«Εάν υπάρχει οποιοσδήποτε που να γνωρίζει με τρόπο θαυματοποιό να χειριστεί τη σεζόν που έρχεται, είναι πάρα πολύ χρήσιμο να ανατεθεί σε αυτόν η κατάσταση. Δεν ήρθα εδώ να σας εγγυηθώ, ούτε και μπορώ να σας εγγυηθώ ότι δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα […] το καλύτερο που μπορεί να γίνει υπό τις παρούσες οικονομικές συνθήκες και με τα μέσα που έχει η πατρίδα, αυτό μπορώ να κάνω»: αυτά ήταν χθες τα λόγια του αρμόδιου υπουργού Νίκου Δένδια αναφορικά με το έργο της δασοπυρόσβεσης για το καλοκαίρι που ξεκινά. Δηλώσεις που δεν μπορεί παρά να προκαλέσουν θλίψη, αν όχι και οργή για την κατάσταση που ζει η χώρα.
Ο Δένδιας λέει την αλήθεια. Και αυτό είναι προς τιμή του. Λέει την αλήθεια και ως προς το τι συμβαίνει και ως προς το τι δεν μπορεί πια ο κρατικός μηχανισμός να κάνει, για τον απλό λόγο ότι τα μέσα του είναι ανεπαρκή και πεπαλαιωμένα. Δεν είναι λοιπόν ζήτημα μομφής προς το πρόσωπό του το γεγονός ότι η αλήθεια αυτή είναι σπαρακτική: μια χώρα που έχει καεί τόσες και τόσες φορές, που είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί και φέτος για μία ακόμα φορά μπροστά σε μεγάλο κίνδυνο πυρκαγιών, να γνωρίζει από πριν ότι μόνον με ένα θαύμα θα μπορούσε να προστατευθεί από το μέγα αυτό κατ’ επανάληψη και εξακολούθηση συντελούμενο εθνικό έγκλημα. Γιατί; Επειδή, όπως είπε ο υπουργός τα προβλήματα υλικού είναι πάρα πολύ μεγάλα, από τα λάστιχα των οχημάτων ως τα ίδια τα οχήματα πυρόσβεσης, με αποκορύφωμα τα εναέρια μέσα για τα οποία δήλωσε την απλή αλήθεια: «για να ανανεωθούν τα αεροσκάφη χρειάζονται 350 εκατομμύρια ευρώ και δεν υπάρχουν κονδύλια για την αλλαγή τους»…
Ομως, παρά το γεγονός ότι παραδέχεται αυτοκλήτως την πραγματικότητα και δεν γεμίζει τους πολίτες με κούφια λόγια, τόσο για τον ίδιο όσο και για την κυβέρνηση στο σύνολό της, υπάρχει ένα ζήτημα: γιατί τι σόι κυβέρνηση μπορεί να αποκαλείται εκείνη που στρέφει ουσιαστικά τις ελπίδες της στον Θεό προκειμένου να προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο; Δηλαδή, λ.χ. τι θα γινόταν αν αύριο ο ίδιος υπουργός έλεγε ότι δεν μπορεί πια η χώρα να διαθέτει δυνάμεις ασφαλείας, ή αν ο υπουργός Αμυνας έλεγε ότι δεν υπάρχουν πλέον επαρκή μέσα για να φυλάξει η Ελλάδα την επικράτειά της και περιμένουμε και γι’ αυτήν ένα θαύμα;
Αναφερόμενος στα αποτελέσματα της περασμένης χρονιάς ο υπουργός είπε: «εάν το καταφέρουμε και πάλι με το στόλο γηρασμένο ακόμα ένα χρόνο, με λιγότερα αεροπλάνα, με λιγότερα μέσα θα είναι ένα θαύμα. Μπορούμε όμως αυτό το θαύμα να το πετύχουμε με ομόνοια και κοινή αντιμετώπιση».
Αλλά οι κυβερνήσεις υπάρχουν ακριβώς για να μην περιμένουμε θαύματα. Αν είναι να καταφύγουμε και πάλι σε αυτά, αν είναι να γυρίσουμε πίσω από το Διαφωτισμό και το σύγχρονο κράτος, τότε, πραγματικά, τι τις χρειαζόμαστε; Αλλά ακόμα κι αν περιμένουμε τελικά σωθούμε από τα θαύματα δεν θα έπρεπε να έχουμε διδαχθεί ότι δεν συμβαίνουν δυο φορές, ειδικά όταν έχουμε απέναντι μας τον κίνδυνο να βρεθεί η χώρα στο έλεος της φωτιάς;
Αναρωτιέται εν τέλει κανείς, σε αυτές τις φοβερές και τρομερές διαπραγματεύσεις που υποτίθεται ότι κάνει επί δύο χρόνια η κυβέρνηση με τους δανειστές, δεν βρέθηκε τρόπος, έχοντας μάλιστα πια και “πλεονάσματα”, να χωρέσει η στοιχειώδης αντιμετώπιση αυτού του τεράστιου κινδύνου, όταν το πρόβλημα είναι τόσο οξύ; Ούτε καν γι’ αυτό δεν κατάφεραν να πείσουν; Γιατί, όλο αυτό δεν χωράει στον πολιτισμένο κόσμο της Ευρώπης του 21ου αιώνα…
