offstage

Υπάρχουν πολλές λέξεις που δεν λέμε. Από φόβο, από άγνοια, από έλλειψη επιθυμίας. Ο αυτισμός είναι μια λέξη που καλύπτει το φάσμα και των τριών εκδοχών άρνησης. Ας μη γελιόμαστε. Δεν είμαστε τόσο ανοιχτόμυαλοι, ούτε ανήκουμε σε μια κοινωνία προοδευτική. Προσποιούμαστε με ευκολία απλώς τους προοδευτικούς όταν είναι εύκολο και ανώδυνο, και συνήθως στα λόγια. Επί της ουσίας ο συντηρητισμός ξεχειλίζει και μαζί με αυτόν όλα τα παράγωγα δεινά. Λογικό είναι λοιπόν έως σήμερα θέματα δύσκολα, όπως ο αυτισμός, να μην έχουν βρει τη θέση τους στην ελληνική μυθοπλασία. Ευτυχώς όταν ήλθε και αυτή η ώρα έγινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που θα μπορούσε. Από ανθρώπους ευαισθητοποιημένους, ταλαντούχους, ανοιχτόμυαλους, έμπειρους, ώριμους και σοβαρούς. Εγινε από ένα κανάλι όπως ο Alpha που κάνει άλματα στον τομέα της ελληνικής μυθοπλασίας τα τελευταία χρόνια. Εγινε από έναν σκηνοθέτη που έως σήμερα κάθε δουλειά του γοητεύει και συναρπάζει, τον Θοδωρή Παπαδουλάκη. Εναν άνθρωπο χαμηλών τόνων, μακριά από τη θολούρα της δημοσιότητας, εργάτη και «μάγο» της οθόνης. Εγινε από ένα καστ το οποίο μπορεί και συνδυάζει κορυφαίους ηθοποιούς του θεάτρου με νέα ταλαντούχα παιδιά. Και έγινε συνολικά από μια ομάδα η οποία αποδεικνύεται σπουδαία. Γιατί χρειάζεται θάρρος να τολμήσεις σε μια ταραχώδη από όλες τις απόψεις περίοδο για την τηλεόραση και την κοινωνία να πραγματευτείς τη διαφορετικότητα όχι με τόνο δραματικό, όχι με λύπηση, όχι με ευκολία, αλλά φυσιολογικά και σε συνθήκη σπουδαίας τηλεόρασης.

Η «Λέξη που δεν λες» λοιπόν είναι ο αυτισμός που φοβάσαι να αντιμετωπίσεις ή να αντικρίσεις. Είναι η μαγική λέξη που ξεκλειδώνει το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής, της διαφορετικότητας ως απαραίτητο και αποδεκτό στοιχείο του κόσμου μας και του πολιτισμού μας, δίχως επιτήδευση και προσπάθεια.

Η σκηνοθεσία του Παπαδουλάκη πετυχαίνει αυτό ακριβώς: να αποδώσει με τρόπο ρεαλιστικό, δίχως μελοδραματισμούς, ακόμη και με ψήγματα χιούμορ την κοινωνία αντιμέτωπη με το διαφορετικό. Ο τόπος και τα πρόσωπα συνιστούν τα δομικά στοιχεία της εικόνας του με ματιά καθαρή και καλλιτεχνική. Τα πλάνα του μελετημένα και δουλεμένα έως την τελευταία τους λεπτομέρεια, σαν πίνακες ζωγραφικής που εναλλάσσονται με ρυθμό και μελωδία. Σπουδαίος ακόμη μία φορά ο μεγάλος, υπέροχος Δημήτρης Καταλειφός, ξεχωρίζει ακόμη και με τις σιωπές του. Εξαιρετική η Μαρία Πρωτόπαππα με υποκριτική ωριμότητα ασυνήθιστη για την τηλεόραση, με ταλέντο και αυστηρές ισορροπίες. Πολύ καλοί οι Βασίλης Μπισμπίκης, Μαρίνα Ψάλτη, Αργύρης Ξάφης, Μάξιμος Μουμούρης, όλοι οι ηθοποιοί.

Και αυτό το υπέροχο παιδί το οποίο ταξιδεύει μέσα από τις μουσικές του αναζητώντας έναν κόσμο καλύτερο, γιατί αυτό πετυχαίνει τελικά, ο «Παυλής», είναι το παιδί που θέλεις να αγκαλιάσεις και να ευχαριστήσεις γιατί εκτός από καλύτερο θεατή σε κάνει και καλύτερο άνθρωπο. Συγχαρητήρια σε όλους. Από καρδιάς.