Τα δεκάδες θέματα που ανοίγει το πολυνομοσχέδιο το οποίο συζητείται σήμερα στη Βουλή και οι ακόμη περισσότερες αλλαγές που πρέπει να υλοποιηθούν προκειμένου η οικονομία να γίνει ανταγωνιστική αποδεικνύουν ότι ακόμη βρισκόμαστε στην αρχή.
Αυτό άλλωστε προκύπτει από τις αντιδράσεις και το επίπεδο της συζήτησης η οποία περιστρέφεται γύρω από το γάλα –λες και έχουμε λύσει όλα μας τα προβλήματα –με πρωταγωνιστές τηλεαστέρες-βουλευτές όπως οι κ.κ. Δάνης Τζαμτζής και Μιχάλης Κασσής.
Ολα αυτά δείχνουν ότι τέσσερα χρόνια μετά τη χρεοκοπία της χώρας ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας βρίσκεται σε κατάσταση άρνησης: αρνείται να συμβιβαστεί με τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται και δίνει λυσσαλέα μάχη οπισθοφυλακών για να προστατέψει τα κεκτημένα του, να διατηρήσει όσο μπορεί περισσότερο το status quo στην αγορά στην οποία δραστηριοποιείται, αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο και το μέλλον της χώρας.
Δεν γνωρίζουμε αν όσα περιέχονται στο πολυνομοσχέδιο αποτελούν τον σωστό τρόπο για τη μετεξέλιξη της ελληνικής οικονομίας από κρατικοδίαιτη και καταναλωτική σε παραγωγική και ανταγωνιστική. Το πνεύμα του όμως είναι ότι για να περάσουμε στη νέα εποχή πρέπει να αλλάξουν πράγματα.
Για παράδειγμα, ο έλληνας αγελαδοτρόφος θα πρέπει να εγκαταλείψει τη λογική της κρατικής στήριξης και των επιδοτήσεων και να σκεφθεί πώς θα δημιουργήσει πιο ανταγωνιστικό προϊόν, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να παραιτηθεί από τη φάρμα του και να στήσει μαζί με άλλους μεγαλύτερη επιχείρηση η οποία θα μπορεί να πετύχει οικονομίες κλίμακος, να επενδύσει για να παράγει καινούργια προϊόντα, να ανοίξει νέες αγορές κτλ. Οχι πως δεν θα πρέπει να υπάρχει πολιτική για την αγελαδοτροφία, αυτή όμως θα πρέπει να υπηρετεί το καλό της οικονομίας και το συμφέρον των πολιτών.
Και αυτό δεν αφορά μόνο τους αγελαδοτρόφους, οι οποίοι αναφέρθηκαν ως παράδειγμα. Στη θέση τους μπορεί να βάλει κανείς πολλές επαγγελματικές ομάδες από διάφορες παραγωγικές τάξεις, τον τουρισμό, τις υπηρεσίες κτλ., οι οποίες λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο και προσπαθούν με κάθε μέσο να αποφύγουν τον ανταγωνισμό προστατεύοντας με νομοθετικές ρυθμίσεις που τους εξασφαλίζει το πολιτικό σύστημα τα μικρά καρτέλ που έχουν στήσει σε βάρος των υπολοίπων. Και όταν το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να τους προσφέρει αυτή την κάλυψη στρέφονται τιμωρητικά εναντίον του.
Το δυστύχημα όμως είναι ότι υπάρχουν αρκετά τέτοια καρτέλ και αυτή η συμπεριφορά είναι κοινωνικά αποδεκτή. Και για να αλλάξει θα πάρει χρόνο.
gpapai@tovima.gr

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ