Ακούω και διαβάζω πάρα πολλά για την περίφημη μαντινάδα του σκηνοθέτη κ. Γιάννη Σμαραγδή προς τον Πρωθυπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά, η οποία επανήλθε τώρα τελευταία στο προσκήνιο μετά τον διορισμό του πρώτου στη θέση του προέδρου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Ούτε κι εμένα με βρήκε σύμφωνο η πράξη γιατί, με όση ειλικρίνεια και αν έγινε, θεωρώ ότι ένας πραγματικός καλλιτέχνης θα πρέπει να στέκεται υπεράνω τέτοιων «κορονών». Απλώς και μόνο επειδή το θέαμα κινδυνεύει να καταλήξει σε κωμωδία. Φαντάζεστε για παράδειγμα τον Θόδωρο Αγγελόπουλο να τραγουδά μαντινάδα σε κάποιον πολιτικό αρχηγό κόμματος –ακόμα και κυβέρνησης;
Αν όμως η μαντινάδα του Γιάννη Σμαραγδή ήταν μια μορφή καλοπιάσματος της εξουσίας –επομένως των επιχορηγήσεων -, αναρωτιέμαι ποιος από όλους όσους τον έχουν κρίνει και καταδικάσει δεν έχει υποπέσει σε παρόμοιο πειρασμό καταφεύγοντας σε άλλου τύπου μαντινάδες.
Γιατί μαντινάδα τραγουδάς όταν ως πρόεδρος κινηματογραφικού σωματείου περιμένεις επί ώρες έξω από την πόρτα του εκάστοτε υπουργού Πολιτισμού (προτού καν αναλάβει καθήκοντα) για να κερδίσεις την εύνοιά του.
Γιατί μαντινάδα τραγουδάς όταν ως καλλιτέχνης ταυτισμένος με μια συγκεκριμένη ιδεολογία σφίγγεις με καμάρι μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες το χέρι ενός νέου πρωθυπουργού που προέρχεται από την ακριβώς αντίπαλη παράταξη.
Γιατί οι μαντινάδες είναι κι αυτές μέσα στο παιχνίδι, μια μορφή των ανθρώπινων αδυναμιών μας. Χρειάζεται τιτάνιο σθένος και ατσάλινη συνέπεια για να μην «τραγουδήσεις μαντινάδα», όταν σου δίδεται η ευκαιρία να το κάνεις. Ολοι το ξέρουμε, οι περισσότεροι την έχουμε τραγουδήσει (δεν εξαιρώ τον εαυτό μου) και όλοι θα πρέπει να το θυμόμαστε προτού κρίνουμε και καταδικάσουμε τους άλλους λες και προερχόμαστε από άλλον πλανήτη.
