Το άλλοθι του διαφορετικού

Πάλι η Αντζελίνα. Λίγες ημέρες αφότου ανακοίνωσε ότι μετά την περυσινή διπλή μαστεκτομή για λόγους πρόληψης αφαίρεσε και τις ωοθήκες της, επικαλούμενη και πάλι λόγους πρόληψης, εμφανίστηκε δημοσίως για να παραλάβει ένα βραβείο και για να δηλώσει, με το κοινό και τον Τύπο να την αποθεώνουν: «Οταν ήμουν παιδί, μου είχαν πει ότι είμαι διαφορετική. Αλλά μετά κατάλαβα ότι το διαφορετικό είναι καλό. Να είστε ο εαυτός σας και να είστε περήφανοι για αυτόν!». Δεν είμαι επιστήμονας για να κρίνω τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται – θωρακίζει την υγεία της. Οσο και αν οι διαρκείς ακρωτηριασμοί της με αγριεύουν, μπορεί τελικά και να πράττει ορθά, καθώς όλα γίνονται (σύμφωνα με την ίδια) κατόπιν υποδείξεως των γιατρών που την παρακολουθούν. Εκείνο που δεν βρίσκω σε καμία περίπτωση σωστό είναι ο ναρκισσιστικός τρόπος με τον οποίο περιφέρει τις όποιες περιπέτειές της (περιλαμβανομένων των προσωπικών επιλογών που έχουν να κάνουν με την υγεία της), τις ακτιβιστικές δράσεις της, την κοσμοθεωρία της, την οικογένειά της, τη ζωή της ολόκληρη, από τα παιδικά της χρόνια ως σήμερα: σερβίροντας στο διεθνές κοινό ακόμη και το πιο εξωφρενικό, το πιο ακραίο, ως την ιδανική στάση ζωής, αποτέλεσμα της σοφίας (;) που συσσωρεύει από την πορεία της στον κόσμο και καλώντας τους αποδέκτες του μηνύματος να ακολουθήσουν το παράδειγμά της.

Ετσι και τώρα βγήκε να αποθεώσει το «διαφορετικό» της παιδικής της ηλικίας και να καλέσει τους θαυμαστές της να είναι υπερήφανοι για τον «διαφορετικό» εαυτό τους. Ομως η διαφορετικότητα (είτε αφορά το χρώμα είτε τα θρησκευτικά «πιστεύω» είτε τις σεξουαλικές προτιμήσεις είτε τις κοινωνικές καταβολές είτε οτιδήποτε άλλο) είναι μια μεγάλη και πολύπλοκη συζήτηση, ένα θέμα που αφορά τις νοοτροπίες των λαών, την κουλτούρα, το κοινωνικό πλαίσιο και τους νόμους και που υπερβαίνει τις απλουστευτικές και πρόχειρες εντυπώσεις ενός μιντιακού παιχνιδιού αυτοπροβολής. Μάλιστα, όταν αυτό γίνεται από μια κοπέλα που το δικό της «διαφορετικό» εμπεριέχει εθισμούς, αυτοτραυματισμούς, παράξενες και δύσκολες σχέσεις η οποία βγαίνει να δηλώσει de facto ότι «το διαφορετικό είναι καλό» μπορεί ακόμη και να επιδράσει βλαπτικά σε ανθρώπους, να προσφέρει «άλλοθι» για ακραίες ή καταστροφικές επιλογές. Γιατί το διαφορετικό δεν είναι πάντα καλό. Γιατί άλλο πράγμα το Χόλιγουντ στο οποίο μεγάλωσε και σταδιοδρόμησε η Αντζελίνα Τζολί και όπου η διαφορετικότητα μπορεί και να λειτουργήσει εις όφελός σου τραβώντας τα φώτα επάνω σου και άλλο πράγμα η πραγματική ζωή σε κοινωνίες που εύκολα θα κατασπαράξουν εκείνον που παρασυρμένος από τους φιλιππικούς τής σταρ θα επιχειρήσει, έτσι απλά, «να είναι ο εαυτός του».

Οσο λοιπόν και αν ταξίδεψε, όσο και αν είδε τη δυστυχία των ανθρώπων από κοντά, όσο καλές προθέσεις και αν έχει (είναι, βεβαίως, αξιέπαινη για το φιλανθρωπικό έργο της), η Τζολί εξακολουθεί, φοβάμαι, να μιλάει τυφλωμένη από τη λάμψη του ειδώλου της στον καθρέφτη. Αυτοαναφορική, εγωκεντρική, εγκλωβισμένη στην εικόνα του ατσαλάκωτου fashion icon, βγαίνει και σολάρει με την επιπολαιότητα μιας επαγγελματία κοσμικής που μέσα από μια σειρά παραστάσεων χτίζει το δημόσιο προφίλ της, κινούμενη όμως πάντα σε έναν κόσμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της. Αυτό έκανε και τώρα όταν, ανατρέχοντας στη ζωή της, θέλησε να στείλει το μήνυμα της συμπαράστασης αλλά και της επανάστασης στους καταπιεσμένους, τρομαγμένους, απεγνωσμένους αυτού του κόσμου, στα παιδιά που είναι «διαφορετικά». Ξεχνώντας (ή αγνοώντας) κυρίως ότι το δικό της «διαφορετικό» ήταν και είναι ένα… διαφορετικό πολυτελείας (οι ακραίες συμπεριφορές ενός κακομαθημένου «παλιοκόριτσου»), ενώ το δικό τους μπορεί να είναι μια ιστορία με πολύ τρόμο και πόνο. Αυτό και μόνο δεν της επιτρέπει να είναι το παράδειγμα προς μίμηση που η ίδια νομίζει πως είναι.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 5 Απριλίου 2015