Να λοιπόν που σε αυτή τη χώρα όπου άνθισαν τις τελευταίες δεκαετίες οι σύνθετες έννοιες που έχουν ως πρώτο συνθετικό το «παρά», όπως παραπαιδεία, παραοικονομία, παραπολιτική, παραφιλολογία, εξέλειπε ο παράς! Πως φτάσαμε στο σημείο υπέρτατη διαχρονική αξία να είναι οι πανελλήνιες εξετάσεις της αποστήθισης και της παπαγαλίας, με αποτέλεσμα το πιθανό ενδεχόμενο αναβολής τους λόγω της απεργίας των εκπαιδευτικών να συνιστά μείζον πολιτικό ζήτημα;
Σπρώχνουμε τον ανθό της νεολαίας σε μία δαρβινική εξελικτική διεργασία, που οι βιολόγοι ονομάζουν «bottle neck» (λαιμό μπουκαλιού) για να επιλέξουμε τους καλύτερους, αυτούς που καταφέρνουν να ξεπεράσουν το συνωστισμό του λαιμού και να ξεγλιστρήσουν ώστε να βρεθούν είτε έξω από το μπουκάλι, είτε κατά μία έννοια να βρεθούν στον πάτο του! Αναρωτηθήκαμε ποτέ –όπως υποστηρίζει και ο Ζαν Πολ Σαρτρ– ότι οι γονείς είναι οι πιο σκληροί εργοδότες στη σύγχρονη κοινωνία, αφού απαιτούμε σε παιδιά που σφύζουν από ορμόνες και ιδεολογικές αναζητήσεις και ανησυχίες, σε έφηβους που έχουν μηδενική ανοχή στην αδικία, να περνούν ατέλειωτες ώρες σε μαθητικά θρανία και αίθουσες φροντιστηρίων με ανταμοιβή ένα πτυχίο το οποίο έπαψε να αποτελεί όχι επαγγελματικό, άλλα ούτε καν εφόδιο κοινωνικής καταξίωσης;
Γιατί ο έφηβος γνωρίζει πως ο συμμαθητής του που δεν έχει κλίση στην αποστήθιση, αλλά είναι πολύ καλύτερος στην κριτική σκέψη και στην εμβάθυνση ιδεών και καταστάσεων, μπορεί να βρεθεί έξω από το συνωστισμό του λαιμού κι αν οι γονείς δεν έχουν και την απαραίτητη οικονομική άνεση να μην βρει το δρόμο του ούτε καν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, όπου σε πολλά από αυτά ξεχωρίζει η κριτική σκέψη από την αποστήθιση…
Στη χώρα μας έχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο προετοιμάζει μαθητές σε όλες τις βαθμίδες για να ακολουθήσουν –οι καλύτεροι- ακαδημαϊκή καριέρα, αλλά όχι επαγγελματική. Είμαστε δυστυχώς οικονομικά αμόρφωτοι, αφού δεν ενθαρρύνουμε νέους επιχειρηματίες, αλλά νέους δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους με πτυχία και μεταπτυχιακούς τίτλους. Οι επισκέψεις μαθητών, φοιτητών και σπουδαστών σε επιχειρήσεις, είναι η εξαίρεση, ενώ ο κανόνας στις ατέλειωτες διδακτικές ώρες είναι η αποστήθιση. Για να καταλάβετε τι εννοούμε, σκεφτείτε πόσοι απόφοιτοι Ελληνικών πανεπιστημίων, πλην των Οικονομικών Σχολών, γνωρίζουν να διαβάζουν τον ισολογισμό μιας Ανώνυμης Εταιρείας.
Έτσι είναι πολύ πιο εύκολο μέσα σε αυτή την οικονομική ημιμάθεια κάποια παπαγαλάκια να περάσουν στους παπαγαλίζοντες στην μαθητική και σπουδαστική τους σταδιοδρομία νεοέλληνες, όποια νούμερα θέλουν για την εξέλιξη του ελληνικού χρέους και να μας πείσουν ότι υπάρχει φως στο τούνελ, ενώ οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και «τα νούμερα δεν βγαίνουν»…
Τα φροντιστήρια (η παραπαιδεία) προετοιμάζουν επαγγελματικά, επιτυχημένους πανελλαδικών εξετάσεων και όχι αποφοίτους Λυκείου με μία γενική μόρφωση απαραίτητη για την αυριανή επαγγελματική καταξίωση, ενώ οι καθηγητές του Λυκείου κάνουν τα στραβά μάτια αντιλαμβανόμενοι ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»… Και ποιος ήταν ο σκοπός μέχρι πριν την κρίση; Να γράψει ο υποψήφιος 19500 μόρια ώστε να γίνει δάσκαλος, στρατιωτικός, γιατρός αλλά κατά προτίμηση στρατιωτικός για να έχει τη σιγουριά του μισθού του δημοσίου. Και φυσικά ο δημόσιος υπάλληλος δεν απαιτείται να έχει κριτική σκέψη. Αλλά ίσως ούτε και ο ιδιωτικός, αρκεί να έχει τους μεταπτυχιακούς τίτλους που με τόσο κόπο και θυσίες απέκτησε, για να ξαναμπεί στο λαιμό του μπουκαλιού γράφοντας βιογραφικά και περιμένοντας να αξιοποιηθούν οι σπουδές του με πρώτο μισθό 500 ευρώ. Γιατί οι επιχειρήσεις είναι μία πολύ σοβαρή ιστορία για να ανήκουν σε Έλληνες και μάλιστα επιστήμονες. Μπορούν να καταλήξουν σε Κινέζους, Ρώσους, Γάλλους και Γερμανούς. Οι έλληνες με κριτική σκέψη απλά πρέπει να αλλάξουν χώρα!
Θυμίζει αυτός ο στρουθοκαμηλισμός του εκπαιδευτικού μας συστήματος, τον Κώστα Βουτσά που αναφωνεί πως σκοπός είναι «να τρουπώσω κι άμα τρουπώσω, τρούπωσα»… Κάπως έτσι στην αναζήτηση μια τρούπας για να τρουπώσουμε, γίναμε ευνουχισμένοι πολίτες σε ένα κρατικοδίαιτο σύστημα και τώρα όλοι ψάχνουμε να βρούμε τρόπους για να βουλώσουμε αυτή την τεράστια μαύρη τρύπα αυτού του κράτους που αγαπήσαμε να το μισούμε… ‘
Eνα κράτος για το οποίο όλοι προσδοκούσαμε να έχουμε την εύνοιά του είτε εργαζόμενοι στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Το οποίο φουσκώσαμε με παραπολιτική αντί παραγωγή πολιτικής, με παραπαιδεία, αντί της παιδείας και εντέλει με παραοικονομία που εξαφάνισε τον κρατικό παρά και τώρα πλέον και τον ατομικό και οικογενειακό… Στην Ελλάδα των πλούσιων μύθων, αδυνατούμε να απομυθοποιήσουμε τις πανελλαδικές εξετάσεις και να τις θέσουμε στη σωστή τους διάσταση. Είναι μία πρώτη μεγάλη μάχη, αλά στη ζωή πλέον θα ακολουθήσουν και άλλες πολλές, ίσως σπουδαιότερες, γιατί απλά τη δια Βίου μάθηση δεν την επέβαλαν οι Σκανδιναβοί, αλλά ο Σωκράτης που στα μαθητικά μας χρόνια μας υπενθύμιζε «γηράσκω αεί διδασκόμενος»…
