Το εσωτερικό μέτωπο

Ζούμε ιστορικές στιγμές, όμως η αλήθεια είναι ότι η ιστορία αποτιμά τις στιγμές εκ των υστέρων και στην ασφαλή αποτίμησή της έχει γνωστά όλα τα δεδομένα και όλες τις συνέπειες των επιλογών που έγιναν.

Οι Έλληνες που βλέπω εγώ να φουσκώνουν από εθνική υπερηφάνεια και να είναι έμπλεοι θαυμασμού για τους νέους κυβερνώντες που όρθωσαν το ανάστημά τους στους κατακτητές, συγνώμη στους Ευρωπαίους συμμάχους μας ήθελα να πω, δε γνωρίζουν τίποτα από όλα αυτά. Το κυριότερο από όλα, αποτελούν το καλύτερο παράδειγμα αδρανειακού συστήματος. Οι Έλληνες δε θέλουν να αλλάξει τίποτε από το μοντέλο ζωής που είχαν το 2010 και γι΄ αυτό δε θέλουν να μάθουν.

Δεν θέλουν να εξετάσουν το ενδεχόμενο μιας χρεωκοπίας της χώρας παρασυρμένοι από τους εθνικούς μύθους και δίνοντας στον Αλέξη Τσίπρα ένα μπερδεμένο ρόλο, κάτι μεταξύ Φιντέλ Κάστρο και Αγίου Γεωργίου που κατατροπώνει το δράκο. Δε γνωρίζουν καν τις συνέπειες μιας χρεωκοπίας στην καθημερινότητά τους, είναι πεισματικά αφοσιωμένοι στο βολικό μοντέλο της υπερκατανάλωσης και την υποκουλτούρα του στυλ, σε ένα μοντέλο κίβδηλης ευημερίας που πιστεύουν ότι δικαιωματικά τους ανήκει.

Δεν θέλουν να ακούσουν ότι η δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας είναι συνέπεια της έλλειψης παραγωγικής βάσης, του ανορθολογικού μοντέλου ανάπτυξης που στηρίχτηκε στην κατανάλωση με δανεικά, της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας που συντηρούν η μία την άλλη, της αμοιβαίας έλλειψης εμπιστοσύνης, σεβασμού και ικανοποίησης των υποχρεώσεων μεταξύ του πολίτη και του κράτους. Δε θέλουν, γιατί θα πρέπει να αποδεχτούν ότι για να ανακάμψει η χώρα απαιτείται παραγωγική ανασυγκρότηση με εντελώς διαφορετικούς όρους.

Αμφιβάλλω αν ο Ελληνικός λαός έχει κάνει την επιλογή του ή απλώς τα θέλει όλα, γιατί επιλογή σημαίνει γνώση των συνεπειών και του κόστους των αποφάσεων που λαμβάνονται και ανάληψή τους στο ακέραιο με ελεύθερη βούληση.

Φοβάμαι πως οι ίδιοι συμπολίτες μου που επιβραβεύουν σήμερα τους εκφραστές του λαϊκού αισθήματος κυβερνώντες, είναι αυτοί που, αν κάτι πάει στραβά (γιατί σε μία δυναμική ισορροπία, όπως μια διαπραγμάτευση, είναι πιθανόν να πάει στραβά ακόμη και από λάθος εκτίμηση των ορίων), θα ζητήσουν την κεφαλή τους επί πίνακι.

Από την άλλη η κυβέρνηση είναι βέβαιο ότι δεν έχει σχέδιο, ή μάλλον για να το θέσω πιο κομψά το σχέδιο που έχει για τη χώρα είναι επί χάρτου και δεν προβλέπει την αλληλεπίδραση με άλλους παίκτες.

Μου φαίνεται προσβλητικό για τη χώρα μου η συζήτηση με τους εταίρους μας να περιορίζεται σε αστειάκια, αλαζονικές δηλώσεις και μεγαλοϊδεατισμούς του τύπου «δε συζητάμε το πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά της Ευρώπης», σαν να βρισκόμαστε σε τηλεοπτικό πάνελ. Μου φαίνεται ακραία αντιδημοκρατικό να πηγαίνει κάποιος στους «εταίρους του» και να προβάλει ως μοναδικό επιχείρημα τη φρέσκια λαϊκή εντολή στη χώρα του για να μην αναλάβει τις υποχρεώσεις του. Βέβαια, αυτό είναι σύνηθες στην Ελλάδα. Θυμίζω ότι όταν φτιάχτηκε ο ΕΟΠΠΥ δεν αποπλήρωσε τα χρέη των ταμείων που ενσωμάτωσε προς τους γιατρούς, φαρμακοποιούς προμηθευτές υλικών, οδηγώντας πολλούς από αυτούς σε χρεωκοπία. Δεν είναι όμως ούτε σύνηθες, ούτε αποδεκτό στην Ευρώπη, οι κυβερνήσεις της οποίας επίσης εκλέγονται δημοκρατικά και μην έχοντας περάσει 400 χρόνια Τουρκοκρατίας δεν έχουν ενσωματώσει στην κουλτούρα τους την έννοια του μπαταχτσή.

Μου φαίνεται επίσης εξαιρετικά υποκριτικό και προσβλητικό η εξωτερική και οικονομική πολιτική της χώρας μου να στηρίζεται στο δόγμα είμαι ζωσμένος με εκρηκτικά και αν δε μου δώσετε αυτό που θέλω θα ανατιναχτώ, γιατί υπάρχει και μία περίπτωση να σου πουν, όπως το είπαν στο Γ. Α. Παπανδρέου, και δεν το κάνεις να δούμε και τα βεγγαλικά;

Φοβάμαι, και δεν θα το ήθελα, ότι ένα τέτοιο λάθος από την πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς στην Ελλάδα δε θα πάει μόνο τη χώρα δεκάδες χρόνια πίσω, δε θα την απομονώσει μόνο διεθνώς, δε θα ενταφιάσει μόνο το όνειρο για ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος, ένα κράτος αξιοκρατίας και δικαίου, το όνειρο για το τέλος στο αλισβερίσι και την πελατειακή σχέση πολίτη-κράτους, αλλά θα τη θέσει και εν κινδύνω.

Περιμένω από όλους και όταν λέω όλους, εννοώ τους πολίτες ανεξαιρέτως πολιτικής και ιδεολογικής τοποθέτησης, τους πολιτικούς όλων των χώρων που ασπάζονται τη δημοκρατία και τα ΜΜΕ να σταθούν στο πλάι της κυβέρνησης, αφήνοντας της περιθώρια ελιγμών στη διαπραγμάτευση που θα μπορούν να οδηγήσουν σε συμφωνία. Περιμένω από την κυβέρνηση να σταματήσει να πολιτεύεται με γνώμονα το χάιδεμα αφτιών και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και να στραφεί σε μία ορθολογική διαπραγμάτευση που θα διασφαλίσει τη θέση της Ελλάδας στο Ευρώ και στην Ευρώπη.

Το διεθνές περιβάλλον

Έχω πει πολλές φορές ότι οι λαοί που δεν διδάσκονται από την Ιστορία δεν έχουν μέλλον. Λυπάμαι που θα το πώ για το σύνολο των κυβερνώντων της Ευρώπης που αποδεικνύονται για άλλη μια φορά ανιστόρητοι και λίγοι.

Έγραφα πάλι στο Βήμα στις 10-2-2012: «Η Γερμανία, η οποία μέσω της οικονομικής της δύναμης κατάφερε αυτό που δεν κατάφερε με δύο παγκόσμιους πολέμους, να μετατρέψει την Ευρώπη σε χώρο προνομιακής άσκησης εξουσίας, δε φαίνεται να θυμάται τη συνθήκη των Βερσαλλιών που εξέθρεψε το αβγό του φιδιού.

Δε φαίνεται να θυμάται ότι και εκείνη είχε υπογράψει, μεταξύ άλλων, τον περιορισμό της στρατιωτικής της δύναμης, αλλά παραβίασε τις υπογραφές και έστησε την πιο άγρια στρατιωτική μηχανή. Δε φαίνεται να σκέφτεται ότι ο εξαναγκασμός σε πορεία καταστροφής μπορεί να μην καθυποτάξει, αλλά να εξαγριώσει, και τότε οι υπογραφές λίγη αξία θα έχουν.

Φαίνεται να επιδεικνύει την υπεροψία του δυνατού υποτιμώντας τη δύναμη της απελπισίας και την καταστροφική ορμή που προκαλεί στους λαούς η ταπείνωση».

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες που με ευκολία έθεσαν στο περιθώριο στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου τους Παλαιστίνιους και τους υπόλοιπους λαούς της Μέσης Ανατολής δεν είχαν υπολογίσει ότι με την απόφασή τους αυτή τους μετέτρεπαν σε εν δυνάμει βραδυφλεγείς βόμβες, πολύ δε περισσότερο δεν είχαν υπολογίσει ότι αυτές μπορεί να έσκαγαν στις πρωτεύουσες των χωρών τους.

Οι σημερινοί Ευρωπαίοι «ηγέτες» με τις ωμές και απροκάλυπτες επεμβάσεις τους στα εσωτερικά της Ελλάδας, την εκδικητική στάση, τις περιφρονητικές αναφορές και τις δίκαιες και άδικες συνεχείς κατηγορίες προς την Ελλάδα αντιλαμβάνονται άραγε ότι επιχειρούν να βάλουν στο περιθώριο την Ελλάδα και ενεργοποιούν τα αυτοκαταστροφικά αντανακλαστικά των Ελλήνων;

Μεταξύ ποιων προοπτικών μας καλούν να επιλέξουμε; Μεταξύ μιας ατιμωτικής χρεωκοπίας, η οποία θα οδηγήσει τη χώρα στην οικονομική εξαθλίωση, στην κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου, στην αποξένωση από το ζωτικό πολιτισμικό της χώρο και ενδεχομένως και σε εθνικές περιπέτειες ή μιας ταπεινωτικής διαδικασίας η οποία έχει οδηγήσει και θα συνεχίσει να οδηγεί τη χώρα στην οικονομική εξαθλίωση, στην κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου, στην εκχώρηση του εθνικού πλούτου και στην υποθήκευση του μέλλοντος;

Ο αλά καρτ κοντόφθαλμος και προσανατολισμένος στην εξυπηρέτηση των οικονομικών συμφερόντων και των εμμονών των πειθαρχημένων, παραγωγικών και πλούσιων χωρών του Βορρά, κυρίως της Γερμανίας σχεδιασμός της Ευρώπης φθάνει μάλλον στα όριά του. Η ενωμένη Ευρώπη, τελικά δεν είναι και τόσο ενωμένη και, κατά την εκτίμησή μου, πολύ σύντομα θα πρέπει να ανοίξει η συζήτηση για:

· την πολιτική ένωση της σε μία ομοσπονδιακού τύπου οντότητα, στη μορφή των ΗΠΑ, ξεπερνώντας τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς και τις αντιρρήσεις των διάφορων «αυτοκρατόρων»- τύπου κάλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη, και διασφαλίζοντας τη διαφορετικότητα των λαών της,

· να ξεπεραστεί η εμμονή της Γερμανίας με το σκληρό νόμισμα και τον αντιπληθωρισμό και να κόψει νόμισμα, ώστε να ξεπεραστεί η κρίση χρέους,

· να βάλει φρένο στις ανεξέλεγκτες «αγορές», αποδεχόμενη ότι οι αγορές δεν αυτορυθμίζονται, αλλά αντίθετα όταν λειτουργούν χωρίς κανένα παρεμβατισμό, απορρυθμίζουν το σύστημα.

Από αυτή τη συζήτηση, στην οποία ελπίζω και πιστεύω ότι πρέπει να επιδιώξουμε, η χώρα μου δε θα ήθελα να λείπει και γι΄ αυτό πιστεύω ότι πρέπει να δοθεί ο καλός αγώνας με εκατέρωθεν υποχωρήσεις.

Ζούμε ιστορικές στιγμές, και μερικά βήματα που θα κάνουμε είναι μη αναστρέψιμα και γι΄ αυτό, κατά παράβαση των συνηθειών μας, θα πρέπει να τα κάνουμε με το μυαλό και όχι με το θυμικό.