Δεκαοκτώ χρόνια από τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου και οι σχολιάζοντες αποτιμούν την πολιτική του και τα αποτελέσματά της, συνήθως εγκωμιαστικά με επιλεκτική μνήμη, ενώ οι διάδοχοί του αλληλοσφάζονται για το εν διαλύσει ΠαΣοΚ. Μήπως είναι χρησιμότερο και για το βαθύ ΠαΣοΚ και τον μιμούμενο τον Ανδρέα κ. Αλέξη Τσίπρα να θυμηθούμε τι φρονούσε ο ίδιος; Επιλέγω, ελλείψει χώρου, αποσπάσματα από συνέντευξη που μου έδωσε ο ίδιος και δημοσιεύθηκε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» της 30ής Ιουλίου 1987.
Απαντώντας σε επικριτική ερώτησή μου είπε:
«Ο,τι και να έχετε να παρατηρήσετε για την περίοδο ως το 1985 πιστεύω ότι θα συμφωνείτε πως από το 1985 και μετά (όταν αποπέμφθηκε ο κ. Αρσένης, έγιναν δύο υποτιμήσεις της δραχμής και εφαρμόστηκε πρόγραμμα αυστηρής λιτότητας) η οικονομική πολιτική που ακολουθείται είναι η μόνη εφικτή και συνεπής με τον στόχο τής όσο το δυνατόν συντομότερης προετοιμασίας της οικονομίας μας για να μη δεχθεί τον κλυδωνισμό του πλήρους ανταγωνισμού. (…) Η ανάγκη εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας είναι άμεση και επιτακτική ούτως ή άλλως, δηλαδή ακόμη και αν δεν συμμετέχει η χώρα στην ΕΟΚ. Γιατί αυτή τη στιγμή συντελούνται στην παγκόσμια οικονομία αλλαγές όπως η νέα τεχνολογική επανάσταση, η εμφάνιση στο προσκήνιο των χωρών της βάσης του Ειρηνικού Ωκεανού και ο νέος διεθνής καταμερισμός της εργασίας. Αρα το θέμα της ανάπτυξης της οικονομίας μας και της γεφύρωσης του κενού που μας χωρίζει από τους ανταγωνιστές μας είναι εθνική προτεραιότητα, αυτόνομη και ανεξάρτητη από τη συμμετοχή μας στην ΕΟΚ. Είναι κάτι που πρέπει να γίνει οπωσδήποτε αν δεν θέλουμε να εκφυλιστούμε σε μια περιθωριακή και υπανάπτυκτη χώρα. Από την άλλη μεριά, όμως, η συμμετοχή μας στην ΕΟΚ είναι μια πρόκληση που αν αντιμετωπισθεί σωστά και επιτυχημένα ανοίγει για τη χώρα μας σημαντικούς ορίζοντες για το μέλλον. Σχηματικά μπορούμε να περιγράψουμε την κατάσταση ως έναν αγώνα δρόμου. Αν φθάσουμε έγκαιρα στο τέρμα, τότε μαζί με τους άλλους εταίρους μας θα συμμετάσχουμε σε μια διαδικασία που, παρά το βραχυπρόθεσμο κόστος της, έχει σημαντικά οφέλη για διανομή στους κερδισμένους».
Δυστυχώς αυτή τη σωστή επιλογή δεν την ακολούθησε τελικά ούτε ο ίδιος ο Α. Παπανδρέου αποπέμποντας τον εφαρμοστή της Κ. Σημίτη και καλώντας τον κ. Τσοβόλα «να τα δώσει όλα», με αποτέλεσμα μια περιπετειώδη έκτοτε πορεία, με ένταξη μεν στο ευρώ αλλά και με ξέφρενο δανεισμό και διόγκωση του σπάταλου και αντιπαραγωγικού δημόσιου τομέα. Ετσι τελικά βρεθήκαμε μετά το ολέθριο «λεφτά υπάρχουν» του γιου του Γιώργου Παπανδρέου στη δίνη των μνημονίων, στη σκληρή εποπτεία της τρόικας και στις βάρβαρες ισοπεδωτικές περικοπές μισθών χωρίς αξιοκρατική επιλογή και συντάξεων άσχετα προς τις ασφαλιστικές επιβαρύνσεις και την ηλικία συνταξιοδότησης. Και δυστυχώς αφυπνίστηκαν και πάλι οι ολέθριες συνήθειες του βαθέος ΠαΣοΚ και του εκφραστή του Μένιου Κουτσόγιωργα και οι πελατειακές προτεραιότητες της λαϊκίστικης Δεξιάς. Και ο ορίζοντας σκοτείνιασε και πάλι με την εξέγερση των ρετιρέ της ΔΕΗ που μάταια κατηγορούσε ο αείμνηστος Ανδρέας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
