OΝικολά Σαρκοζί, ο δυναμικός μετανάστης από Ελληνοεβραία της Θεσσαλονίκης μητέρα και ούγγρο μικροευγενή πατέρα, ανέλαβε τα καθήκοντά του ως καινούργιος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας – και ο Ζακ Σιράκ αποσύρθηκε, ύστερα από τη 40χρονη θητεία του στα Ηλύσια Πεδία, για να διεκδικήσει την όποια θέση του στην ιστορία μιας Γαλλίας η οποία βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε σχετική παρακμή.
Οι φακοί της δημοσιότητας μπορεί να έχουν στραφεί στις ζυμώσεις για τον σχηματισμό της νέας γαλλικής κυβερνήσεως Φιγιόν(;) με τον νευρώδη γάλλο πρόεδρο να επιδιώκει ανοίγματα προς τους σοσιαλιστές και τους κεντρώους, αλλά οι μετεκλογικοί κλυδωνισμοί στο γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα είναι το στοιχείο που περισσότερο αποσπά όλων μας την προσοχή. Ηταν η τρίτη συνεχόμενη ήττα των σοσιαλιστών σε γαλλικές προεδρικές εκλογές και θα ήταν δύσκολο να μην αφήσει βαθιές τραυματικές εμπειρίες. Η ανάγκη της διακηρύξεως μιας κάποιας επιφανειακής έστω ενότητας, εν όψει των βουλευτικών εκλογών οι οποίες θα ακολουθήσουν στις 10 και 17 Ιουνίου, θα έπρεπε να είχε συγκρατήσει τα πράγματα. Αλλά οι σημαντικές αντιθέσεις ανάμεσα σε προσωπικότητες και τάσεις δεν το επέτρεψαν.
Το ουαί τοις ηττημένοις εξειδικεύθηκε έτσι από το βράδυ της 6ης Μαΐου. Και το περίεργο ήταν ότι η ωραία σοσιαλίστρια υποψήφια Σεγκολέν Ρουαγιάλ δεν συγκέντρωσε όλων των συναδέλφων της τα πυρά. Ισως γιατί τα 17 εκατομμύρια των ψηφοφόρων της αποτέλεσαν για αυτήν την ασπίδα. Ισως γιατί οι σοσιαλιστικοί «ελέφαντες», τους οποίους η ίδια είχε περιφρονητικά αγνοήσει κατά την προεκλογική εκστρατεία έκριναν ότι μπορεί να έχασε από τον Νικολά Σαρκοζί, αλλά δεν τα κατάφερε και τόσο άσχημα. Ισως γιατί οι ίδιοι θεώρησαν ότι δεν αντιπροσωπεύει στη φάση αυτήν άμεση για αυτούς απειλή και ότι θα έπρεπε προς άλλες να στραφούν κατευθύνσεις.
Η ίδια η Σεγκολέν Ρουαγιάλ διατήρησε, πάντως, την ψυχραιμία της. Και όχι μόνο δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί για την απώλεια της προεδρικής εκλογής ή να αναζητήσει αλλού τις προφάσεις και τις δικαιολογίες, αλλά επιφύλαξε στα ηγετικά στελέχη των σοσιαλιστών και μιαν έκπληξη. Ζήτησε ο υποψήφιος για την επόμενη προεδρική εκλογή να ορισθεί από πολύ νωρίτερα, ώστε να επηρεάσει και το πρόγραμμα που θα κληθεί να υποστηρίξει.
Και άφησε να εννοηθεί ότι οι σκέψεις της στρέφονται και προς την ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος και προς την προεδρική εκλογή του 2012. Στο δεύτερο αυτό σημείο οι φιλοδοξίες της Σεγκολέν Ρουαγιάλ φαίνεται να συμπίπτουν με τις φιλοδοξίες του «τρίτου ανθρώπου» της 6ης Μαΐου, του Φρανσουά Μπαϊρού. Μονάχα που το Δημοκρατικό Κόμμα, το οποίο ίδρυσε ο κεντρώος πολιτικός, θα περάσει από μεγάλους σκοπέλους, ξεκινώντας από τις προσεχείς εκλογές, και το μέλλον του δεν προδιαγράφεται από όλους λαμπρό.
Αντί της Σεγκολέν Ρουαγιάλ, οι δύο ηττημένοι της προκριματικής εκλογής για τη σοσιαλιστική υποψηφιότητα, Ντομινίκ Στρος-Καν και Λοράν Φαμπιούς έστρεψαν τα βέλη τους εναντίον του συντρόφου της και επί δεκαετία γενικού γραμματέα του κόμματος Φρανσουά Ολάντ. Ο Στρος-Καν τον χαρακτήρισε βασικό υπεύθυνο της ήττας, καθώς από το 2002 το Σοσιαλιστικό Κόμμα αποδείχθηκε ανίκανο να ανανεωθεί. Η σοσιαλδημοκρατική τάση που προβάλλει ο ΣτροςΚαν δεν συναντάει, όμως, τη γενική αποδοχή. Και ειρωνικά παρατηρείται ότι, όταν το γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα πραγματοποίησε από το 1959 στο Μπαντ Γκότεσμπουργκ αυτή τη στροφή, είναι κάπως αργά το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα να ακολουθήσει, ύστερα από 48 ολόκληρα χρόνια! Στις επιθέσεις εναντίον του Φρανσουά Ολάντ και στην ανάγκη ανανεώσεως συμφωνεί και ο Λοράν Φαμπιούς, αλλά για την τάση του οι σοσιαλιστές απαιτείται να στραφούν αριστερότερα και όχι προς τη σοσιαλδημοκρατία.
Αυτή η σοσιαλιστική «κακοφωνία» διευκολύνει, βεβαίως, και την επικράτηση του Νικολά Σαρκοζί στις βουλευτικές εκλογές. Αυτό, άλλωστε, απαιτεί και η γαλλική παράδοση, ώστε να εμφανίζονται πιο περιορισμένες οι πιθανότητες μεγάλων εκπλήξεων…
Ο κ. Γ. Ν. Αναστασόπουλος είναι πρεσβευτής της Ελλάδας στην UΝΕSCΟ.
