους βουλευτές μέσα στο Κοινοβούλιο και αναγκάζοντας εννέα από αυτούς να διαφύγουν με φακούς μέσα από τον Εθνικό Κήπο.

Η σχέση του κ. Θεοδωράκη με την πολιτική ήταν πάντοτε αμφιλεγόμενη. Προξενούσε δηλαδή και μίση και πάθη. Μίση, όπως για παράδειγμα η αντιπαράθεσή του με τους Κνίτες, όταν τους είχε αποκαλέσει «Γενίτσαρους», ή με το ΚΚΕ, όταν ίδρυσε τη «Σπίθα». Και πάθος, όταν μετά τη μεταπολίτευση συνέπλευσε πλήρως με το ρεύμα μιας άλλης Ελλάδας που εξέφραζε τους πάντες. Κορυφαία πολιτική του πράξη ήταν η σύμπραξή του με την κυβέρνηση του κ. Κ. Μητσοτάκη, την οποία υπηρέτησε ως υπουργός Επικρατείας, την περίοδο. μάλιστα που είχε στηθεί το Ειδικό Δικαστήριο για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Πράξη η οποία τον απομόνωσε, όπως τότε παραδέχθηκε και ο ίδιος, ψυχολογικά, πολιτικά και συναισθηματικά.

Είναι αλήθεια ότι οι πολιτικοί θεωρούν τον κ. Θεοδωράκη «εθνικό κεφάλαιο», αλλά οι πάντες αποφεύγουν να αντιμετωπίζουν επικριτικά τις απόψεις του, αν και συνήθως διαφωνούν. Οταν μάλιστα πρόσφατα είχε επισκεφθεί τα μπλόκα της Κερατέας για να συμπαρασταθεί στους κατοίκους, και όταν είπε πως «νιώθω λίγο χειρότερα από ό,τι ένιωθα στη χούντα», του απάντησε δεικτικά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θ. Πάγκαλος λέγοντας: «Δεν θέλω να σχολιάσω ένα άνθρωπο ηλικίας 86 ετών. Ο Μίκης ανήκει στην πολιτιστική Ιστορία του τόπου». Ακόμη και με τη «Σπίθα» που ίδρυσε συμπεριέλαβε πρόσωπα με ισχυρό κομματικό παρελθόν, περιλαμβανομένων πρώην στελεχών της Δεξιάς, ενώ για την κίνησή του αυτή ήρθε για άλλη μια φορά σε αντίθεση με το ΚΚΕ. Δημιουργήθηκε σε αυτήν πολύ γρήγορα και εσωκομματική διάσπαση, όταν το μέλος της Συμβουλευτικής κ. Δ. Καζάκης παραιτήθηκε κάνοντας λόγο για έναν μηχανισμό παρακράτους «ο οποίος ήθελε να αλώσει τη “Σπίθα” και να τη μετατρέψει σε μια νέου τύπου φασιστική οργάνωση». Την ώρα που τραγουδούσε στα Προπύλαια «Ενα το Χελιδόνι» και κήρυττε την επανάσταση κατά του μνημονίου, έσπευσε πολύ γρήγορα να διευκρινίσει ότι πρόκειται για μια ειρηνική επανάσταση.

Στους «επαναστάτες» της Πανεπιστημίου περιλαμβάνονται και ορισμένοι ομότιμοι καθηγητές αλλά και ο πρύτανης του Καποδιστριακού κ.Θ. Πελεγρίνης,ο οποίος, μετά την ατυχή εμπλοκή του στην υπόθεση των μεταναστών στη Νομική Σχολή και τις διαπραγματεύσεις που ανέλαβε να διεξαγάγει μαζί τους, θέλησε να αδειάσει τον χώρο των Προπυλαίων από τους αφγανούς μετανάστες για να κάνει την εκδήλωση εναντίον του μνημονίου. O πρύτανης κ. Πελεγρίνης, ο οποίος εκτός από καθηγητής αρέσκεται και σε θεατρικούς ρόλους, παρουσιάστηκε ξαφνικά ως πολιτικός, μίλησε σαν να ήταν πολιτικός παράγοντας σε μια καθαρά πολιτική εκδήλωση και δεν δίστασε να καλέσει τον κόσμο να αντιδράσει στα νέα μέτρα επικαλούμενος τους στίχους του ποιητή Εζρα Πάουντ,«σκλάβος είναι εκείνος που περιμένει να τον ελευθερώσουν».

Δεν έμεινε όμως εκεί αλλά είπε στο συγκεντρωμένο πλήθος ότι κάθε φορά που εξαγγέλλονται νέα μέτρα όλο και βουλιάζουμε περισσότερο στον βάλτο της απελπισίας. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο κ.Γ.

Κασιμάτης,πρώην νομικός σύμβουλος τουΑνδρέα Παπανδρέουτην περίοδο του σκανδάλου Κοσκωτά, ο οποίος είπε ότι με τη δανειακή σύμβαση παραχωρήθηκε εθνική ανεξαρτησία. Μίλησαν επίσης οι ομότιμοι καθηγητές κκ.Κ. ΜπέηςκαιΝότης Μαριάς.Ορισμένοι από τους ομιλητές είχαν επισκεφθεί και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να του επισημάνουν ότι έχει ευθύνες για τη μη νόμιμη (αντισυνταγματική) μορφή του μνημονίου. Ο κ. Μαριάς, ευρηματικότερος από όλους, αναφέρθηκε σε ένα«σχέδιο στημένο από την αρχή»καλώντας τα πλήθη σε εγρήγορση, αφού, όπως είπε,«αυτοί μας χρωστάνε, εμείς δεν χρωστάμε τίποτα».

Η σχέση του κ. Θεοδωράκη με το ΚΚΕ ξεκίνησε το 1944, όταν ήταν ήδη οργανωμένος σε αυτό. Ηταν όμως μια σχέση ταραχώδης. Το ΚΚΕ, έλεγαν τότε οι «σύντροφοί του», τον αγαπούσε, αλλά δεν ήθελε να μπλέκει πολιτικά στα πόδια του. Διαφοροποιήθηκε το 1949 παραμένοντας όμως συνοδοιπόρος. Το 1968 πήγε με την Ανανεωτική Αριστερά και το 1978 προσεγγίζει και πάλι το ΚΚΕ ως υποψήφιος δήμαρχος για την Αθήνα, εκλέγεται το 1981 βουλευτής με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ, για να φθάσει το 1990 να συνδεθεί με τη Νέα Δημοκρατία σπάζοντας τις σχέσεις του με όλο τον προοδευτικό χώρο. Και τούτο παρά το γεγονός ότι επί σειρά ετών είχε ταυτισθεί με την Αριστερά. Την πολιτική του στράτευση με την Αριστερά την πλήρωσε με διώξεις και εξορίες στα ξερονήσια.

Παρά ταύτα δέχθηκε τον υπουργικό θώκο που του πρόσφερε ο κ. Μητσοτάκης, χωρίς καν να είχε αρμοδιότητες. Η συνεχής αντίθεσή του με τον ιδρυτή του ΠαΣοΚΑνδρέα Παπανδρέουήταν, όπως φάνηκε, η κινητήρια δύναμη για να βρεθεί στο δεξιό μέρος του πολιτικού φάσματος. Οι σχέσεις του ωστόσο με τον πρωθυπουργό κ.Γ. Παπανδρέου παραμένουν καλές κυρίως μέσω του αδελφού του Πρωθυπουργού, κ.Ν. Παπανδρέου, οποίος ετοιμάζει κινηματογραφική ταινία για τη ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ