Τα τελευταία χρόνια τα dating sites δεν φέρουν το στίγμα του παρελθόντος. Δεν χρειάζεται να είσαι ένα αντικοινωνικό ή βαθύτατα δυσλειτουργικό ον για να εμπιστευτείς τους αλγόριθμους του ΟkCupid, του Match.com ή του eHarmony. To ψηφιακό φλερτ είναι, λένε οι γνώστες, το τέλειο αντίδοτο για τους «ντροπαλούς» και για τους μη έχοντες χρόνο (στην Ελλάδα της ανεργίας και για τους έχοντες υπερβολικά πολύ χρόνο). Στο Λονδίνο σήμερα, οι περισσότερες διαφημίσεις μέσα στους συρμούς του μετρό είναι για τέτοια sites που σου εγγυώνται εκατομμύρια πρώτα ραντεβού. Οπως μου έλεγε τελευταία νεαρός Ελλην που εργάζεται στην αγγλική πρωτεύουσα: «Σε μια πόλη όπου όλοι τρέχουν και ο χρόνος είναι λίγος το online dating είναι πλέον σαφώς πιο πολύ από το κανονικό!».
Η γκάµα είναι τεράστια. Το Tinder π.χ. εξακολουθεί να θέλγει τις πιο νεαρές και επιρρεπείς στον διαδικτυακό χαβαλέ ηλικίες (πρόκειται για γρήγορη και χωρίς μπλα μπλα εφαρμογή που κατεβάζεις στο κινητό σου· μόνο φωτογραφίες υποψηφίων που απλώς εγκρίνεις ή πετάς). Τα περισσότερα, βέβαια, όπως το πλέον δημοφιλές ΟkCupid (με 4 εκατομμύρια ενεργούς χρήστες μηνιαίως), συγκαταλέγονται στην κατηγορία του λεγόμενου behavioral matchmaking («συμπεριφοριστικό προξενιό») που σε ταιριάζουν με απολύτως «συμβατά» μέλη, αφού βεβαίως πρώτα συντάξουν το προφίλ σου. Συνήθως αυτό πραγματοποιείται μέσα από εξουθενωτικά ερωτηματολόγια –ένα ναρκισσιστικό ταξίδι από μόνα τους –με ερωτήσεις που κυμαίνονται από «Ποιος ήταν ο Αβραάμ Λίνκολν;» μέχρι «Σου αρέσει να σε δαγκώνουν;». Απαντάς σε όσες θες, ενώ τις πιο «ευαίσθητες» απαντήσεις σου μπορείς να τις «κλειδώσεις» ώστε να μην τις βλέπουν τα άλλα μέλη (υποθέτω μόνο ο Μεγάλος Αδελφός του κυβερνοχώρου που σε «φακελώνει» στο διηνεκές). Πρόσφατα το αμερικανικό «Τime» έγραφε για τη νέα εξέλιξη, το Ζοοsk. Βρίσκει με ποιους ταιριάζεις βάσει όχι αυτών που δηλώνεις αλλά αυτών που πράττεις. Γιατί π.χ. λες ότι σου αρέσουν τα 24χρονα golden boys πολυεθνικών με six-pack κοιλιακούς, που τρελαίνονται για τον «Κυνόδοντα» του Λάνθιμου και τον υπερβατικό διαλογισμό και όμως «τσεκάρεις» συνέχεια τα προφίλ κοντοφάρδουλων διαζευγμένων 50άρηδων που εκτρέφουν σκυλιά Κούρτσχααρ για κυνήγι ορτυκιού;
Μια μανιώδης ελληνίδα χρήστρια του ΟkCupid, 39 ετών, διαζευγμένη, με δίδυμους γιους 7 ετών, μου εξομολογήθηκε πρόσφατα πως πέρασε ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο (προφανώς εκείνο που τα παιδιά ήταν στον μπαμπά τους) απαντώντας σε 1.500 ερωτήσεις. Η ίδια επέμενε ότι δεν την ενοχλεί να μοιράζεται, χρησιμοποιώντας βέβαια ψευδώνυμο, προσωπικά (μερικές φορές και ιδιαζόντως προσωπικά) δεδομένα. Μου επεσήμανε μάλιστα ότι έχει γνωρίσει τοιουτοτρόπως πλείστα ενδιαφέροντα άτομα («είναι σαφώς καλύτερο από το να ξεροσταλιάζεις σε ένα μπαρ, αφού online τους «ενοχλητικούς» απλώς τους «κόβεις»»), ότι έχει βιώσει μαζί τους ουσιαστική επικοινωνία και ότι πιστεύει πως μια ψηφιακή γνωριμία μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε σοβαρή σχέση (αν και παραδέχεται πως δεν της έχει συμβεί μέχρι τώρα). Στην Ελλάδα, βέβαια, υπογραμμίζει, το ψηφιακό dating παραμένει ταμπού. «Αποφεύγω να λέω ότι είμαι ένθερμη φαν. Μέχρι και οι φίλες μου μού επιτίθενται σαν ύαινες: «Αμα είχε κανέναν καλό, θα τον είχες βρει»».
Πολλοί αντιστέκονται ακόµη σθεναρά στην πανδημία του online dating. Προτάσσουν έλλειμμα ασφάλειας (το 1/4 των Αμερικανίδων έχει, σύμφωνα με το Pew Research Center, παρενοχληθεί σεξουαλικά online). Για την επίδραση που έχει όλο αυτό το κύμα ψηφιακής οικειότητας στον τρόπο με τον οποίο προσλαμβάνουμε τη δέσμευση (κάποιοι έχουν ήδη αρχίσει να μιλούν για το προδιαγεγραμμένο τέλος της μονογαμίας). Ή για την απαξίωση της μίας επιλογής που δημιουργεί ο υπερπληθωρισμός υποψήφιων συντρόφων (όπως λένε οι ψυχολόγοι, μια σοκολάτα που επιλέγεις ανάμεσα σε άλλες έξι είναι πιο νόστιμη από μια που επιλέγεις ανάμεσα σε άλλες τριάντα). Σίγουρα το online dating παραμένει ένα κοινωνικό πείραμα. Οχι, βέβαια, πάντα τόσο ενδιαφέρον. Σύμφωνα με τον ιδρυτή του ΟkCupid, Κρίστιαν Ράντερ: «Συχνά απλώς σου αποκαλύπτει πόσο προβλέψιμοι είναι οι άνθρωποι».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ