ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το Αριστερό κόμμα που κυβερνάει την Ελλάδα, εξελέγη στις αρχές του τρέχοντος έτους για να φέρει την αλλαγή σε μια χώρα που υποφέρει από την χειρότερη οικονομική πτώση σε καιρό ειρήνης στη σύγχρονη ιστορία.
Αλλά φαίνεται ότι το να κάνεις τα πράγματα διαφορετικά σε μια νομισματική ένωση που δεν είναι επίσης μια πολιτική ένωση είναι σχεδόν αδύνατον. Ετσι, υπάρχει ένα θεμελιώδες ερώτημα σχετικά με την δημοκρατία στην ευρωζώνη. Ο βαθμός στον οποίο υπάρχει είναι αμφισβητήσιμος.

Κανένας από τους ερασιτεχνικούς ελιγμούς του Αλέξη Τσίπρα και της ομάδας του δεν θα πρέπει να επισκιάσει αυτό το ανησυχητικό γεγονός.

Ο Τσίπρας διαλαλεί τώρα την δημοκρατική εντολή του να διαπραγματευτεί μια καλύτερη συμφωνία μετά το βιαστικά οργανωμένο δημοψήφισμα, όπου η συντριπτική πλειοψηφία απέρριψε το πακέτο λιτότητας που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επέμεναν ότι χρειαζόταν για να δικαιολογήσουν την παροχή περαιτέρω σωρών δημόσιου χρήματος στην Ελλάδα. Στην ουσία, οι Ελληνες είπαν στους Γερμανούς να πάνε να χαθούν.

Είναι ασφαλές να πούμε ότι o Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν θα εντυπωσιαστεί.

Αλλά μήπως θα πρέπει οι πιστωτές, με επικεφαλής την Γερμανία, να δώσουν λίγο χώρο στην Ελλάδα – να πειστούν επιτέλους ότι η λιτότητα έχει τα όριά της και ότι οι Ελληνες έχουν προφανώς φτάσει στα δικά τους, ότι οδυνηρά λάθη έχουν γίνει από όλες τις πλευρές, ότι το ευρώ μπορεί να μην ανακάμψει ποτέ από την απώλεια ενός μέλους του, και ότι όπως κατέληξε το ΔΝΤ την περασμένη εβδομάδα, η Ελλάδα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα χρειαστεί κάποια ελάφρυνση του χρέους, σε κάποιο στάδιο ούτως ή άλλως;

Πρέπει η τρόικα να καταπιεί την υπερηφάνειά της και να πει στον Τσίπρα και τους υπουργούς του – παρά την ανικανότητα, τον ερασιτεχνισμό, την αφελή αλαζονεία τους (θανατηφόρος συνδυασμός), τις προσβολές και τα παιχνιδάκια τους – ότι έχουν αποδείξει την άποψή τους και ότι έρχονται κι άλλα χρήματα;

Η απόφαση δεν είναι εύκολη.

Αλλά η τρόικα θα πρέπει να αποδεχθεί να συμπεριλάβει στη συμφωνία κάποια ελάφρυνση του χρέους. Οι Ευρωπαίοι θέλουν να χαλαρώσει κάπως η λιτότητα που ήταν η πολιτική που επικράτησε απέναντι στην χρηματοπιστωτική κρίση από το 2008.

Ο Σόιμπλε θα έβλεπε μια τέτοια απόφαση ως παράδοση – και μια ανοιχτή πρόσκληση σε Ισπανούς, Πορτογάλους και άλλους να ψηφίσουν υπέρ λαϊκιστών που με τη σειρά τους θα ζητήσουν παραχωρήσεις από τους πιστωτές. Αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει ο Τσίπρας να κατηγορεί πάντα τον Γερμανό αποδιοπομπαίο τράγο του. Εάν η Ελλάδα πάρει μια καλύτερη συμφωνία, αυτή η ανίκανη κυβέρνηση θα πρέπει να αποδείξει στους Έλληνες ότι είναι σε θέση να βελτιώσει την οικονομία. Αμφιβάλλω ότι θα συμβεί αυτό.

Η εναλλακτική λύση – να αφεθεί η χώρα στην τύχη της – θα μετατρέψει την Ελλάδα του Τσίπρα σε Βενεζουέλα, που θα ουρλιάζει κατά των Γερμανών, όπως ο Ούγκο Τσάβες ούρλιαζε ενάντια στους ιμπεριαλιστές Αμερικανούς που του έφταιγαν για όλα.

Μόνο που αυτή θα είναι μια Βενεζουέλα στη Μεσόγειο, με πρόσφυγες να την πλημμυρίζουν από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, και τον Βλαντίμιρ Πούτιν να κάνει τα χειρότερά του για να φέρει την Ελλάδα στην τροχιά του.

Ηταν μια συναισθηματική ψευδαίσθηση που επέτρεψε στην Ελλάδα να ενταχθεί στο ευρώ, αλλά μερικές φορές ακόμα και οι τρομερές αποφάσεις πρέπει να ρυθμίζεται παρά να αντιστρέφονται. Αυτή εξακολουθεί να είναι μια τέτοια περίπτωση.