Στη δίνη του πολιτικού κύκλου

Οσοι παρακολουθούν από κοντά τις ελληνικές υποθέσεις γνωρίζουν πόσο εύθραυστη παραμένει η κατάσταση στη χώρα. Χρειάστηκε η λήψη πλήθους φορολογικών και άλλων περιοριστικών μέτρων τα τελευταία τέσσερα χρόνια προκειμένου να αποκατασταθεί σχετική ισορροπία στα δημόσια οικονομικά, να ελεγχθούν τα ελλείμματα και να ανακοπεί η αύξηση του δημοσίου χρέους. Αυτός ο σχετικός έλεγχος επέτρεψε μέχρι τώρα την έξοδο του Ελληνικού Δημοσίου στις αγορές, την κάλυψη των τραπεζών, το όποιο ενδιαφέρον των ξένων επενδυτών και την καλλιέργεια προσδοκιών για έξοδο από την καθηλωτική ύφεση.

Ωστόσο, τίποτε δεν εγγυάται ότι τα δημόσια οικονομικά θα παραμείνουν υγιή και δεν θα εκτροχιασθούν πάλι στην πρώτη πολιτική στροφή.

Αρκεί η έναρξη μιας διαδικασίας «ξηλώματος» των βασικών πυλώνων της δημοσιονομικής εξυγίανσης για να εγερθούν εκ νέου αμφισβητήσεις και η χώρα να βρεθεί πάλι στο κέντρο διεθνών πιέσεων.

Ηδη, οι πρώτες αναφορές ενδεχόμενης αποχώρησης του ΔΝΤ τιμολογήθηκαν αναλόγως, όπως έδειξαν οι ανοδικές τάσεις των επιτοκίων. Και αυτό γιατί δανειστές και εταίροι αντιμετωπίζουν το ΔΝΤ και την τρόικα ως εγγυητές της σταθερότητας.

Επιπλέον, οι διακηρυχθείσες διαθέσεις της κυβέρνησης για φοροελαφρύνσεις και άλλες ρυθμίσεις ανακούφισης των νοικοκυριών προκάλεσαν αντιδράσεις και προειδοποιήσεις από τις Βρυξέλλες και την τρόικα. Πράγμα που σημαίνει ότι οποιαδήποτε απόπειρα χαλάρωσης της δημοσιονομικής και μεταρρυθμιστικής πολιτικής θα επαναφέρει ζήτημα εμπιστοσύνης για την ελληνική οικονομία και θα αναδειχθεί στον μέγιστο βαθμό ο λεγόμενος πολιτικός κίνδυνος.

Βλέπετε, εκεί έξω δεν μετρούν την κοινωνική καταστροφή, τα λεφτά τους θέλουν να διασφαλίσουν.

Αυτή είναι δυστυχώς η πικρή αλήθεια.

Ολα τα υπόλοιπα είναι θέματα της εσωτερικής πολιτικής.

Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου προφανώς τελεί υπό πίεση. Εχει την κοινή γνώμη απέναντι, τους βουλευτές κλονισμένους και τον Τσίπρα να ανοίγει περπατησιά εξουσίας. Για να αποφύγει τις εκλογές η κυβέρνηση πρέπει να εκλέξει νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Ομως χωρίς καλλιέργεια προσδοκιών και έστω υποτυπώδη αλλαγή της οικονομικής πολιτικής δεν θα τα καταφέρει.

Στο Βερολίνο ο κ. Σαμαράς επιζήτησε ένα νεύμα κατανόησης και συγκατάνευσης από την κυρία Μέρκελ. Κατά τα φαινόμενα κάτι έλαβε, αλλά δεν ήταν τόσο σαφές και ικανό να αποτρέψει τα σήματα και τα μηνύματα των Βρυξελλών και των αγορών.

Οπότε, κατά πάσα βεβαιότητα, θα περάσουμε σκληρό χειμώνα, με αμφισβητήσεις, εντάσεις και συνέπειες οικονομικές. Αλλωστε ο ελληνικός πολιτικός κύκλος δεν ήταν ποτέ ανώδυνος.