Η σκηνή έχει ως εξής: δυο άνδρες συναντιούνται στο αποχωρητήριο και την ώρα που πλένουν τα χέρια τους ο ένας λέει: «θα προτιμούσα ο γιος μου όταν μεγαλώσει να γίνει χρυσαυγίτης παρά συριζαίος». Αποτελεί άραγε κάποια κορυφαία ιστορική ατάκα, εξίσου σημαντική με τη φράση του Ποντίου Πιλάτου «νίπτω τα χείρας μου» ή μήπως θα επαναλαμβάνεται σαν μότο από το Θούριο «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή»; Τίποτε από αυτά. Η κουβεντούλα του Αδωνη Γεωργιάδη με τον ακροδεξιό πίθηκο είναι κουβεντούλα του καμπινέ και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσουμε.
Οι πίθηκοι προσπαθούν τα επιβάλουν τη δική τους ατζέντα στην πολιτική ζωή αποπροσανατολίζοντας από τα σημαντικά. Εχουν μια λίστα με ονόματα δήθεν συνομιλητών και επιδίδονται σε ανελέητο κουτσομπολιό που αφορά ασήμαντα ζητήματα. Εάν ο πρόεδρος της Βουλής προσφώνησε κάποιον «Χρηστάρα» είναι μεν ένδειξη οικειότητας όμως δεν είναι απόδειξη ιδεολογικής ταύτισης. Η οικειότητα προκύπτει από τη συνύπαρξη. Κακώς βέβαια αναπτύχθηκαν ευγενείς σχέσεις με τους πιθήκους όμως αυτές βρίσκονται στο περιθώριο των μεγάλων γεγονότων.
Κάθε φορά που οι πίθηκοι γρούζουν, σέρνουνται, αλυχτούν κι ουρλιάζουν πρέπει να θυμόμαστε το βασικό. Κατηγορούνται για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Εχουν δολοφονήσει άνθρωπο. Εχουν επιτεθεί σε ανθρώπους. Εχουν εκπαιδευτεί στη χρήση όπλων, έχουν φτιάξει στρατό χιλιάδων ετοιμοπόλεμων οπαδών. Είναι ναζιστές και τούτο δεν αποτελεί απλά όνειδος για τη χώρα, είναι ιδεολογία με εγκληματική πρόθεση. Υμνούν τη δικτατορία και έχουν δημόσια δηλώσει πρόθεση να καταλύσουν τη Δημοκρατία. Αυτά είναι τα ζητούμενα και όχι τι είπε ένας υπουργός πλένοντας τα χέρια του ούτε αυτά που πιθανώς ειπώθηκαν σε μπαλκόνια, σε σαλόνια, στα κρυφά, στα μουλωχτά.
Τούτα όσον αφορά τον δημόσιο διάλογο, την ολομέλεια της Βουλής, τις τοποθετήσεις των πολιτικών. Από εκεί και πέρα η Νέα Δημοκρατία πρέπει να αποφασίσει τι είναι: κόμμα εντός του δημοκρατικού τόξου ή φιλαράκι των πιθήκων; Οι διαδικασίες εκκαθάρισης δυσχεραίνουν από την πραγματικότητα: πολλά στελέχη είχαν ακραίες θέσεις τις οποίες στρογγύλεψαν με το πέρασμα του χρόνου. Ακόμη περισσότερα στελέχη ανέχονται την ιδεολογία των πιθήκων, όχι εξ ολοκλήρου αλλά επιλεκτικά. Και απ’ ότι φαίνεται φιλικές συνομιλίες υπήρξαν.
Μπορούμε άραγε να παραβλέψουμε τις συνομιλίες νεοδημοκρατών με πιθήκους; Βεβαίως μπορούμε, έχοντας επίγνωση ότι το κάνουμε για να μην ορίζουν τη θεματολογία οι πίθηκοι. Τούτο δεν αναιρεί την αυτοκριτική και τις αποφάσεις που θα ληφθούν από τον πρωθυπουργό. Είναι διαφορετικό να διορίσει ως υπουργό έναν μετανοημένο πίθηκο και διαφορετικό να απομακρύνει από την κυβέρνηση τα ακραία στοιχεία.
Χρειάζεται και μια υποσημείωση. Οι πίθηκοι είναι ικανοί να διαβάλουν τους πάντες προκειμένου να δημιουργήσουν ταραχή. Δεν θα μπούμε σε διαδικασία έρευνας ψευδούς και αληθούς. Είναι χρέος όλων να τους απομονώσουμε στο κλουβί τους.
