Στις 6 Μαΐου ψηφίσαμε για να εκλέξουμε τους νέους βουλευτές που θέλαμε να μας εκπροσωπήσουν κι ευελπιστούσαμε στη δημιουργία μιας κυβέρνησης που θα αναλάμβανε τα ηνία της χώρας σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία που περνά ο τόπος. Μετρήσαμε ψήφους, μετρήσαμε σταυρούς, μετρήσαμε και ποσοστά. Εκείνο που δε μετρήσαμε είναι πως για πρώτη φορά στα χρονικά νικητής δεν ήταν ο πρώτος αλλά ο δεύτερος! Κι αυτό δημιούργησε το παράδοξο για πρώτη φορά τα (πρώην) μεγάλα κόμματα ΝΔ – ΠΑΣΟΚ να είναι διαλλακτικά και τα μικρότερα αδιάλλακτα! Τούτο βεβαίως δεν αποτελεί ούτε συγχωροχάρτι για τους (πρώην) μεγάλους ούτε μομφή για τους μικρούς. Είναι αυτό που εννοεί ο λαός όταν λέει “Δάσκαλε που δίδασκες…”.

Κάθε κομματικός σχηματισμός έχει τα επιχειρήματά του. Και καλώς κάνει και τα έχει. Εκεί που κατά τη γνώμη μας κάνει λάθος είναι ότι περιχαρακώνεται γύρω από αυτά έχοντας τις πόρτες και τα αυτιά κλειστά σε κάθε τι το διαφορετικό. Ο καθένας έχει το πρόγραμμά του, το οποίο θα “σώσει” τη χώρα από τον κατήφορο, αλλά είναι πολύ δύσκολο όλοι μαζί ή έστω κάποιοι να τη “σώσουν” με τη συνδρομή και κάποιων άλλων!

Παρατηρούμε δηλαδή το οξύμωρο φαινόμενο να έχουμε μαζεμένους αρκετούς σωτήρες αλλά κανέναν που να μπορεί (και να θέλει επί της ουσίας) να μας σώσει! Τα πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες του λαού δίνουν και παίρνουν με μοναδικό σκοπό την αλίευση ψήφων στις επερχόμενες, απ’ ότι φαίνεται, εκλογές του Ιουνίου. Και τότε τι θα αλλάξει; Θα βγει άλλο πρώτο κόμμα; Και τότε θα συνεργαστεί με αυτούς που αποκηρύσσει σήμερα; Με ποιο σκεπτικό και με ποια επιχειρήματα; Ποια ρητορική θα χρησιμοποιήσει τότε; Και πως μέσα σε ένα μόλις μήνα θα αλλάξουν οι συσχετισμοί και ο σημερινός “κακός” τότε θα έχει συγχωρεθεί και θα είναι άξιος συγκυβερνήτης;

Τα μικροπολιτικά συμπλέγματα του παρελθόντος δυστυχώς δεν έχουν ξεπεραστεί. Το αποδεικνύει περίτρανα ο καταλογισμός της ευθύνης του ενός στον άλλον. Η πολιτική κουλτούρα δε φαίνεται να έχει προσαρμοστεί στις σύγχρονες συνθήκες παρά έχει μείνει στην εποχή των κομματαρχών που ως αυτοσκοπό είχαν την αύξηση του εκλογικού τους ποσοστού και τίποτα περισσότερο.

Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι η καρέκλα αλλά η παραγωγή πολιτικής που θα οδηγήσει τη χώρα μακριά από τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει. Κανείς όμως δεν είναι διατεθειμένος να αναλάβει την ευθύνη στην πράξη παρά μόνο από τα μπαλκόνια εκστομίζοντας λόγους αξιοζήλευτους για την Ελλάδα της δεκαετίας του ’80. Η χώρα όμως βρίσκεται στο 2012 και είναι μέλος σοβαρών διεθνών θεσμών που δεν ανέχονται ούτε τελεσίγραφα ούτε λαϊκισμούς.

Από τη σκοπιά του απλού πολίτη τίθεται ένα ερώτημα: Ποια είναι τα ανυπέρβλητα εμπόδια που δεν επιτρέπουν το σχηματισμό κυβέρνησης; Δε ζούμε όλοι οι πολίτες κάτω από την ίδια φτώχεια; Δε βιώνουμε όλοι δύσκολες στιγμές; Ποιος δεν έχει έναν τουλάχιστο άνεργο στην οικογένειά του; Ποιος μπορεί να ανταπεξέρθει χωρίς φόβο και άγχος την καθημερινότητα; Τι είναι λοιπόν αυτό που χωρίζει τους αριστερούς με τους δεξιούς; Μήπως το ευρώ των δεξιών έχει μεγαλύτερη αξία από εκείνο των αριστερών; Μήπως ο αριστερός άνεργος πονάει περισσότερο από τον δεξιό; Μήπως τα επαχθή μέτρα δεν ισχύουν για όλους; Μήπως τελικά το μοναδικό εμπόδιο είναι το κόμμα, το κάθε κόμμα, και η ματαιοδοξία των αρχηγών;

Τι θα μπορούσε να απαντήσει ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ο Βενιζέλος και οι υπόλοιποι αρχηγοί στο απλό ερώτημα του ανώνυμου πολίτη που θα τους ρωτούσε: Κύριοι, πως θα γεμίσω το πιάτο των παιδιών μου όσο εσείς τσακώνεστε για το ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι;