Ή πολιτικός ή μπούφος

Ψαρεύοντας ψήφους δίπλα στον φάρο της Καυκαλίδας Φωτογραφία: REUTERS/Cathal McNaughton

Ακόμα να δω τα χελιδόνια του σπιτιού, δεν μπορώ να καταλάβω πότε μπαίνουν και πότε βγαίνουν από τη σήραγγα της φωλιάς τους –μήπως είναι συνέχεια κλεισμένα μέσα και ζευγαρώνουν ακατάπαυστα; Μήπως αυτός είναι ο λόγος που η φωλιά είναι περίκλειστη; Μήπως για τούτο λένε πως «ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη»; Πώς να τη φέρει μόνο του αυτή την ερωτική εποχή; Χρειάζονται τουλάχιστον ένα θηλυκό και ένα αρσενικό.

Αυτόν που βλέπω συνέχεια είναι ο μπούφος μας. Την ημέρα φωλιάζει στη σκιερή γωνιά του κήπου που έχουν φτιάξει η συκιά, η ροδιά και η αμυγδαλιά με τα αλληλοκαλυπτόμενα φυλλώματά τους. Τη νύχτα έρχεται και κάθεται στη λεύκα απέναντι από εμένα να με παρακολουθεί να διπλώνω πάνω στο γραφείο ψηφοδέλτια και προγράμματα του συνδυασμού μας.
Οταν βαριέται να παρακολουθεί τη μονότονη δουλειά μου, αποχωρεί κρώζοντας εκείνον τον περίεργο ήχο που αφήνουν μέσα στη νύχτα οι μπούφοι, νομίζοντας ότι μπορούν να ανταγωνιστούν τα αηδόνια, ή έστω και τους γκιώνηδες. Μπορεί όμως να αποχωρεί και επειδή είδε κάποιο φίδι ή ποντίκι –πάντως καμιά διάθεση δεν δείχνει να με βοηθήσει.
Θα μπορούσε, σκέπτομαι, αντί να με χαζεύει, να αναλάβει το μοίρασμα στα σπίτια του προεκλογικού μας υλικού. Θα ήταν ιδανικός, ημερολόγιό μου. Γιατί είναι δύσκολη υπόθεση η πολιτική όταν γίνεται με προσωπική επαφή. Μόνο κωλοπετσωμένος πολιτικός μπορεί να αντιμετωπίσει ψύχραιμα τα παράπονα, τα σχόλια, τις αγωνίες, τις αντιρρήσεις, τις εμμονές των ανθρώπων για αυτό που περιμένουν από την πολιτική και τους πολιτικούς –ή ένας μπούφος, που δεν καταλαβαίνει τίποτα και δεν νοιάζεται. Οτιδήποτε το ενδιάμεσο βραχυκυκλώνεται.
Είναι όμορφο και ένδοξο να γράφεις κείμενα ή να βγαίνεις στην τηλεόραση για να υπερασπιστείς απόψεις για το γενικό καλό με θέρμη και ευγλωττία, αφήνοντας έντεχνα και τα αναγκαία «εγώ» τις κατάλληλες στιγμές, ώστε να πείσεις και για τις θέσεις της παράταξης και για την προσωπική σου αξία.
Γραφεία κηδειών και νομισματοκοπεία


Πόσο πιο δύσκολη είναι η πρόσωπο με πρόσωπο συζήτηση στα καφενεία ή στα σπίτια όταν έχεις απέναντί σου το βλέμμα και τη λέξη του άλλου –αν του αναγνωρίζεις πως έχει βλέμμα και λέξη. Γιατί μπορεί να βλέπεις απλώς έναν σταυρό σε ψηφοδέλτιο, απέναντί σου. Τότε αρχίζεις και του λες πως θα τον προσλάβεις στο λιμενικό ταμείο, πως θα είναι ανάμεσα στους εποχιακούς εργάτες του δήμου, θα φωτιστεί ο δρόμος του, θα περνά το απορριμματοφόρο, θα χαλικοστρωθεί και ο δικός του δρόμος –λογικό ήταν να έχει προηγηθεί ο δρόμος που οδηγεί στο εξοχικό του πρώην δημάρχου.
Υπόσχεσαι πως θα ξανανοίξει το λύκειο στο Νιοχώρι που έκλεισε επειδή δεν είχε αρκετά παιδιά, πως αποκλείεται να φύγει το γυμνάσιο –και το δημοτικό όχι μόνο θα έχει πετρέλαιο και καινούργια ηλεκτρική εγκατάσταση, αλλά μπορεί να γίνει και εξαθέσιο από τετραθέσιο. Γιατί μόνο αν είσαι κωλοπετσωμένος πολιτικός ή μπούφος δεν έχεις προσέξει πως το καινούργιο μαγαζί που άνοιξε στο χωριό, όχι μακριά από το φαρμακείο, είναι γραφείο κηδειών –για τους συνταξιούχους και τα δύο. Και πως όλα αυτά που αφορούν τα λίγα παιδιά του χωριού, και τόσων άλλων χωριών, μόνο σε επίπεδο συνεργασίας μπορούν να αντιμετωπιστούν.
Αλλά δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις από τον τοπικισμό και την οικογενειοκρατία. Για τούτο και οι υποψήφιοι (οι αντίπαλοι, φυσικά) υπόσχονται έργα, έργα, έργα –για κάθε χωριό, κάθε κώμη, κάθε σύλλογο, κάθε πικραμένο. Λεφτά δεν υπάρχουν, οι δήμαρχοι, όταν εκλεγούν, θα τυπώνουν νόμισμα για να χτίσουν όσα προγραμμάτισαν και για να προσλάβουν όσους υπαλλήλους ή να δώσουν όσες εργολαβίες έχουν υποσχεθεί σε κάθε οικογένεια.
  • Κάποτε περιπλανιόμουν σε βουνό της Ελβετίας, πολλά-πολλά χρόνια πίσω, γύρω στο 1970. Κάθησα στην πλατεία χωριού να πιω καφέ. Ηταν όμορφα, κάπως σαν το Πήλιο ή τα Ζαγοροχώρια: παλιά σπίτια καλοδιατηρημένα γύρω-γύρω, μεγάλα δέντρα σκίαζαν το πλακόστρωτο και τα καθίσματα του καφενείου.
Φεύγοντας, έριξα μια ματιά από τα ανοιχτά παράθυρα μικρού σπιτιού, κατοικία φαινόταν. Και έμεινα έκθαμβος: είδα ηλεκτρονικό υπολογιστή που έπιανε όλο το δωμάτιο, ήσαν πολύ μεγάλοι τότε οι υπολογιστές. Τον αναγνώρισα: IBM 360. Στην Ελλάδα μόνο ο «Δημόκριτος» είχε τέτοιο μηχάνημα, ήταν η τελευταία λέξη της τεχνολογίας.
Ηξερα πως αν κοίταζες από παράθυρο σπιτιού στο Νιοχώρι ή στα Λεχαινά, την Αντραβίδα, την Κυλλήνη ή τη Βάρδα, το πολύ να έβλεπες αργαλειό. Ως εκεί έφθανε η τεχνολογία. Σήμερα θα δεις τηλεόραση.
Μπορεί και τρελός


Δεν με είχε εντυπωσιάσει μόνο η τεχνολογική απόσταση: ήταν και το πώς έδενε ο τρόπος που ζούσαν οι άνθρωποι με τον τρόπο που δούλευαν, το τοπίο με τη δουλειά τους. Ηθελαν να κερδίζουν τη ζωή τους σε όμορφο μέρος, που ήταν δικό τους όσο και η επιχείρησή τους.
Το ίδιο μπορείς να δεις στις αγροτικές περιοχές σε όλη τη Δυτική Ευρώπη. Το πόσο προσεγμένα είναι όχι μόνο τα χωριά αλλά και τα χωράφια, τα αμπέλια τους, οι ελαιώνες τους, τα θερμοκήπιά τους. Περιποιημένα σαν τους κήπους των σπιτιών μας –όχι όπως ο δικός μου τώρα που τον έχω παρατήσει στα αγριόχορτα επειδή τρέχω για να βγάλουμε δήμαρχο τον άξιο Τάκη Λαϊνά, όπως θα είναι όταν τελειώσει η εκλογική δοκιμασία.
Αλλά το πώς θα γίνει ο τόπος ομορφότερος και πλουσιότερος μέσα από συλλογικές προσπάθειες δεν αφορά την προεκλογική εκστρατεία. Εργα, έργα, έργα που θα τα κάνουν οι διαχειριστές του δημόσιου χρήματος –το πώς το διαχειρίζονται αποδεικνύεται από το ότι δεν έχουν ύδρευση χωριά που τους την έχουν υποσχεθεί ξανά και ξανά προηγούμενοι υποψήφιοι. Ταυτόχρονα υπόσχεσαι ποδηλατόδρομο στο χωριό που δεν έχει νερό, βιοκλιματικό σχολείο στο διπλανό, αποδυτήρια σε όλα τα γήπεδα, Μουσείο Μικρασιατικού Πολιτισμού, τράπεζα αίματος.
  • «Πρέπει να είσαι τρελός για να κάνεις αυτή τη δουλειά», μου είπε κάποτε πεπειραμένος και άξιος δήμαρχος, μετά από προεκλογική συγκέντρωση, ημερολόγιό μου –είναι η τρίτη εκδοχή εκτός από το κωλοπετσωμένος ή μπούφος.
Ξεκινάω λοιπόν να μοιράσω τα προεκλογικά έντυπα, σε κάθε σπίτι του Νιοχωριού. Το είπαμε: «Με Καμίνη, Λαΐνά –Αθήνα, Αντραβίδα, Βάρδα, Λεχαινά, πάνε μπροστά».
γραμματοκιβώτιο
diodorus@tovima.gr
Ελυσαν το πρόβλημα τα πρωτοδικεία: καλούν για μέλη εφορευτικών επιτροπών μαθητές τηςΓ’ Λυκείου που σε λίγες μέρες δίνουν πανελλαδικές εξετάσεις. Τι τους φταίνε τα παιδάκια; Δεν τους φτάνει το άγχος και ο αγώνας τους; Και όταν γονέας ζήτησε εξαίρεση για το παιδί του, άκουσε από κυρία εισαγγελέα «Πώς κάνετε έτσι; Δεν δίνει εξετάσεις την επόμενη των εκλογών». Αν έδινε εξετάσεις το δικό της παιδί, το ίδιο θα έλεγε;
Κατερίνα Μητροπούλου, Γαστούνη
***
Το ελπιδοφόρο είναι ότι αμέσως μετά τη ΝΔ άρχισε να κόπτεται και ο ΣΥΡΙΖΑ για τη Νέα Ελλάδα. Ζούμε ανεπανάληπτες στιγμές, θα βάλουμε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας το «Αλίμονο στους νέους» και θα λέμε αλίμονο στους παλιούς που δεν τις έζησαν. «Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα», που λέγανε και κάτι παιδιά επί Καραμανλή του Ολίγου.
Αβαδαίος, μεσοκαιρίτης
***
Κάνα πόντο μετεκλογικό μούσι του ΣΥΡΙΖΑ, να το αποδεχθούμε. Αλλά να γεμίσουν τα νησιά μας Ευρωπαίες με τριχωτά μάγουλα, ουδέποτε: τα καμάκια θα σαλπάρουν γι’ άλλα μέρη, ο τουρισμός μας θα πάθει μεγάλη ζημιά.
Γ. Κ., @otenet.gr
***
Αν η πρόταση για «εσωτερικό αναγκαστικό δανεισμό», ήτοι για φορολόγηση καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ, προκαλεί σάλο και τέτοιας κλίμακας αντιδράσεις, τότε επιβεβαιώνεται πως, όντως, «λεφτά υπάρχουν» ακόμη. Ωσπου να αναλάβει ο Μανώλης Γλέζος στη θέση του Γιάννη Στουρνάρα και να μην αφήσει τίποτα για τον επόμενο.
Πέτρος Τς., @hotmail.com
***
Αφού έπεσαν οι μάσκες και όπως μας αποκαλύπτει στο βιβλίο του ο πρώην υπουργός των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ, ο Σόιμπλε είχε σκοπό να μας αποβάλει από το ευρώ, αλλά αυτό απετράπη από την Αμερική, δικαιούται πλέον η Αριστερά να φωνάζει το σύνθημα: «ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ, ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ».
Νίκος Κτιστάκης, @gmail.com
***
Πάνος Καμμένος: «Υπάρχουν ακροδεξιά στοιχεία μέσα στη ΝΔ». Σαν παράπονο ακούγεται…
Δημήτριος Τσεχίας

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ