Ζούμε σε μια εποχή πληθώρας πληροφοριών που διαδίδονται αστραπιαία σε κάθε περιοχή του κόσμου, κάτι που μέχρι λίγες δεκαετίες, πόσο μάλλον αιώνες, πριν ήταν απίθανο, κάτι σαν επιστημονική φαντασία.
Όμως αυτή η πρόσβαση σε έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών δεν σημαίνει και ποιότητα ή γνώση. Μοιάζει ο άνθρωπος, ως άτομο και μέλος μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, να έχει θυσιάσει την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ γνώση και κατανόηση των πραγμάτων, που δεν συνεπάγεται κάποιο πτυχίο, με αυτή την τάχιστη απόκτηση, χάρη και στην τεχνολογική πρόοδο κι εξέλιξη, πληροφοριών, ειδήσεων και ντοκουμέντων για γεγονότα που συνέβησαν και επηρεάζουν και την εποχή μας.
Αυτό γίνεται ακόμα χειρότερο σε συνθήκες κρίσης, στις οποίες όμως η πληροφόρηση, η ιστορική μνήμη κι η γνώση γεγονότων καταστάσεων παρόμοιων, είναι ουσιαστική βοήθεια κι έμπνευση, παρότι δεν είναι θεραπεία των κυριοτέρων προβλημάτων, που δεν είναι άλλωστε ο ρόλος της ιστορικής επιστήμης να το κάνει, της εποχής μας, δηλ. η ανεργία. Σε αυτή την κρίση, όχι μόνο ο ελληνικός λαός, αλλά και ΜΜΕ, πολιτικοί, παράγοντες άλλοι έδειξαν πόσο λάθος (δεν)διδάσκεται και δεν γίνεται βίωμα μια ζωντανή επιστήμη που αφορά την πορεία μας ως είδος ως άτομα αλλά και μέλη κοινωνιών από τα σχολεία, για πολλούς, γνωστούς ή άγνωστους, λόγους, κατανοητούς ή μη, η ιστορία.
Για πολλούς στην Ελλάδα η ιστορία είναι ακόμα και σήμερα ένας κόπος, μια αγγαρεία, γιατί πρέπει να μάθουν απ’ έξω, αυτό που ξέρουμε ως «παπαγαλία», ένα μάθημα και να το πουν την επόμενη μέρα, με τελικό στόχο ένα διαγώνισμα και των εξετάσεων, ειδικά στην τελευταία τάξη του λυκείου.
Για άλλες χώρες, μεγαλύτερες με σελίδες ιστορίας όχι πολύ «χρυσές» για την παγκόσμια ιστορία, υπάρχουν πολλά που μόλις πρόσφατα, ή όχι, ανακαλύπτουν και πραγματικά πονάει. Υπάρχει δε ακόμα κι η απόκρυψη ολόκληρων περιόδων ή η χρήση ακόμα νοσηρών στερεοτύπων για λαούς θρησκείες φυλές, που πισωγυρίζουν την ανθρωπότητα στα χειρότερά της «επιτεύγματα», όπως το δουλεμπόριο, η αποικιοκρατία, η έξαρση του φασισμού κ.λπ.. Δείχνει πόσο δύσκολο είναι για τις διακρατικές σχέσεις, η διαχείριση ή μη της ιστορικής μνήμης, με καταπληκτικό αλλά οδυνηρό παράδειγμα τις σχέσεις Ελλάδας-Γερμανίας και το βάρος της κατοχής και των ναζιστικών εγκλημάτων κι αποζημιώσεων.
Δείχνει πώς η ιστορία μπορεί να πάει στον «πάγκο» των διαφόρων πολιτικών και ΜΜΕ και να παραλλαχθεί και να διχάσει, όπως συμβαίνει κάθε μέρα στην κρίση με μια αναίτια επίθεση στον ελληνικό λαό κι από μερίδα μέσων της Ελλάδας, για δικούς τους λόγους που δεν τιμά την αποστολή του Τύπου σε ένα δυτικό, με πολλές ιδιαιτερότητες, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό κράτος, με πολλά προβλήματα, και το κύριο απ αυτά να μην είναι το οικονομικό.
Δείχνει πώς η ιστορία, θα μπορούσε όμως να καταπολεμήσει στερεότυπα ακόμα και για άτομα διαφορετικών θρησκειών σε μια εποχή έξαρσης του φανατισμού, του εξτρεμισμού και της μισαλλοδοξίας από ημιμάθεια, άγνοια, τυφλό μίσος, κάτι που οδηγεί αιώνες την ανθρωπότητα σ έναν φαύλο κύκλο που φέρνει το ίδιο αποτέλεσμα: θάνατος ξεριζωμός αθώων, ουσιαστικά για έλεγχο περιοχών της γης πλούσιων σε πλουτοπαραγωγικές πηγές, διαφορετικές ανά αιώνα(από τα μέταλλα περάσαμε στο πετρέλαιο), τεράστια μεταναστευτικά/ προσφυγικά ρεύματα, φονταμενταλισμός, που σαν φωτιά εξαπλώνεται, όχι μόνο από περιοχή σε περιοχή, αλλά από μυαλό σε μυαλό, μέσω των Η/Υ που χρησιμοποιούνται, κι έχουν αναγάγει, την προπαγάνδα σε κορυφαίο όπλο που απειλεί πιο σοβαρά από ποτέ την οικουμένη.
Δείχνει η ιστορία, πόσο απαραίτητη είναι για να ενώσει, αναδεικνύοντας τα κοινά που έχουν οι άνθρωποι κι οι κοινωνίες, ανεξαρτήτως των εμφανών ή μη χαρακτηριστικών τους(φυλή, φύλο, προτιμήσεις πολιτική τοποθέτηση, θρήσκευμα, χώρα προέλευσης), τον κόσμο, μπροστά σε διαχρονικά ερωτήματα, κοινούς κινδύνους και προκλήσεις, όπως η ανισότητα, η φτώχεια, οι νέοι τύποι αναλφαβητισμού, η ημιμάθεια, η ανεργία, η κρίση, ο φανατισμός, ο ρόλος της θρησκείας, οι μετακινήσεις, ακούσιες ή μη, πληθυσμών, τα ανθρώπινα δικαιώματα κι οι καταπάτησή τους, κατ’ εξακολούθηση σε συγκεκριμένες χώρες(π.χ. Τουρκία), τα νέα τείχη που χωρίζουν την Ευρώπη σε ανατολική δυτική(τα συντηρητικά ρατσιστικά καθεστώτα π.χ. Ουγγαρίας, Πολωνίας) και βορρά(προτεστάντες ενάρετοι Γερμανοί) και νότο(τεμπέληδες Έλληνες μεσογειακοί λαοί), η κατάσταση στην Λατινική Αμερική(Κολομβία, Βενεζουέλα, Κούβα, Βραζιλία κ.ά.) η τρομοκρατία, ο πόλεμος κι οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ αιτίες κι αφορμές κ.λπ..
Η ιστορία μπορεί να δώσει ακόμα και στους νέους ΣΟΒΑΡΑ και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πρότυπα, από ηρωικές μυθικές εποχές ως την εποχή μας, από διάφορα κράτη εποχές περιοχές, μακριά από τα τηλεοπτικά «υποπροϊόντα» που είναι πραγματικά για λύπηση(πόσο «σταρ» είσαι σε ριάλιτι).
Η ιστορία πραγματικά μπορεί να συνδυαστεί με την τεχνολογία και την τέχνη, είναι άλλωστε από πάντα αλληλένδετα, και να ξυπνήσει συνειδήσεις, να χτίσει πιο χρήσιμους πολίτες και πραγματικά σκεπτόμενα άτομα, για το καλό όλων…
Μακάρι να την διάβαζαν και κάποιοι «ισχυροί» και να μην την φοβούνται ή παραχαράσσουν κάθε μέρα, σε πολιτικά ανακοινωθέντα, λόγους ή τις ειδήσεις… Θα ήταν καλή υπηρεσία στο κοινωνικό σύνολο!
