Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ύστερα από σκληρές διαπραγματεύσεις κατέληξε σε ένα συμβιβασμό με τους πιστωτές. Έντιμος, επωφελής, ζημιογόνος, επώδυνος, μένει να αποδειχθεί. Σε κάθε περίπτωση, μετά τον συμβιβασμό ενός ακόμα αντιμνημονιακού μπλοκ με τους πιστωτές έχει έλθει πια η ώρα και για έναν πολιτικό συμβιβασμό στο εσωτερικό.
Θα πρόκειται για ένα ιστορικό γεγονός. Διότι πέντε χρόνια τώρα η χώρα έχει διαιρεθεί σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Όμως όπως έγινε κατανοητό από το αποτέλεσμα της πρόσφατης διαπραγμάτευσης της κυβέρνηση με τους πιστωτές, το δίλημμα δεν είναι μνημονιακός ή αντιμνημονιακός. Το δίλημμα είναι μέσα ή έξω από το ευρώ.
Πλέον είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι η παραμονή στο ευρώ σημαίνει συμβιβασμούς. Όχι μόνο της κάθε πολιτικής δύναμης που βρίσκεται στην κυβέρνηση με τους πιστωτές. Αλλά και μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στο εσωτερικό της χώρας.
Είναι καιρός οι πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα να πορευθούν μαζί στο πλαίσιο του προγράμμος διάσωσης, με το οποίο πλέον όλες συμφωνούν, τουλάχιστον στις βασικές αρχές του.
Άλλωστε, τα όποια ιδεολογικά εμπόδια όπως προκύπτει από τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ μπορούν να ξεπεραστούν. Ιδεολογικά αλλά και πολιτισμικά η διαφορά που χωρίζει τα δύο κόμματα έμοιαζε χαώδης. Όμως βρήκαν κοινά σημεία και δημιούργησαν μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», όπως την αποκαλεί ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Είναι καιρός την κυβέρνηση αυτή να στηρίξουν ακόμα και με τη συμμετοχή τους όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις της Βουλής. Όλα τα κόμματα που την τελευταία πενταετία συμμετείχαν στη διακυβέρνηση της χώρας να οδηγήσουν μαζί τη χώρα, μέσα από τον ευρωπαϊκό δρόμο του ενιαίου νομίσματο,ς στην ανάκαμψη.
Το έκαναν πριν από εμάς άλλες χώρες που αντιμετώπιζαν παρόμοια προβλήματα, όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία και σήμερα απεμπλέκονται από τα μνημόνια, ενώ εμείς συζητάμε για τρίτο πρόγραμμα.
Το συντομότερο που αυτό θα συμβεί το καλύτερο. Διότι η ευρωζώνη προχωράει και όπως όλα δείχνουν αργά αλλά σταθερά κάμπτεται η εμμονή των Γερμανών στην πολιτική λιτότητας. Και κάμπτεται συντεταγμένα μέσα από τα ευρωπαϊκά όργανα και θεσμούς. Όχι με κλεφτοπόλεμο.
Το ζήτημα που τίθεται τώρα στην ευρωζώνη είναι ο Μάριο Ντράγκι να προχωρήσει με ταχείς ρυθμούς στην Ποσοτική Χαλάρωση.
Τι σημαίνει αυτό. Να ρίξει σε λιγότερο από 1,5 χρόνο, 1,1 τρισ. ευρώ στην αγορά για να τονώσει την ανάκαμψη. Από αυτά στην Ελλάδα αντιστοιχούν θεωρητικά περί τα 30 δισ. ευρώ.
Πόσα θα πάρουμε; Προς το παρόν και μέχρι τον Αύγουστο τίποτα από τα 500 δισ. ευρώ που θα έχουν πέσει στην αγορά, επειδή δεν πληρούμε τα κριτήρια.
Η χώρα κινδυνεύει να μείνει πίσω και εκτός των εξελίξεων στην ευρωζώνη. Να παλεύει να συμφωνήσει για τον ΦΠΑ, τις δόσεις στην Εφορία, τις προσλήψεις κλπ, τη στιγμή που στην Ευρώπη θα «βρέχει» χρήμα.
Δεν υπάρχει η πολυτέλεια να χαθεί η ευκαιρία αυτή επειδή το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να είναι κατώτερο των περιστάσεων και να παραμένει προσκολλημένο σε αγκυλώσεις του παρελθόντος.
ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ πέτυχαν με τη σειρά τους νά πάρουν την εξουσία υποσχόμενοι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, «λεφτά υπάρχουν» και κυβέρνησαν αποδεχόμενοι πάντα το πρόγραμμα διάσωσης. Απέφυγαν όμως να το εφαρμόσουν φοβούμενοι το πολιτικό κόστος.
Πλέον πρέπει να το κάνουν, από κοινού για να μπορέσει επιτέλους η χώρα να οργανωθεί διαφορετικά και να συμμετέχει ισότιμα στο ενιαίο νόμισμα.
