Κορόνα ή γράμματα

Το βράδυ της 25ης Μαΐου θα ξέρουμε ένα μόνο πράγμα: αν η Ελλάδα διαθέτει ή δεν διαθέτει σταθερή κυβέρνηση.

Με άλλα λόγια, το παιχνίδι είναι «κορόνα ή γράμματα». Και το νόμισμα θα το ρίξουν οι ψηφοφόροι.

Λυπάμαι, αλλά τρίτη εκδοχή δεν υπάρχει.

Η κάλπη των τριπλών εκλογών (ευρωπαϊκές, δημοτικές και περιφερειακές) θα επιλέξει ασφαλώς ευρωβουλευτές, δημάρχους και περιφερειάρχες. Και αυτό θα γίνει με πολλά αντικρουόμενα ή επικαλυπτόμενα κριτήρια.

Αλλά μέσω αυτών η κάλπη θα απαντήσει σε κάτι σημαντικότερο: θέλουν οι ψηφοφόροι κυβερνητική σταθερότητα ή προτιμούν την πολιτική αστάθεια;

Στην πρώτη περίπτωση, η κυβέρνηση θα πάει τη Δευτέρα στα γραφεία της να συνεχίσει τη δουλειά της.

Στην δεύτερη περίπτωση, η ίδια η κυβέρνηση θα οδηγήσει τη χώρα άμεσα σε εκλογές –ακόμη κι αν δεν το ομολογεί δημοσίως!..

Ο λόγος είναι προφανής.

Καμία κυβέρνηση και κανένας πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του δεν θα δεχτεί να παραμείνει στην εξουσία αποδοκιμαζόμενος από τον λαό, ούτε θα αποδεχτεί να κυβερνά σε συνθήκες αστάθειας και αμφισβήτησης.

Το όνειρο της αντιπολίτευσης για μια κυβέρνηση που θα φθαρεί αλλά δεν θα πέσει μάλλον απευθύνεται σε κορόιδα. Αντιθέτως η κυβέρνηση θα προτιμήσει να πέσει τώρα για να μη φθαρεί περισσότερο.

Ως εκ τούτου, ο λαός θα τεθεί ενώπιον των ευθυνών του. Και τότε θα κληθεί να αποφασίσει τι θέλει και ποιον θέλει.

Είναι τόσο απλό επειδή προκύπτει από τους βασικούς κανόνες της λογικής. Τους οποίους καμία στρεψοδικία και καμία κουτοπονηριά δεν μπορεί να παρακάμψει.

Η εξέλιξη αυτή όμως ήταν αναμενόμενη όχι μόνο επειδή είναι φυσιολογική. Αλλά και επειδή η κυβέρνηση επέλεξε να σηκώσει το γάντι που έριξε η αντιπολίτευση.

Στα «ρέστα!» του Αλ. Τσίπρα, τόσο ο Αντ. Σαμαράς όσο και ο Ευ. Βενιζέλος είπαν «τα βλέπω!» –έστω και με διαφορετική διατύπωση ο καθένας!..

Μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά; Αυτό είναι μια ολόκληρη συζήτηση. Το βέβαιο είναι ότι δεν μπορούσαν να παρακάμψουν ένα διπλό αυτονόητο.

Αν (έστω και σε αυτές τις κάλπες) αποδοκιμαστούν οικτρά τα κόμματα που συγκροτούν την κυβερνητική πλειοψηφία, η κυβέρνηση δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά σαν να μην συνέβη τίποτα.

Αλλά αν κριθεί τώρα το δίλημμα της σταθερότητας, κανένας ηττημένος δεν θα μπορέσει να το θέσει εκ νέου σε έξι μήνες με αφορμή την προεδρική εκλογή.

Το παιχνίδι λοιπόν είναι μια κι έξω!

Αυτό περίπου έλεγε ο Σαμαράς όταν ζητούσε «ψήφο εμπιστοσύνης». Το ίδιο είπε και ο Βενιζέλος όταν προειδοποίησε πως αν πατώσει η Ελιά, το ΠαΣοΚ δεν μπορεί να συνεχίσει στην κυβέρνηση.

Κι αν φωνάζουν οι υπόλοιποι δεν είναι επειδή διαφωνούν. Αλλά επειδή καταλαβαίνουν ότι η εξίσωση δεν τους περιλαμβάνει.

Ούτε τη ΔΗΜΑΡ, ούτε το Ποτάμι, ούτε τον Πολύδωρα ή τον Καμμένο, ούτε τους «παπανδρεϊκούς» που πάσχιζαν να χάσει η Ελιά για να φάνε τον Βενιζέλο.

[Εκτός κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι το ζητούμενο της χώρας σήμερα είναι να χάσει η Ελιά, να πέσει η κυβέρνηση και να πάμε σε εκλογές για να εκδικηθεί ο… Γιώργος τον Βαγγέλη!..]

Υπό αυτή την έννοια, κάθε ψηφοφόρος πρέπει να γνωρίζει ότι η ψήφος του δεν είναι ανώδυνη, ούτε δωρεάν, ούτε για ξόδεμα.

Οτι δεν έχει την πολυτέλεια να ξεφύγει από το ιστορικά κυρίαρχο δίλημμα της πολιτικής: σταθερότητα ή αστάθεια, ομαλότητα ή εκτροχιασμός, συνέχεια ή ρήξη.

Και πως ό,τι ψηφίσει την Κυριακή των εκλογών, αυτό θα πάρει τη Δευτέρα που θα ξημερώσει.

Ουδείς μπορεί να του υποσχεθεί ή να του προσφέρει κάτι άλλο.