Η επανάσταση του 2015

Υπάρχει κάτι το απειλητικό στην κάθετη κίνηση των ελικοπτέρων. Δεν είναι μόνο ο θόρυβος, δεν είναι μόνο η απρόσκλητη επόπτευσή τους, είναι κυρίως η ικανότητά τους να εφορμούν κάθετα, κόντρα στους συνηθισμένους κανόνες πτήσης –σαν πονηρά επιθετικά έντομα με οξυμένο ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Υπάρχει και κάτι ακόμη πιο απειλητικό: το να τα βλέπεις να πετούν πάνω από το κέντρο μιας πόλης, μια Τρίτη πρωί. Να ακούς τους συναγερμούς να χτυπάνε, να βλέπεις κεφάλια να σηκώνονται προς τον (σχεδόν ανοιξιάτικο) αττικό ουρανό για όλους τους λάθος λόγους, να βλέπεις έπειτα τους ώμους να σηκώνονται με αδιαφορία: άλλο ένα παράλογο σε μια πόλη συνηθισμένη στο παράλογο. Ο μέσος Αθηναίος σοκάρεται δύσκολα πια.

Συνέβη την προηγούμενη Τρίτη, όταν πάνω από την Πανεπιστημίου πετούσαν ελικόπτερα, αεροπλάνα και εθνικά φρονήματα, πολύ χαμηλότερα απ’ ό,τι συνήθως. Ηταν μια πρόγευση της παρέλασης της 25ης Μαρτίου, τότε που ο ελληνισμός θα γιορτάσει τους συμβολισμούς της Επανάστασης του 1821, με όρους 2015 και σάουντρακ από τις στρατιωτικές μπάντες των Σωμάτων Ασφαλείας –μια ευγενική δωρεά του υπουργείου Εθνικής Αμυνας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μπλεκόμαστε με τις παρελάσεις στη σύγχρονη ιστορία παρακμής μας. Στις 28 Οκτωβρίου του 2011, η παρέλαση της Θεσσαλονίκης δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Λίγο μετά την υπογραφή του Μνημονίου, ένα εξοργισμένο πλήθος αγανακτισμένων πολιτών επιτέθηκε στον Κάρολο Παπούλια με φωνές περί προδοσίας, μετασχηματίζοντας την παρέλαση σε διαδήλωση. Λίγο μετά, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου έπεφτε και η συνέχεια των παρελάσεων ήταν ταιριαστά σουρεαλιστική: βατραχάνθρωποι τραγουδούσαν εθνικιστικά hits, το κέντρο της κάθε πόλης αποκλειόταν από αστυνομικούς, οι δημοσιογράφοι επιδείκνυαν διαπίστευση, η αγανάκτηση και το αμήχανο εθνικό φρόνημα μπλέκονταν σαν μια φαλτσαριστή νότα από μια μπάντα.

Η επόμενη παρέλαση θα γίνει διαφορετικά: με ανοιχτό κάλεσμα «σαν διαδήλωση», όπως ανακοίνωσαν ο Πάνος Καμμένος και η Ρένα Δούρου (διαδήλωση γιατί ακριβώς; Γιατί η κυβέρνηση θέλει διαδηλώσεις υπέρ της;), με παραδοσιακές μουσικές, με φιλολαϊκό προφίλ, ίσως ταραμοσαλάτα και γαλέο και μια αίσθηση υποχρεωτικής γιορτής –το χειρότερο είδος γιορτής.

Οι συμβολισμοί θα κάνουν άλλο ένα πάρτι. Η Επανάσταση του 1821, τα σύγχρονα πολεμικά αεροσκάφη, η γιορτή αισθητικής στρατοπέδου, η εθνική παλιγγενεσία και η προσπάθεια του –αν μη τι άλλο υπερβολικά δραστήριου –υπουργού Εθνικής Αμυνας Πάνου Καμμένου να δείξει πως οι Ενοπλες Δυνάμεις είναι κοντά στον λαό. Αναρωτιέται κανείς: Αν αυτά τα εξήγγελλε η προηγούμενη κυβέρνηση τι θα γινόταν;

Δεν είμαι σίγουρος πως όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ είχαν έτσι στο μυαλό τους τη διακυβέρνηση. Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε τους νυν υπουργούς και υφυπουργούς που βροντοφώναζαν πως οι παρελάσεις θα καταργηθούν –αυτό θα ήταν κακεντρεχές. Αρκεί να σημειώσουμε τον τρόπο με τον οποίο ο πληθωρικός κ. Καμμένος διαχειρίζεται τη θέση του. Με πτήσεις πάνω από τα Ιμια, με επιθέσεις χωρίς διπλωματία προς την Ευρώπη, με απειλές για Κούγκι (επικίνδυνο το timing με την επέτειο), με κακές φωτογραφίες φορώντας τζάκετ παραλλαγής και γενικά βροντοφωνάζοντας πολεμικές ιαχές στο αφτί ενός λαού που ζητάει αξιοπρέπεια –όχι πόλεμο, ούτε φαντασιώσεις υπεροχής και συνθηκολόγησης με μια ανερμάτιστη ρητορική επειδή «οι άλλοι ήταν χειρότεροι», όπως επαναλαμβάνει η αμήχανη αριστερή πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν κάτι ξέρουν οι σοβαροί πολίτες, είναι πως όταν τα πράγματα αποκτούν μια γενική εθνική διάσταση πατριωτισμού και απομόνωσης, κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Οταν δεν ακούγεται πρόταση εξόδου από το αδιέξοδο αλλά μόνο στρεψοδικία και σκόπιμη μισαλλοδοξία, κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Καθώς στους όρχους των στρατοπέδων ανόρεχτοι φαντάροι γυαλίζουν τα τζιπ που θα παρελάσουν, καθώς γίνονται οι τελευταίες πρόβες βηματισμού, ας θυμηθούμε μια ορθή ρήση, ακόμη και αν δεν την είπε Ελληνας, αλλά ο βρετανός συγγραφέας Σάμιουελ Τζόνσον: «Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων».

Ταιριάζει σε κάθε κυβέρνηση.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 22 Μαρτίου 2015